Tijd en Setting in “A Rose for Emily”

In “A Rose for Emily,” gebruikt Faulkner het element tijd om de details van de setting te versterken en vice versa. Door de chronologische volgorde van de gebeurtenissen in het leven van Miss Emily te vermijden, geeft Faulkner de lezer eerst een afgeronde puzzel, en laat hij de lezer vervolgens deze puzzel stukje voor stukje, stapje voor stapje, onderzoeken. Op die manier versterkt hij de plot en presenteert hij twee verschillende tijdsperspectieven van de personages.

Het eerste perspectief (de wereld van het heden) ziet de tijd als een “mechanische progressie” waarin het verleden een “afnemende weg” is. Het tweede perspectief (de wereld van de traditie en het verleden) ziet het verleden als “een enorme weide die geen winter ooit helemaal aanraakt, nu van hen gescheiden door de smalle flessenhals van het meest recente decennium van jaren. “Het eerste perspectief is dat van Homerus en de moderne generatie. Het tweede is dat van de oudere leden van de raad van schepenen en van de geconfedereerde soldaten. Emily heeft ook het tweede perspectief, behalve dat er voor haar geen knelpunt is dat haar scheidt van de weide van het verleden.

Faulkner begint het verhaal met de begrafenis van Miss Emily, waar de mannen haar zien als een “gevallen monument” en de vrouwen staan te popelen om de binnenkant van haar huis te zien. Hij geeft ons een beeld van een vrouw die broos is omdat ze “gevallen” is, maar toch zo belangrijk en symbolisch als een “monument”. “De details van Miss Emily’s huis houden nauw verband met haar en symboliseren waar zij voor staat. Het is gelegen aan “wat eens de meest uitgelezen straat was. “De verteller (die in dit geval de stad is) beschrijft het huis als “koppig en koket. “Katoenmachines en garages hebben de buurt al lang uitgewist, maar het is het enige huis dat overblijft.

Bij een nadere beschouwing van Miss Emily’s leven, realiseren we ons het belang van de setting waarin het verhaal zich afspeelt. Het huis waarin zij woont blijft statisch en onveranderd naarmate de stad vordert. Binnen de muren van haar woning overwint Miss Emily tijd en vooruitgang. In hoofdstuk één neemt Faulkner ons mee terug naar de tijd waarin Miss Emily weigerde haar belastingen te betalen. Ze denkt dat alleen omdat kolonel Sartoris haar belastingen in 1894 heeft afgedragen, ze zelfs jaren later nog vrijgesteld is van het betalen van die belastingen. De stad verandert, de mensen veranderen, maar Miss Emily heeft de tijd stilgezet.

In haar gedachten leeft de kolonel nog, ook al is hij dat niet meer. Als de deputatie op haar wacht, krijgen we een glimp te zien van haar vervallen huis. “Het rook naar stof en onbruik, het was ingericht met zware, met leer beklede meubelen, het leer was gebarsten. Op een aangetaste vergulde ezel voor de open haard stond een portret van Miss Emily’s vader. “De beschrijving van Miss Emily’s huis is erg spookachtig. Er is geen leven of beweging in dit huis. Alles lijkt in verval te zijn, net als Miss Emily zelf. De foto van haar vader is slechts een ander symbool van onbeweeglijkheid en geen besef van tijd.

Toen hij stierf, weigerde Miss Emily zijn dood te erkennen. Ze zette de tijd stil, althans in haar gedachten. Miss Emily is “een kleine, dikke vrouw in het zwart, met een gouden ketting die tot haar middel daalde en in haar riem verdween. “Toen konden ze het onzichtbare horloge horen tikken aan het einde van de gouden ketting. “In dit geval is het horloge een symbool van tijd, maar in dit huis is tijd onzichtbaar. Miss Emily is haar begrip van tijd kwijt. Wanneer deze mannen haar ervan proberen te overtuigen dat er veel tijd is verstreken sinds de dood van haar vader en dat zij haar belastingen moet betalen, herhaalt zij: “I have no taxes in Jefferson,” en overwint hen.

Van hieruit maakt Faulkner een soepele overgang naar een periode van dertig jaar geleden, toen Miss Emily “hun vaders over de geur overwonnen. “De plot gaat verder in achterwaartse richting, waarmee Miss Emily’s gebrek aan begrip van tijd wordt aangetoond. Er ontwikkelt zich een geur in het huis van Miss Emily, wat een ander teken is van verval en dood. Miss Emily is zich niet bewust van de geur, terwijl de buren er last van blijven houden. De inwoners van deze stad worden geïntimideerd door Miss Emily, en moeten in het geheim limoensap over haar gazon sprenkelen. Ze zijn bang haar te confronteren, net zoals de volgende generatie bang is haar te confronteren met de belastingen.

