Dear Colleagues,
Het College of General Practice of Canada werd opgericht in 1954, in een tijd dat de huisartsenpraktijk bedreigd werd. Er bestond bezorgdheid over de normen van de zorg en het verlies van prestige bij medische studenten en het publiek, en andere specialismen waren aan het uitbreiden. Het werd opgericht als een filiaal van de Canadian Medical Association’s Section of General Practice (opgericht in 1948) en naar het voorbeeld van het Royal College (opgericht in 1929). In het begin van de jaren ’60 onderschreef het bestuur van het CFPC, hoewel er heftig over werd gediscussieerd, het “principe van gevorderde opleiding in de huisartsgeneeskunde, die leidt tot een hogere kwalificatie dan voor het gewone lidmaatschap van het College “1. In 1966 werden de eerste twee residentieprogramma’s voor huisartsgeneeskunde opgezet. Het eerste examen dat leidde tot certificering in de huisartsgeneeskunde werd gehouden in 1969. Het eerste accreditatiebezoek vond plaats in 1971. Tegen 1974 had elke medische school een residentie in de huisartsgeneeskunde, en “tegen 1992 werd de residentieopleiding in de huisartsgeneeskunde beschouwd als de voorkeursroute naar de huisartsgeneeskunde. “1
Ik koos voor een residentie in de huisartsgeneeskunde in een tijd dat men op verschillende manieren kon instappen in de huisarts- of familiepraktijk, waarvan de meest gebruikelijke een roterende stage was. Er was in die tijd zeker een gevoel van het bereiken van een graad van uitmuntendheid met certificatie, ook al was het niet verplicht. Dit gevoel werd gedeeld door de 13 KP’s die voor het eerst deelnamen aan het certificatie-examen. De Federation of Medical Regulatory Authorities of Canada beschouwt certificatie door het CFPC nu als de Canadese norm voor huisartsgeneeskunde. De meeste jurisdicties eisen dit voor een volledige, onbeperkte vergunning die artsen overdraagbaarheid in het hele land biedt.
Veel van de aandacht voor certificering gaat uit naar het examen, maar het is slechts één factor. De meeste kandidaten komen uit de huisartsopleiding. Om aan het examen te mogen deelnemen, moeten de programmadirecteuren van de kandidaten schriftelijk bevestigen dat de kandidaten aan de onderwijsvereisten van het residentieprogramma hebben voldaan. Het Triple C-curriculum van het CFPC is het eerste competentiegerichte onderwijscurriculum in Canada; met de implementatie ervan beschikken we nu over een robuuster proces voor het ontwerpen van programma’s en voor het uitvoeren van beoordelingen van coassistenten op de werkplek om deze aanbeveling beter te onderbouwen.
Het certificeringsexamen omvat verschillende instrumenten die zijn geëvolueerd op basis van beste praktijken en psychometrische informatie. Het huidige format omvat SAMPs (short-answer management problems) en SOOs (simulated office orals). In 1982 werden SAMPs geïntroduceerd voor het examen van speciale bekwaamheid in de spoedeisende geneeskunde; ze werden al snel aangepast voor het examen huisartsgeneeskunde. Ze testen het onthouden van feiten, het oplossen van problemen en kritische beoordeling2,3 met behulp van een sleutel-kenmerken benadering. Psychometrische evaluatie en controle hebben aangetoond dat ze geldig en betrouwbaar zijn. Het enige instrument dat het examen van 1969 heeft “overleefd” is de SOO.4 Het evalueert de communicatievaardigheid tussen arts en patiënt en is gebaseerd op de klinische methode waarbij de patiënt centraal staat. Het is ook aangetoond dat het valide en betrouwbaar is.4 Een externe evaluatie van het examen in 2016 bevestigde opnieuw de relevantie ervan en dat het bevredigende psychometrische parameters vertoonde.
In 2018 hebben 1677 kandidaten het certificeringsexamen afgelegd. Historisch gezien waren 36 499 van de in totaal 43 937 kandidaten sinds 1969 succesvol, voor een algemeen slagingspercentage van 83%. Er zijn verschillen tussen de stromen van kandidaten die het examen afleggen: 30.614 kandidaten die in aanmerking komen voor een verblijfsvergunning op een totaal van 34.535 (89%) en 5.885 kandidaten die in aanmerking komen voor een praktijkvergunning op een totaal van 9.402 (63%) zijn geslaagd.
Het examen spoedeisende geneeskunde werd voor het eerst ingevoerd in 1982 met 83 kandidaten (79 kandidaten die in aanmerking komen voor een praktijkvergunning, 4 kandidaten die in aanmerking komen voor een verblijfsvergunning). Vorig jaar waren er 237 kandidaten (114 die in aanmerking kwamen voor een praktijkopleiding, 123 die in aanmerking kwamen voor een opleiding). Voor alle jaren geldt dat 3934 van de 4902 (80%) kandidaten zijn geslaagd (92% van de kandidaten die in aanmerking kwamen voor een residentie en 65% van de kandidaten die in aanmerking kwamen voor een praktijk).
Samen met onze collega’s van het Royal College en afdelingen huisartsgeneeskunde in het hele land streven we ernaar om te toetsen op bekwaamheid en op te leiden voor uitmuntendheid. Een CCFP in 2019 impliceert dat kandidaten zijn opgeleid op manieren of praktijkervaringen hebben die aanvaardbaar zijn voor en congruent zijn met de missie, visie en waarden van de CFPC; worden beoordeeld op manieren die aanvaardbaar zijn voor de CFPC; bekwaamheid hebben bereikt zoals gedefinieerd door de CFPC; en bereid zijn om de certificering actief te handhaven.
We hebben goede reden om trots te zijn op onze prestaties, nu we dit jaar de 50e verjaardag van certificering vieren. In de toekomst hopen we de beoordeling te versterken om ons vermogen om certificeringsbesluiten te nemen te vergroten, met name voor grensgevallen; samen te werken met andere normeringsinstanties om uitmuntendheid bij de beoordeling te bereiken; en door middel van robuuste certificeringsprocessen te blijven valideren wat u elke dag zo goed doet in grote en kleine gemeenschappen.