Ik kreeg laatst een e-mail waarin gevraagd werd naar het adopteren van een “tweeling”. Het kon de aspirant-adoptiemoeder niet echt schelen of de kinderen een echte tweeling waren, ze vond het prima om via adoptie een virtuele tweeling te creëren.
Ik ben altijd gefascineerd geweest door tweelingen… ik wilde dat ik een tweeling was, als kind had ik altijd al tweelingbaby’s. We denken aan adoptie en willen een tweeling adopteren. Wachten op een echte tweeling om te adopteren kan een tijdje duren, dus hebben we besloten om twee kinderen van dezelfde leeftijd te adopteren die een thuis nodig hebben. Ik denk dat het makkelijker is om kinderen van dezelfde leeftijd te hebben en ze zullen die tweelingband hebben. Tweelingen zijn zo cool. Hoe kunnen we ze adopteren?
Fascinatie voor tweelingen
Onze samenleving is gefascineerd door tweelingen. Ik snap het. Toen ik klein was, kwam Hasbro met vijflingpoppen, en ik heb er jaren om gesmeekt, elke kerst en verjaardag. Ik bedoel echt, wie vindt plaatjes van twee baby’s gekleed in identieke schattige outfits niet onweerstaanbaar?
Tweelingen adopteren
Het is mogelijk om een tweeling te adopteren, maar de wachttijd kan langer zijn dan je wilt. Het is ook mogelijk in sommige landen (en in zeldzame gevallen bij pleegzorg of binnenlandse adoptie van een kind) om twee kinderen van dezelfde leeftijd tegelijkertijd te adopteren. Onze Adoptie vergelijkingstabellen laten zien welke landen deze praktijk toestaan. Het komt echter vaker voor dat mensen een kind adopteren dat ongeveer dezelfde leeftijd heeft als een kind dat ze al hebben door geboorte of adoptie.
Kunstmatige of Virtuele Tweelingen
We noemen de praktijk van het adopteren van twee kinderen van dezelfde leeftijd maar zonder relatie op hetzelfde moment of het adopteren van een kind dat binnen 9 maanden van een kind is dat al in uw huis is kunstmatige tweeling, virtuele tweeling, of gedwongen tweeling.
Instant Family
Mensen die twee kinderen tegelijk adopteren worden vaak aangetrokken door het idee van een instant familie. Vaak hebben ze lang gewacht om ouders te worden, dus de verleiding om hun gezinsvorming in één klap te beginnen en te voltooien is machtig aantrekkelijk. Het is soms moeilijker om te stoppen en echt na te denken over wat in het belang van het kind/de kinderen is.
Pros and Cons
Voordat je een kind adopteert dat ongeveer even oud is als een kind waar je al ouder van bent of twee kinderen van dezelfde leeftijd tegelijk adopteert, is het belangrijk om na te denken over de voor- en nadelen voor je gezin, jou en vooral voor de betrokken kinderen.
Zoals altijd zijn de beste mensen om van te leren diegenen die deze ervaring hebben meegemaakt. Hier zijn een paar die hebben geschreven over het ouderschap van virtuele tweelingen door middel van adoptie.
KJ Del’Antonia, redacteur van de Motherlode column in de New York Times, adopteerde een peuter uit China die dezelfde leeftijd had als haar jongste biokind. Ze schreef een essay over kunstmatige tweelingen toen haar kinderen de schoolleeftijd hadden. Hoewel ze het heeft over het schuldgevoel dat ze had en soms nog steeds heeft, vindt ze dat het over het algemeen meer positieve dan negatieve kanten heeft voor haar gezin.
Mijn twee jongste kinderen zijn hecht op een manier die duidelijk anders is dan bij de andere broers en zussen in ons huis. Ze hebben iets wat hun oudere broer en zus niet hebben.
Donna, die een bijdrage levert aan de blog No Hands But Ours over adoptie van kinderen met speciale behoeften, adopteerde een tweede kind dat vijf weken jonger was dan haar eerste adoptiekind. Ze schreef een geweldige blog over de voor- en nadelen van het hebben van een virtuele tweeling.
- We dachten dat het cool zou zijn om een tweeling te hebben. Fout. Het is interessant, maar het is niet cool. Het is zelfs niet leuk.
