Ik was twaalf jaar toen mijn stiefzus me betrapte. Ik was in haar kamer, haar slipje aan het terugbrengen. Ze was ouder dan ik, een mooie 19 en volledig een vrouw. Ik stond in haar kamer en hield schuldbewust haar rode, zijdeachtige slipje vast.
In mijn binnenste voelde ik de tranen opwellen. Ik was in de war, en had af en toe haar slipje gepakt, niet zeker waarom, maar genoot ervan om het aan te trekken en te poseren voor de grote spiegel in mijn moeders kamer, als het huis leeg was.
“Ik zou het je moeder moeten vertellen, weet je. Het zou haar hart breken, natuurlijk,” zei ze neerbuigend. “Maar dat zou jou niets kunnen schelen. Waarom zou je om de gevoelens van anderen geven, als je het oké vindt om rond te sluipen en hun kleren te pakken.”
Stephanie was kalm, zelfverzekerd en absoluut zelfverzekerd. Ze was het afgelopen jaar zelfverzekerder geworden, omdat ze besefte hoeveel macht ze had als het om mannen ging.
Er waren een of twee jongens op school geweest, maar die had ze snel laten vallen. Haar interesse ging uit naar oudere mannen, die de jonge, stevige rondingen van haar prachtige lichaam nauwelijks konden weerstaan. Ze wist hoe ze met zichzelf moest pronken, hoe ze zich moest bukken om iets op de grond op te rapen, waardoor ze de aandacht trok van elke man die haar zag. Ze wist hoe ze moest manipuleren met een glimlach, een spottende zucht en een giechel.
Ik had meer dan eens gezien hoe ze uit de douche stapte. Er was een gelegenheid geweest toen ik langs haar deur het elektrische gezoem hoorde van wat ik wist dat een vibrator was, en haar zware adem. Een keer had ik haar zichzelf zien bevredigen, door een gedeeltelijk open deur. Ik keek toe, gefascineerd, en ongezien.
Als ik eraan terugdenk, vraag ik me af of ze die deur misschien expres een beetje open had laten staan. En dan was er dat vreselijke moment dat ze onverwachts binnenkwam toen ik haar slipje teruggaf nadat ik het had gepakt en ermee had gespeeld op die verwarde, schuldige manier.
Ik was stilletjes van mijn moeders kamer naar de hare geslopen, met het aanstootgevende kledingstuk in mijn hand. Toen ik naar de lade reikte, kwam zij uit haar inloopkast, waar ze stilletjes iets aan het doen was. Ik dacht dat ze beneden was, iets op de televisie aan het kijken.
Nou, ik had het mis. Ik verwachtte een uitbrander en een uitbrander. Dat had ze tenslotte vaak genoeg gedaan. Nadat zij en haar vader bij mijn moeder waren ingetrokken, liet ze er geen twijfel over bestaan wie het huis leidde. Zij beheerste haar vader, want hij beantwoordde al haar grillen – en haar vader beheerste al het andere.
Dus, toen de harde klap uitbleef, was ik verbaasd. Toen het geschreeuw en het trekken aan de haren uitbleef, voelde ik me nog verwarder.
“Sta je er leuk in,” vroeg ze.
“Ik heb er niets mee gedaan… ik had ze gewoon, dat is alles!”
“O, Michael,” zei ze zachtjes. “Lieg niet tegen me. Niet tenzij je wilt dat ik het aan je moeder vertel.” Ze sprak de woorden uit, geen twijfel latend over de dreiging erachter. Toen vervolgde ze zachter.
“Ik denk dat je ze aanhad, en dat je dat deed omdat het lekker zit.”
Ik zei niets, in plaats daarvan staarde ik naar mijn voeten. Ze ging rustig op het bed zitten, en gebaarde me naast haar te komen zitten. Ik deed dat, twijfelde aan haar goede bedoelingen, maar wist dat dit beter was dan een pak slaag.
“Vertel me nu de waarheid. Heb je het gedaan omdat het lekker voelt?”
Ik bleef naar mijn voeten kijken, maar knikte zwijgend. Ik kon haar niet aankijken.
“Nu hebben we in ieder geval de waarheid.”
Ze sloeg haar arm om mijn schouders. Haar lichaam was warm en zacht, en ze zei zacht: “Michael, je bent niet de eerste jongeman die een slipje aantrekt. Het is goed, weet je.”
Ik gaf toe en zei: “Maar het is gênant. Jongens horen niet…”
“Oh, doe niet zo gek,” zei ze vermanend. “Ik vind het niet leuk dat je mijn spullen pakt, maar het maakt me niet uit of je een meisjesonderbroekje wilt dragen.” Toen lachte ze en kwam overeind.
Ze liep naar haar slipjestrekker en opende die. Toen haalde ze er een heel frullig slipje uit waarvan ik nauwelijks kon geloven dat iemand het gedragen zou hebben, het was zo duidelijk bedoeld om naar te kijken en niet om aan te trekken.
“Waarom probeer je deze niet eens?” zei ze. “Ik vind deze mooi. Ze voelen heerlijk aan.” Ze hield ze voor me uit en was gefascineerd door de zijdeachtige stof.
“Dat zou ik niet moeten doen,” zei ik. “Het is verkeerd.” “Ga door, Michael. Alleen voor mij.” Ze legde ze in mijn hand en trok me toen stevig overeind. Met een vleugje dreiging in haar stem, zei ze. “Ik wil zien dat je ze aantrekt.”
Ik voelde haar hand op mijn riem, en stapte snel weg. Ik draaide me om, trok mijn broek omlaag, deed mijn ondergoed uit en trok snel het slipje aan. Toen ik me omdraaide, grijnsde ze naar me.
