Nursed to Death: The Story of Amy Archer-Gilligan
Jenn Tucci and Selena Soto
October 26, 2020
Halverwege Hartford, Conn. en Springfield, Mass. ligt Windsor: een klein, voorstedelijk stadje met een affiniteit voor het buitenleven. Op het eerste gezicht toont de stad cul-de-sacs en kunstmusea, maar onder het landschap ligt iets sinisters – het verhaal van Amy Archer-Gilligan, een seriemoordenaar die verdacht wordt van 48 moorden en veroordeeld is voor vijf.
Amy’s verhaal begint toen zij en haar eerste echtgenoot, James Archer in 1901 in Windsor waren. Daar gebruikten de Archers hun spaargeld om “The Archer Home for Elderly People and Chronic Invalids” te openen, gelegen aan 37 Prospect Street, Windsor, Ct. Amy stond bekend als een meelevende verzorgster voor haar patiënten, die ze vaak de hele dag door tonics en maaltijden bracht. Ze wisten echter niet dat ze arsenicum aan deze drankjes toevoegde.
De gemeenschap kreeg argwaan over het grote aantal gezonde patiënten dat zonder duidelijke oorzaak en zonder waarschuwing stierf. De lijkschouwer – die toevallig bevriend was met het echtpaar – bepaalde de doodsoorzaak voor elke patiënt als een natuurlijke ouderdomsoorzaak. Mensen accepteerden deze oorzaak totdat haar echtgenoot plotseling overleed, slechts enkele weken nadat Amy een levensverzekering voor hem had gekocht.
Amy hertrouwde met een man genaamd Michael Gilligan in 1913, kort na de dood van haar eerste echtgenoot, en nam zijn achternaam aan. Michael stierf echter drie maanden na hun huwelijk, op 20 februari 1914, maar niet zonder Amy zijn hele vermogen na te laten. Zijn officiële doodsoorzaak was “ernstige indigestie.”
Familieleden van overleden patiënten merkten deze trend op bij hun eigen familieleden – Amy’s patiënten gaven haar geld voordat ze weken later stierven aan “natuurlijke oorzaken.” Franklin Andrews, een man onder Amy’s zorg, zakte in elkaar terwijl hij buiten aan het tuinieren was en stierf diezelfde nacht. Hij was echter in goede gezondheid, zo achterdochtig dat zijn broers en zussen een van zijn brieven lazen.
In de brief onthulde Andrews dat Gilligan een lening van $500 van hem had genomen kort voordat hij stierf. Andrews broers en zussen brachten dit onder de aandacht van de plaatselijke officier van justitie, maar pas toen The Hartford Courant dieper ging graven, kwam Gilligans moordstreken aan het licht. In de negen jaar dat Gilligan het bejaardentehuis had gerund, aldus Atlas Obscura, waren 60 mensen onder haar hoede overleden kort nadat ze leningen aan Gilligan had verstrekt.
De politie onderzocht deze beweringen en ontdekte dat Gilligans slachtoffers ook haar tweede echtgenoot Michael Gilligan omvatten. Men ontdekte dat Amy’s slachtoffers door arsenicumvergiftiging om het leven waren gebracht.
In 1919 werd Amy Archer-Gilligan schuldig bevonden aan één aanklacht van tweedegraads moord, ondanks het overweldigende bewijs van ten minste vier andere slachtoffers. Ze werd in 1924 naar een gesticht overgebracht nadat ze tijdelijk krankzinnig was verklaard en werd naar een psychiatrisch ziekenhuis in Middletown gestuurd, schrijft Atlas Obscura, waar ze in 1962 overleed.
Haar verhaal, hoewel koud en moorddadig, kreeg nationale aandacht en was de inspiratie voor het toneelstuk en de film “Arsenic and Old Lace.”