- Het is vervelend als mensen vragen of ze een tweeling zijn, want dan moeten we ofwel liegen (en zeggen dat ze een tweeling zijn) of uitleggen dat ze geadopteerd zijn en geen biologische verwantschap hebben. Dat is meer informatie dan we met vreemden willen delen, maar we liegen niet graag, dus we zitten vast. De andere optie is om te zeggen “Nee, het is geen tweeling” en weg te lopen voordat ze de voor de hand liggende vervolgvraag kunnen stellen.
- Ook al is het leuk om ze hetzelfde aan te kleden, het maakt de tweelingvraag alleen maar groter, dus doen we dat meestal niet. Toen ze twee waren, hadden ze dezelfde lengte en hetzelfde gewicht, maar nu zijn ze vijf jaar oud en Gwen is 25 pond zwaarder en vier centimeter groter dan Maddy. Maar mensen vragen nog steeds of ze een tweeling zijn – en het is nog steeds vervelend.
- Elk kind verdient het om de baby van het gezin te zijn, maar Maddy heeft dat nooit gekregen en ik voel me daar slecht over. Ik denk dat ze gelukkiger zou zijn geweest als haar “grote” zus minstens één of twee jaar ouder was in plaats van slechts 36 dagen ouder. Ik denk dat ik haar ook meer ruimte zou hebben gegeven. Dit is geen onbelangrijk punt – het is HUGE.
- Bonding met Maddy was moeilijker omdat ze dezelfde leeftijd als onze Gwen. Liefde is niet iets dat meteen gebeurt, dus er was een kloof omdat ik al van mijn andere kinderen hield. Ik was, begrijpelijk, erg beschermend over hen en dat belemmerde de band omdat Maddy vaak gemeen was tegen haar “tweeling” (bijten, slaan, enz.). Oh boy – daar hadden we er heel veel van! Ik merkte dat veel van mijn moederinstincten overuren maakten tegen elkaar gedurende de eerste zes maanden dat we samen waren. Als ik niet actief boos was op Maddy, was ik verteerd door schuldgevoelens over het feit dat ik ooit boos op haar was geweest.
- In goede en slechte tijden, merk ik dat ik de meisjes constant vergelijk. Mijn verwachtingen van wat de één “zou moeten” kunnen, zijn gebaseerd op wat de ander doet. Of het nu gaat om binnen de lijntjes kleuren of haar ABC kennen of woordjes lezen of fietsen of de hele nacht droog blijven – de vaardigheidsvergelijkingen en verwachtingen zijn er dus ik moet constant worstelen om geen signalen af te geven dat ik teleurgesteld ben als de een niet kan wat de ander wel kan. Ze hebben allebei prachtige sterke punten die uniek zijn voor hen. Maar ze hebben ook tekortkomingen die versterkt worden doordat hun broer of zus een levende, wandelende maatstaf is van wat een kind van die leeftijd kan. Hoewel ik me zeer bewust ben van deze “het vergelijken van de kinderen” val, val ik er vaak in.
Stacey, op Any Mommy Out There, adopteerde een peuter die een paar maanden ouder was dan haar oudste biologische kind. Ze schrijft over zowel de voor- als nadelen van een gedwongen tweeling, maar per saldo is het goed gekomen met haar gezin. De eerste 6 maanden waren echter erg zwaar.
Eerlijk gezegd was het een heel, heel moeilijke overgang. Veel moeilijker dan ik me had durven voorstellen. Ze huilde telkens als ik haar neerlegde om mijn zoon vast te houden. Schreeuwde zelfs van woede en verontwaardiging. Ik voelde me soms boos en overweldigd. Kon ze me niet gewoon een minuutje geven? Moest ze elke seconde oppotten? Haar broer had ook tijd nodig. Hij huilde ook die eerste paar maanden. Zijn nieuwe zusje nam zijn speelgoed en ging bij zijn moeder op schoot zitten. Hij begreep het niet. Niemand van ons eigenlijk, we moesten nog veel leren. Ik heb zelf ook veel gehuild.
Heb je ooit overwogen om een tweeling te adopteren? Hebt u het gedaan? Wat was je ervaring?