“Zo,” zei ze. “Nu zie je er mooi uit.” Ze stapte dichterbij en ging met haar handen over de taille, en ik werd meteen hard. Ze giechelde weer en merkte mijn duidelijke opwinding op, maar gaf er geen commentaar op.
Ze ging voor me staan en trok toen met haar handen op mijn middel het slipje langzaam hoger.
“Het voelt goed,” zei ze. “Is het niet?”
Ik staarde nog eens naar mijn voeten en knikte.
“Goed. Wil je een slip proberen, gewoon om te zien hoe het staat?’
Ze stapte in haar inloopkast en kwam terug met een zijdeachtige bordeauxrode slip. Ze overhandigde het me, en onzeker stapte ik in het lichte rokachtige kledingstuk.
‘Michael, je ziet er prachtig uit. Misschien alleen een beetje lippenstift. Laat me…”
“Nee,” protesteerde ik.
Ze was al naar haar kaptafel gereikt en haalde er een karmozijnrode lippenstift uit. Ze drukte het op mijn lippen. Langzaam bracht ze het aan, terwijl ze evenzeer in mijn ogen keek als in mijn lippen. Ze keek toe hoe ik voor haar smolt.
Toen de lippenstift was aangebracht, stapte ze achteruit en zei heel omzichtig: “Nu nog een paar hakken om het af te maken.”
Ze zette mijn voeten voorzichtig in de hakken die ze droeg, en die op dat moment perfect pasten. Toen nam ze mijn hand en leidde me naar de kamer van mijn moeder. We stonden naast elkaar en keken in de spiegel.
Wat er toen gebeurde, verraste me volkomen. Ze leunde voorover en kuste me op m’n mond, en reikte naar beneden om het zachte slipje aan te raken. Zei ze. “Nu, dit zal je altijd willen, is het niet?” Haar stem was zacht en teder. Het zweefde over mijn verwarde geest, en leek me mee te slepen.
Ik stond verscheurd tussen erotische opwinding en volledige onderwerping. Mijn lippenstift glimde lichtjes, ik zag er heel vrouwelijk uit, op de scherpe bobbel in het slipje na.
“Je zult altijd dit kleine slipje willen dragen en een kleine bitch boy willen zijn.” Ze kuste me opnieuw, mijn hoofd tolde. Toen voegde ze er op hardere toon aan toe: “En je zult er nooit overheen komen.”
Ik keek haar verwarder aan dan ooit.
“Zie je wel,” ging ze op nuchtere toon verder, “je kunt er nooit iets aan doen. Je denkt aan mij, en je zou willen dat je zoals mij kon zijn, en je zou willen dat je een zacht warm poesje had om mannen aan te bieden, en je zult altijd dat willen zijn wat je nooit kunt bereiken.”
“Ik hoef je niet te straffen, Michael, voor het afpakken van mijn spullen,” vervolgde ze, haar stem verhardend. “Je zult jezelf genoeg straffen. Ik ga niet eens proberen je tegen te houden,” zei ze, haar stem nu zo koud als staal.
“Nee, ik wil dat je een slipje pakt wanneer je het nodig hebt. En elke keer dat je dat doet, plant je het zaad dieper en dieper, en maak je het moeilijker en moeilijker om jezelf te stoppen. Zie je, jij bent het instrument van je straf.”
Ze stapte achteruit, haar gezicht nu grijnzend.
“In feite,” zei ze wreed, “wil ik dat je je voor me aankleedt. Ik zal je zeggen wanneer. Maar als ik het zeg, ga je de dingen dragen die ik je zeg. En als je dat niet doet, zal je moeder het horen. Oh, en denk niet dat ik het niet aan mijn vrienden vertel die jongere broertjes op school hebben met jou, ik weet zeker dat ze allemaal graag willen horen over je recente avonturen. En als je dan een vriendin hebt en niet precies doet wat ik zeg, horen zij het ook.”
Met dat zwaaide ze de kamer uit.
De volgende jaren liet Stephanie me drie of vier keer aankleden voor haar vermaak. Soms beloonde ze me met een kus, of een glimp van een borst, en een keer met een aanraking van haar zachte, donsachtige kutje. Ze leidde mijn hand erheen en plaagde me tegen haar aan. Ik denk niet dat ze er opgewonden van raakte, het ging allemaal om verleiding en controle. Ze wilde gewoon weten of ze me dit kon laten doen – of wat ze maar wilde.
Vaak lag ze uitdagend op de bank, alsof ze me niet in de gaten had, haar rok opgetrokken, een slipje blootleggend, en dan draaide ze zich langzaam om en staarde me aan, wetend dat ik mijn ogen niet kon afwenden. Dan glimlachte ze, zeker wetend dat ze alles onder controle had. Voor een jonge tiener was het pijnlijk. Vaak werd het nog erger doordat mijn moeder niet merkte dat ze me kwelde, zelfs als ze het schaamteloos leek te doen als er mensen in de buurt waren.
De meeste tijd was ik te bang om me aan te kleden, uit angst om betrapt te worden, maar de frustratie en het verlangen waren er altijd. En zoals Stephanie had gezegd, het groeide. En toen kwam de dag dat mijn moeder en stiefvader scheidden. Het was jaren later, en ik verloor het contact met Stephanie, tot vandaag. In de tussenliggende jaren, een of twee keer op school, toen ik getrouwd was, en af en toe op zakenreis ging, zocht ik naar slipjes, en keerde terug naar dat moment, als tegen mijn wil. En haar woorden kwamen altijd bij me terug: ‘Je zult altijd een slipje willen dragen, als een klein kreng.’
En ze had gelijk. Het zou nooit ophouden.