Het is 4.21 uur ’s ochtends. Je bent letterlijk al vijf uur aan het woelen en draaien. Jezelf dwingen om te slapen. Smeekt je hersenen om gewoon te sluiten voor de dag. Je geest smeken om je in slaap te laten vallen. Je hebt geprobeerd te bidden. Schapen tellen. Naar muziek te luisteren. Achteruit tellen. Maar het mocht niet baten.
Je hebt last van slapeloosheid.
Het was de vloek van mijn bestaan tijdens mijn anorexia. En het is een universele aap op ieders rug die te maken heeft met het overwinnen van ED.
Er waren zoveel factoren waarom ik niet kon slapen. En voor mij was het nuttig om uit te zoeken wat de onderliggende oorzaak was, om me te helpen het te verhelpen. En slapen.
Allereerst: VOEDSEL
Hoe vaak, tijdens uw ziekte, (en soms tijdens het herstel) was u niet in staat om te slapen omdat u aan eten dacht? Probeer het, de hele tijd. Het was obsessief. Ik dacht aan voedselcombinaties die heerlijk klonken. Ik plande de maaltijden en snacks voor de komende week. Ik droomde over naar verschillende restaurants gaan en wat ik zou bestellen. Ik sloot mijn ogen, en er waren letterlijk visioenen van suikerpruimen dansend in mijn hoofd. En dit gebeurde soms ook tijdens het herstel. Als je lijdt aan anorexia of een eetstoornis, is je lichaam in de hongermodus. Als je in hongermodus bent, keert je lichaam terug naar zijn oerwortels, en alles waar het zich op kan concentreren is het vinden van de volgende maaltijd – het vinden van voedsel om zichzelf in leven te houden. Daarom kunnen je hersenen nooit echt “uitschakelen” omdat ze je lichaam verwoed “Mayday” boodschappen sturen dat het VOEDSEL moet VINDEN! SOS!
Daarnaast, als je probeert te slapen en je af te sluiten, zijn je zenuwen helemaal van slag. Je lichaam werkt nog op adrenaline omdat het niet voldoende gevoed is. Dus a) de adrenaline voorkomt dat je slaapt, en b) je hersenen, in een poging om te overleven, laat je verlangen en denken aan voedsel omdat je uitgehongerd bent.
OK, maar ik ben in herstel nu. Ik eet. Dus waarom ben ik nog steeds geobsedeerd over eten als ik zou moeten slapen?!?!?
Nou, dat is het lastige deel. Tijdens het herstel, is je lichaam zich letterlijk aan het heropbouwen. We hebben het over organen, spieren, weefsels, botten, bloedcellen, haar, vingernagels – je hele lichaam schreeuwt om voedingsstoffen om zichzelf te herstellen van de maanden of jaren van overleven in hongermodus. Spoiler alert: dat vereist een astronomische hoeveelheid calorieën. Dus ook al at ik mijn maaltijdplan en herstelde ik mijn gewicht, mijn lichaam had zoiets van “OMG VOEDT! Geef me meer zodat ik kan genezen!” Mijn lichaam was het gewoon aan het “opeten” bij gebrek aan een betere uitdrukking. Maar hoe dan ook, het was moeilijk om bij te blijven met de vraag die mijn lichaam nodig had om te genezen. Dus mijn hersenen lieten me steeds aan eten denken.
Dus dat is dat.
Een andere reden waarom ik niet kon slapen was door de angst voor de gewichtsherstel. Ik was zo doodsbang dat ik weer zou aankomen, dat ik niet kon slapen. Ik ging over de calorie-inname van de dag. Ik stelde me voor hoe mijn lichaam zou veranderen. Ik droomde van wat het zou kunnen zijn – zowel goed als slecht. Al deze dingen veroorzaakten een enorme angst die me uit mijn slaap hield.
Toen ik langzaam mijn lichaam begon te accepteren, achtervolgden die gedachten me steeds minder.
Maar de grootste reden waarom ik niet kon slapen, kwam door mijn schuldgevoel. Mijn anorexia ging gepaard met zoveel bedrog en misleiding: liegen tegen mijn dierbaren over mijn eetstoornis, liegen over mijn inname, liegen over pijn hebben en het de schuld geven van mijn colitis ulcerosa. En totdat ik alles opbiechtte en hen de waarheid vertelde, kon ik niet slapen. Ik schreef een hele post over schoon schip maken, omdat het zo belangrijk was om echt te herstellen.
Maar letterlijk, de eerste volledige nacht van slaap die ik kreeg, waar ik de hele nacht door sliep, gebeurde op de dag dat ik mijn ouders uit de kliniek belde en toegaf dat ik echt een eetstoornis had, en de waarheid vertelde over alle leugens en bedrog. Toeval? Ik denk het niet. Het liegen dat ik deed, vrat letterlijk aan mijn binnenste – het deed mijn ziel rotten – en maakte slapen onmogelijk.
Niet kunnen slapen is zonder meer een van de meest frustrerende dingen ooit.
Als ik de oorzaak van mijn slapeloosheid begreep, kon ik het probleem bij de wortel aanpakken.
Misschien moest ik meer eten innemen, zodat mijn lichaam me niet de hele tijd aan eten zou laten denken. Misschien moest ik werken aan zelfacceptatie, en mediteren over hoe Jezus mij ziet, in plaats van hoe mijn dijen er die dag uitzien. Maar het belangrijkste was dat ik de waarheid moest vertellen aan mijn ouders en geliefden. Ik moest iemand anders binnenlaten – mijn hart openen en kwetsbaar zijn en de angsten en worstelingen die ik had delen. Toen kwam de slaap. Toen kon ik eindelijk mijn hersens uitzetten en in vrede zijn.
