Ik kwam voor het eerst in aanraking met de Lunge Test toen ik in 2006 een draad las op Podiatry Arena. Het was op een moment dat mijn denkwijze aanzienlijk veranderde ten opzichte van wat ik tijdens mijn studie (2000-2003) had geleerd en dus ook ten opzichte van de manier waarop ik mijn sportpatiënten beoordeelde. Als studenten leerden we hoe we een enkelgewricht moesten beoordelen, en dit bestond voornamelijk uit het testen van het bewegingsbereik door te kijken hoeveel je de voet naar het been kon duwen (een beweging die we dorsiflexie noemen), vanuit een uitgangspositie met de enkel in een hoek van 90 graden, wanneer een patiënt rugliggend op de onderzoeksbank lag. We keken of de patiënt 10 graden dorsiflexie had vanuit de beginpositie – een gouden waarde die in die tijd als ‘normaal’ werd beschouwd en waarvan ons werd verteld dat iedereen die nodig had.
Hoe meer ik las, hoe meer ik ontdekte dat 10 graden als normale waarde onjuist was (het was zelfs niet mogelijk om de referentie te vinden waaruit dit cijfer afkomstig was). Wat gebeurt er als je langzamer loopt, of sneller? Wat gebeurt er als je rent? Was 10 graden nog wel geldig? De waarheid was dat het enkelbereik enorm variabel leek te zijn, en zowel onderwerp- als activiteitspecifiek.
Dan was er nog de eigenlijke methode om het enkelbereik te beoordelen – hoe hard moeten we de voet duwen bij het meten van dorsiflexie? Ons gezond verstand zegt dat we evenveel kracht op de voet moeten uitoefenen als tijdens het lopen. Kunnen we fysiek zoveel kracht uitoefenen? Waarschijnlijk niet.
Terwijl ik de bom probeerde te verwerken dat 10 graden dorsiflexie van de enkel niet langer iets was waar ik me zorgen over hoefde te maken, las ik veel werk van Dr. Kevin Kirby; een podotherapeut uit Sacramento en professor in de biomechanica die een sleutelrol speelde in het benadrukken van het belang om meer als een ingenieur te denken. In de ingenieursdiscipline worden termen als flexibiliteit, beweeglijkheid en stijfheid niet gebruikt omdat ze niet nauwkeurig genoeg zijn om mathematisch te worden gekwantificeerd. In plaats daarvan wordt de term “stijfheid” gebruikt, en die beschrijft de beweging of vervorming als reactie op een van buitenaf toegepaste kracht. Wanneer we dit concept toepassen op het enkelgewricht, moeten we dus niet alleen aangeven hoeveel het beweegt (het bereik), maar ook hoeveel het beweegt wanneer er verschillende krachten op worden uitgeoefend (de stijfheid). Aangezien de voet en de enkel hun dagelijkse functies voornamelijk moeten uitvoeren tijdens gewichtdragende activiteit, lijkt ‘stijfheid’ veel relevanter dan niet-gewichtdragend bewegingsbereik.
Dus nadat ik het niet-gewichtdragend enkelbereik en de mythische 10 graden dorsaalflexie uit mijn denkprocessen had verwijderd en het concept van stijfheid versus bewegingsbereik onder de knie had gekregen, stuitte ik op de Lunge Test – een gewichtdragende beoordeling van het enkelgewrichtsbereik waarbij rekening werd gehouden met het lichaamsgewicht van het individu. Van deze test is aangetoond dat hij een zeer goede betrouwbaarheid/herhaalbaarheid heeft (Bennell et al, 1998) en prospectieve studies hebben ook aangetoond dat hij blessures kan voorspellen (Pope et al, 1998; Gabbe et al, 2004). Er zijn eigenlijk maar heel weinig klinische tests die we uitvoeren waarvan is aangetoond dat ze prospectief een blessure voorspellen, dus dit is een test die zeker niet mag worden weggelaten (vooral bij het screenen van niet-geblesseerde sporters).
Hoe wordt de test dan uitgevoerd?
- Patiënt staat tegen muur met ongeveer 10 cm tussen voeten en muur.
- Zij zetten één voet een voetafstand achter de andere.
- Zij buigen de voorste knie tot deze de muur raakt (waarbij de hiel op de grond blijft).
- Als de knie de muur niet kan raken zonder dat de hiel van de grond komt, zet de voet dan dichter bij de muur en herhaal.
- Als de knie de muur kan raken zonder dat de hiel van de grond komt, zet de voet dan verder weg van de muur en herhaal.
- Houd stap 5 totdat de knie de muur net kan raken en de hiel op de grond blijft.
- Meten ofwel: a) Afstand tussen muur en grote teen (<9-10cm wordt als beperkt beschouwd) of b) De hoek die door voorste scheenbeen/scheenbeen wordt gemaakt met de verticaal (<35-38 graden wordt als beperkt beschouwd)
- Wissel de voorste voet en test de andere kant (symmetrie is ideaal)
Het is de moeite waard om te onthouden dat er enkele validiteitsproblemen zijn met de meting van muur tot grote teen met betrekking tot de verhoudingen/verhoudingen tussen de beenlengte en voetlengte van een individu. Iemand die erg lang is, zal waarschijnlijk de vereiste minimumafstand hebben en iemand die erg klein is, zal waarschijnlijk niet de minimumafstand hebben; daarom wordt het over het algemeen als een betere praktijk beschouwd om de tibiale hoek te gebruiken bij het interpreteren van de resultaten.
Wat betekent deze test?
Een beperkte Lunge-test suggereert in wezen dat er sprake is van een verhoogde dorsiflexiestijfheid van het enkelgewricht. Onderzoek toont aan dat dit het risico op letsel aan de onderste ledematen kan verhogen. Het is ook iets waarmee een podotherapeut vaak rekening zal houden wanneer hij schoeisel of steunzolen aanbeveelt voor iemand die al geblesseerd is. De test wordt meestal uitgevoerd met schoenen aan (om rekening te houden met het verschil in hakhoogte van de schoen) en met orthesen aan; indien nodig worden wijzigingen aangebracht om een geschikte tibiale hoek te verkrijgen. Het kan ook de geschiktheid bepalen van gelijktijdige gewrichtsmobilisaties of een programma voor stretching van de weke delen.
Referenties (gelieve mij te contacteren indien u een kopie wenst van een artikel)
Bennell, K. L., Talbot, R., Wajswelner, H., Techovanich, W., & Kelly, D. (1998). Intra-rater and Inter-tester reliability of a weightbearing lunge measure of ankle dorsiflexion. Australian Physiotherapy, 24(2), 211-217.
Gabbe, B. J., Finch, C. F., Wajswelner, H., & Bennell, K. L. (2004). Predictors of lower extremity injuries at the community level of Australian football. Clin J Sport Med, 14(2), 56-63.
Kirby, K. A. Foot and Lower Extremity Biomechanics Volume 3: Precision Intricast Newsletters, 2002-2008. Precision Intricast: Payson, Arizona, 2009, p50.
Pope, R., Herbert, R., & and Kirwan, J. (1998). Effect van enkel dorsiflexie range en pre-exercise kuitspier stretching op het blessurerisico bij legerrecruten. Australische fysiotherapie, 44(3), 165-172.