Poemas de Alejandra Pizarnik

Poemas de Alejandra Pizarnik

ÍNDICE
VUELTA A LA PÁGINA PRINCIPAL

A LA ESPERA DE LA OSCURIDAD
Ese instante que no se olvida
Tan vacío devuelto por las sombras
Tan vacío verstoten door de klokken
Dat arme ogenblik aangenomen door mijn tederheid
Naakt van bloed van vleugels
Zonder ogen om zich de angst van weleer te herinneren
Zonder lippen om het sap van geweld te vergaren
Verloren in het lied van ijzige belforten.
Doe hem je haar berijpt door vuur
Open hem kleine standbeeld van terreur.
Laat hem de stuiptrekkende wereld aan je voeten zien
Aan je voeten waar de zwaluwen sterven
Rillend van angst voor de toekomst
Vertel hem dat de zuchten van de zee
de enige woorden zijn
die het waard zijn om voor te leven.
Maar dat zweterige ogenblik van niets
Ineengedoken in de grot van het lot
Zonder handen om nooit te zeggen
Zonder handen om vlinders te geven
Aan de kinderen dood

THE IN LOVE
deze sombere manie van het leven
deze recondiete humor van het leven
sleept je mee, Alejandra, ontken het maar niet.
vandaag keek je in de spiegel
en het was triest je was alleen
het licht bulderde de lucht zong
maar je geliefde keerde niet terug
je stuurt berichten je glimlacht
je schudt je handen zodat hij terugkomt
je geliefde zo geliefd
je hoort de demente sirene die hem gestolen heeft
de boot met schuimbaarden
waar het lachen stierf
je herinnert je de laatste omhelzing
oh geen angst
lach in de zakdoek huil van het lachen
maar sluit de deuren van je gezicht
zodat ze later niet zullen zeggen
die verliefde vrouw was jij
de dagen kolken
de nachten verwijten je
je verlangt zo naar het leven
wanhopig waar ga je heen?
desperaat, niets meer!
(Alejandra Pizarnik, van La última inocencia, 1956)

SALVATIE
Het eiland ontsnapt
En het meisje keert terug om de wind te beklimmen
en om de dood van de profeetvogel te ontdekken
Nu
is het vuur bedwongen
Nu
is het vlees
het blad
het steen
verloren in de fontein van kwelling
als de navigator in de verschrikking van de beschaving
die de val van de nacht zuivert
Nu
vindt het meisje het masker van de oneindigheid
en breekt de muur van de poëzie.

THE CAGE
Het is zonnig buiten.
Het is maar een zon
maar de mensen kijken er naar
en zingen dan.
Ik weet niets van de zon.
Ik ken de melodie van de engel
en de hete preek
van de laatste wind.
Ik weet hoe ik moet schreeuwen tot de dageraad
wanneer de dood naakt
in mijn schaduw neerstrijkt.
Ik ween onder mijn naam.
Ik zwaai met zakdoekjes in de nacht en realiteitsdorstige schepen
dansen met mij.
Ik verberg nagels
om mijn zieke dromen te bespotten.
Buiten is er zonneschijn.
Ik kleed me in as.

LEJANIA
Mijn wezen gezwollen met witte schepen.
Mijn wezen barst van de gevoelens.
Alles van mij onder de herinneringen van je ogen.
Ik wil de jeuk van je wimpers vernietigen.
Ik wil de rusteloosheid van je lippen mijden.
Waarom omcirkelt je spookachtige visioen de kelken van deze uren?

Nacht
rennen Ik weet niet waar
hier of daar
singuliere kale bochten
genoeg rennen!
vlechten houden mijn schemering vast
van roos en watergeur
verbrande roze wasfosfor
oprechte schepping in capillaire groef
de nacht ontlaadt zijn bagage
van zwart en wit
trekkend stopt zijn wording

SALVATIE
Het eiland ontsnapt.
En het meisje keert terug om de wind te beklimmen
en de dood van de profeetvogel te ontdekken.
Nu
is het vlees
het blad
de steen
verloren in de fontein van kwelling
als de zeeman in de verschrikking van de beschaving
purperend de val van de nacht.
Nu
vindt het meisje het masker van oneindigheid
en breekt de muur van poëzie.

DE LAATSTE INNOCENTIE
Partir
in lichaam en ziel
partir.
Om te vertrekken
om zich te ontdoen van de blikken
onderdrukkende stenen
die in de keel slapen.
Ik moet vertrekken
geen traagheid meer onder de zon
geen verdomd bloed meer
geen rij meer om te sterven.
Ik moet weg
Maar schiet op, wegloper!

Het ontwaken
aan Leon Ostrov
Heer
De kooi is een vogel geworden
en hij is gevlogen
en mijn hart is gek
want het jammert bij de dood
en lacht achter de wind
tot mijn waanbeelden
Wat zal ik doen met angst
Wat zal ik doen met angst
Niet langer danst het licht in mijn glimlach
noch branden de seizoenen duiven in mijn ideeën
Mijn handen zijn geweest zijn ontdaan
en gegaan waar de dood
de doden leert te leven
Lord
De lucht straft mijn wezen
Achter de lucht zijn monsters
die van mijn bloed drinken
Het is ramp
Het is het uur van de leegte, niet van de leegte
Het is het ogenblik om de lippen te vergrendelen
de verdoemden te horen schreeuwen
om elk van mijn namen te aanschouwen
verdronken in het niets.
Heer
Ik ben twintig jaar oud
Mijn ogen zijn ook twintig jaar oud
en toch zeggen ze niets
Heer
Ik heb mijn leven in een oogwenk geconsumeerd
De laatste onschuld barstte uit.
Nu is het nooit of te nimmer
of was het juist
Hoe pleeg ik geen zelfmoord voor een spiegel
en verdwijn om weer in zee te verschijnen
waar een groot schip op mij zou wachten
met de lichten aan?
Hoe haal ik mijn aderen er niet uit
en maak er een ladder mee
om naar de andere kant van de nacht te vluchten?
Het begin heeft het einde gebaard
Alles zal hetzelfde blijven
De gedragen glimlachen
De belangstellende belangstelling
De vragen van steen tot steen
De gebaren die de liefde nabootsen
Alles zal hetzelfde blijven
Maar mijn armen staan erop de wereld te omhelzen
omdat hun nog niet geleerd is
dat het te laat is
Lord
Gooi de doodskisten van mijn bloed weg
Ik herinner mij mijn jeugd
toen ik een oude vrouw was
Bloemen stierven in mijn handen
en de bloemen stierven
in mijn handen
en ik was een vrouw
en de bloemen stierven
in mijn armen. bloemen stierven in mijn handen
omdat de wilde vreugdedans
hun hart vernietigde
Ik herinner mij de zwarte zonnige ochtenden
toen ik een kind was
dat is gisteren
dat is eeuwen geleden
Lord
De kooi is vogel geworden
dat is eeuwen geleden
Sir
De kooi is vogel geworden
Dit is de tijd van mijn leven.
De kooi is een vogel geworden
en heeft mijn hoop verslonden
Sir
De kooi is een vogel geworden
Wat zal ik doen met angst

EXILE
to Raúl Gustavo Aguirre
Deze manie om te weten dat ik een engel ben,
zonder ouderdom,
zonder dood waarin ik kan leven,
zonder medelijden voor mijn naam
of voor mijn beenderen die zwervend wenen.
En wie heeft er geen liefde?
En wie verheugt zich niet tussen klaprozen?
En wie heeft niet een vuur, een dood,
een angst, iets afschuwelijks,
zelfs met veren
zelfs met glimlachen?
Sinister delirium om een schaduw lief te hebben.
De schaduw sterft niet.
En mijn liefde
omhelst slechts wat
als lava uit de hel stroomt:
een stille loge,
geesten in zoete erectie,
priesters van schuim,
en bovenal engelen,
engelen mooi als messen
die in de nacht
oprijzen en hoop verwoesten.

PEREGRINAGE
naar Elizabeth Azcona Cranwell
Ik riep, ik riep als de gelukzalige schipbreukeling
naar de groene golven
die de ware naam
van de dood kennen.
Ik riep tot de wind,
Ik vertrouwde mijn wezen aan hem toe.
Maar een dode vogel
vliegt in wanhoop
te midden van de muziek
wanneer heksen en bloemen
de hand van de mist afsnijden.
Een dode vogel die blauw heet.
Het is geen eenzaamheid met vleugels,
het is de stilte van de gevangene,
het is de stilte van vogels en wind,
het is de wereld die boos is op mijn gelach
of de hoeders van de hel
die mijn brieven verscheuren.
Ik heb geroepen, ik heb geroepen.
Ik heb tot nooit geroepen.

CENIZAS
De nacht versplinterde met sterren
kijkend naar mij gehallucineerd
de lucht spuwt haat
versierde zijn gezicht
met muziek.
Zodra zijn we weg
Arcane droom
vergeten van mijn glimlach
de wereld is uitgemergeld
en er is een slot maar geen sleutels
en er is angst maar geen tranen.
Wat zal ik met mij doen?
Want aan U heb ik te danken wat ik ben
Maar ik heb geen morgen
Omdat ik aan U…
De nacht lijdt.

RINGEN VAN ASH

aan Cristina Campo
Dit zijn mijn stemmen die zingen
zodat ze niet zingen,
die grijs gekneveld zijn in de dageraad,
die gekleed zijn als een desolate vogel in de regen.
Er is, in afwachting,
een gerucht dat er lila breekt.
En er is, als de dag aanbreekt,
een splitsing van de zon in kleine zwarte zonnen.
En als het nacht is, altijd,
zoekt een stam van verminkte woorden
asiel in mijn keel
zodat ze niet zingen,
de sombere, de meesters van de stilte.

Naakt dromend van een zonne-nacht.
Ik heb dier dagen gelegen.
De wind en de regen wiste mij uit
als een vuur, als een gedicht
op een muur geschreven.

VARDE ALLEEN
Als je
de waarheid van deze oude muur durft te verbazen;
en zijn scheuren, tranen,
vormende gezichten, sfinxen,
handen, clepsydras,
zal zeker
een aanwezigheid voor je dorst komen,
waarschijnlijk zal
deze afwezigheid die je drinkt,
verlaten.

FORMS
Ik weet niet of vogel of kooi
dodende hand
of dode jeugd hijgend in de grote donkere keel
of zwijgend
maar misschien mondeling als een fontein
misschien minstreel
of prinses in de hoogste toren.

SCHADUWEN VAN DE DAGEN DIE KOMEN
aan Ivonne A. Bordelois
Vandaag
zal ik bij het aanbreken van de dag bekleed worden met as,
mijn mond zal gevuld worden met bloemen,
ik zal leren slapen
in de herinnering aan een muur,
in de adem
van een dromend dier.

Terug NAAR DE BEGINNENPAGINA

.