Haar sterke aanwezigheid is genoeg voor haar om de wet te overtreffen. Home….. r Barron, een symbool van vooruitgang en verandering, komt de stoepen van de stad plaveien en de bouw moderniseert de stad. Hij begint Miss Emily het hof te maken, en de lezer denkt dat hij mettertijd misschien een einde kan maken aan Miss Emily’s hallucinatie. Homer Barron is een vrolijk personage en een buitenstaander. “Als je ergens op het plein veel hoorde lachen, stond Homer in het midden van de groep. “Hij is echter een vrijgezel die zich niet wil settelen, en de mensen van het stadje keuren het niet goed dat hij met Miss Emily trouwt vanwege zijn klasse.

Toen begonnen sommige dames te zeggen dat het een schande voor het stadje was en een slecht voorbeeld voor de jonge mensen. “Zodra Homer Barron het huis van Miss Emily en haar leven binnentreedt, is hij voor altijd aan haar gebonden zonder ontsnapping. “Dus waren we niet verbaasd toen Homer Barron – de straten waren al een tijdje klaar – weg was. Ze vermoordt hem en bewaart zijn lichaam zoals men een dode roos zou bewaren. Opnieuw staat de tijd in haar huis, terwijl de rest van het decor, de stad, verandert. Jaren gingen voorbij en de “nieuwere generatie werd de ruggengraat en de geest van de stad. “De nieuwe generatie zorgt ervoor dat Miss Emily zich nog meer geïsoleerd voelt. Toen het stadje gratis postbezorging kreeg, weigerde Miss Emily als enige om nummers boven haar deur te laten bevestigen en er een brievenbus aan te hangen. “Miss Emily weigert elke verandering haar leven en haar huis te laten beïnvloeden. “Zo ging ze over van generatie op generatie – lief, onontkoombaar, ongevoelig, rustig en pervers. “En zo stierf ze. Ze werd ziek in het huis gevuld met stof en schaduwen. ” Miss Emily sterft in dit vervallen, oude, griezelige, huis dat gelegen is in een heldere en opkomende stad. Het laatste stadium van verval in haar huis wordt aan de lezer onthuld. Niet alleen zij is dood, maar ook Homer Barron, van wie slechts een ontbindend lijk overblijft.

Een dunne, scherpe sluier als van het graf leek overal te liggen op deze kamer die was opgedirkt en ingericht als voor een bruidsfeest. “De details van de omgeving in het verhaal vormen de voorbode van deze dramatische afloop. Het verval van het huis, het stof en de scheuren, Miss Emily’s weigering om te veranderen leiden allemaal tot haar dood en die van Homer Barron. Zodra een externe kracht, Homer Barron, dit griezelige huis binnenkomt, verdwijnt hij in de tijd. “Hij was onlosmakelijk verbonden geraakt met het bed waarin hij lag; en op hem en op het kussen naast hem lag die gelijkmatige laag van het geduldige en biddende stof. “

Het door elkaar lopen van de tijd door het verhaal heen is een grote demonstratie van het door elkaar lopen van de tijd in Miss Emily’s geest en in haar huis. Terwijl de stad verandert en vooruitgaat, groeit en moderniseert, blijft Miss Emily’s “koppige en kokette” huis hetzelfde. Misschien als het verhaal van Miss Emily zich op een andere plaats had afgespeeld, zou haar leven anders zijn gelopen. Door alle druk van haar vader en de mensen van het stadje werd ze een erg gesloten en nogal beangstigend persoon. Er waren teveel verwachtingen van vrouwen in die tijd en Faulkner laat de gevolgen van zo’n leven zien aan de hand van Miss Emily.

Door het verhaal in een chique stadje van na de Burgeroorlog te plaatsen, gebruikt hij zowel de details van de omgeving als van de tijd om te laten zien wat er gebeurt met vrouwen als Miss Emily, het “tragische monument. “Miss Emily’s wereld was altijd in het verleden. Wanneer ze met desertie en schande wordt bedreigd, zoekt ze niet alleen haar toevlucht in die wereld, maar neemt ze ook Homer mee op de enig mogelijke manier – de dood. Als slotconclusie van Miss Emily’s leven en het verhaal wordt haar positie ten opzichte van het specifieke probleem van de tijd gesuggereerd in de scène waarin de oude soldaten op haar begrafenis verschijnen.

De zeer oude ik- sommigen in hun geborstelde confederale uniformen-op de veranda en het gazon, praten over Miss Emily alsof zij een tijdgenote van hen is geweest, gelovend dat zij met haar hebben gedanst en haar misschien het hof hebben gemaakt, verwarren de tijd met zijn mathematische progressie. “Deze mannen zijn hun besef van tijd kwijt, net als Miss Emily. Ze hallucineren; ze verbeelden zich dingen die nooit hebben plaatsgevonden; er is geen besef van tijd in hun geest. Faulkner schetst in dit verhaal een zeer gruwelijk beeld, en hij doet dit door te spelen met de chronologie, gebruik te maken van symbolen en foreshadowing en door een gedetailleerde setting te presenteren.

Om een referentie naar dit artikel te exporteren, selecteert u hieronder een stijl van refereren: