Tanden van zee-egels en de lantaarn van Aristoteles
Wist u dat? De purperzee-egel heeft beschermende grote stekels, nijptangen (pedicellariae genaamd), buisvoeten en vijf tanden, in een cirkel aan de onderkant van zijn lichaam, waarmee hij algen van rotsoppervlakken schraapt? Aan de Levende Kust kun je purperen zee-egel (zoals op de foto) en rode zee-egel vinden in het Bay East-gedeelte van onze Discovery Center-galerij.
Hier volgt wat Aristoteles te zeggen had over deze opstelling van tanden: “In werkelijkheid is het mondapparaat van de zee-egel van het ene uiteinde tot het andere doorlopend, maar uiterlijk is dat niet zo, maar lijkt het op een hoornen lantaarn waarvan de hoornen ruiten zijn weggelaten.” O ja, naast filosofie schreef Aristoteles ook over Urchins in De geschiedenis der dieren. In latere jaren werd deze lantaarnachtige mond bekend als “Aristoteles’ Lantaarn”. Mogelijk vanwege de bijgevoegde tekening, die u hier kunt zien.
De zee-egel gebruikt zijn Hoornlantaarn (als u Aristoteles bent) of Aristoteles’ Lantaarn (als u elke andere bioloog ter wereld bent) om algen die op rotsen groeien weg te schrapen en een depressie te creëren die de schuilplaats van de zee-egel wordt. Soms wordt een zee-egel groter dan zijn gegraven holte en komt vast te zitten – voor het leven. Eenmaal gevangen, kan de zee-egel zich alleen voeden met deeltjes die met de stroom meedrijven.
Welke lantaarn je ook gebruikt om de mond van een zee-egel aan te duiden, die tanden zijn behoorlijk formidabel. In gebieden zonder veel roofdieren (zoals zeesterren en zeeotters) staan zee-egels erom bekend dat ze het ecosysteem van het kelpbos ingrijpend veranderen en een uitgestrekt kaal gebied achterlaten, dat bekend staat als zee-egelbarriere.
Voor meer informatie, bezoek:
De lantaarn van Aristoteles
De geschiedenis der dieren Boek IV van Aristoteles