In het meinummer 2014 van Armchair General® werd het Combat Decision Game “Anglo-Egyptische Oorlog, 1882” gepresenteerd. Deze CDG plaatste lezers in de rol van luitenant-generaal Garnet Wolseley, commandant van een Britse legerexpeditietroep in de Egyptische woestijn ten noordoosten van Caïro, de hoofdstad van Egypte. Wolseley’s missie op 13 september 1882 was het aanvallen en verslaan van een grotere Egyptische troepenmacht onder leiding van Arabi Pasja, die de macht had gegrepen van Tewfik Pasja, de Britse khedive (gouverneur). Zodra Wolseley Arabi’s leger had verslagen, zou hij zijn troepen naar het zuidwesten leiden en Caïro bezetten, waardoor de Britse controle over Egypte vast kwam te liggen.
Nadat een staatsgreep in 1881 onder leiding van Arabi hem de controle over Egypte en zijn aanzienlijke strijdkrachten had gegeven, waren de Britse leiders bezorgd dat zijn anti-Westerse beleid hun uitgebreide economische belangen in het land in gevaar zou brengen. Bovendien vreesden zij de controle te verliezen over het Suezkanaal, een vitale schakel in de zeehandel met de verafgelegen koloniën van het Britse Rijk. Daarom besloten de Britse leiders in 1882 tot militaire actie, zowel om de dreiging weg te nemen die Arabi vormde voor de financiële en expansionistische belangen van Groot-Brittannië in Egypte als vooral om de controle over het Suezkanaal te behouden.
Toen het bombardement en de bezetting van Alexandrië door de Royal Navy op 11 juli 1882 Arabi niet ten val brachten, kreeg Wolseley de opdracht een expeditieleger van het Britse leger samen te stellen en dat naar Egypte te leiden om Arabi’s Egyptische leger te verslaan. Maar in plaats van vanuit Alexandrië op te rukken naar Cairo, besloot Wolseley zijn troepen te laten landen in Ismailia, aan het Suezkanaal. Dit beschermde niet alleen het kanaal, maar dwong Arabi ook zijn hoofdleger te verplaatsen en nieuwe verdedigingsposities in de woestijn ten westen van Ismailia voor te bereiden in een poging Wolseley’s opmars naar Cairo te blokkeren.
HISTORISCHE UITSLAG
Nauwelijks voor zonsopgang op 13 september, na een stille nachtmars door de woestijn die Wolseley’s mannen tot op ongeveer 1.000 meter van de vijandelijke linie bracht, stond zijn 11.000 man sterke troepenmacht van infanterie, cavalerie en artillerie tegenover Arabi’s 20.000 man sterke Egyptische leger dat een 4 mijl lange linie van loopgraven en bolwerken bezette. De 12 voet brede hoofdloopgraaf met aarden wallen was voorzien van artillerie redoutes op vier bolwerken en werd ondersteund door ondersteunende loopgraven en extra artillerie posities.
Wolseley was van mening dat het verrassingselement gecombineerd met een snelle, heimelijke benadering en een krachtige aanval door zijn gedisciplineerde troepen zijn troepen in staat zou stellen om de verdediging van de Egyptenaren en hun voordeel in aantallen te overwinnen. Hij besloot daarom een frontale aanval uit te voeren, ondersteund door artillerievuur en ondersteund door een cavaleriecharge op zijn rechterflank, gericht op het kwetsbare achtergebied van de vijand (ACTIEHOEK DRIE: FRONTALE AANVAL). Na het opstellen van zijn leger met twee infanteriebrigades rechts en twee links, met de artillerie in het midden en de cavalerie en echelon aan de rechterflank, lanceerde Wolseley zijn aanval net bij het aanbreken van de dageraad.
De onoplettende Egyptische schildwachten merkten de Britse nadering pas op toen Wolseley’s troepen binnen 300 meter van de loopgravenlinie waren. Overrompeld schreeuwden de geschrokken schildwachten verwoede waarschuwingen in een poging hun slapende kameraden wakker te krijgen. De Egyptische verdedigers waren te laat gewaarschuwd voor de Britse aanval en konden slechts een paar rauwe, ongecoördineerde geweerschoten afvuren voordat de aanvallers zich naar voren haastten en de loopgraven bereikten. Terwijl de Britse artillerie het midden van de Egyptische loopgravenlinie bestookte, bestormden Wolseley’s infanteriebrigades links en rechts van hem de loopgraven aan hun front. Ondertussen rukten zijn twee cavaleriebrigades aan zijn rechterzijde op rond het meest noordelijke uiteinde van de Egyptische stelling en drongen door in het achterste gebied van de vijand.
Binnen een uur had Wolseley’s troepenmacht Arabi’s Egyptische leger verpletterd en een verbluffende overwinning behaald in wat bekend werd als de Slag om Tel-el-Kebir. Tegenover een verlies van slechts 57 gesneuvelde Britse soldaten en minder dan 400 gewonden, hadden Wolseley’s troepen 1.500-2.000 Egyptische soldaten gedood en nog eens duizenden gevangen genomen. Onder aanvoering van de cavaleriebrigades rukte zijn leger vervolgens snel op naar Cairo en bezette de Egyptische hoofdstad zonder slag of stoot. Arabi Pasja werd in Caïro gevangen genomen, berecht en naar Ceylon verbannen.
Wolseley’s overwinning gaf Groot-Brittannië de controle over Egypte, en Britse troepen bezetten het land tot 1922. Groot-Brittannië domineerde Egypte militair tot 1936 en oefende de heerschappij over het land uit tot in de jaren 1950.
READER SOLUTIONS
ACG juryleden baseerden hun selecties voor winnende Reader Solutions en die met eervolle vermelding op inzendingen die kozen voor COURSE OF ACTION THREE: FRONTAL ATTACK of inzendingen waarvan de uitleg een goed begrip toonde van de belangrijkste principes van een aanval op een verschanste positie. Een aanval over een breed front had het voordeel dat de verdedigers op hun plaats werden gehouden, waardoor ze hun troepen niet konden verplaatsen naar massale verdedigingswerken die een Britse doorbraak op een enkel aanvalspunt konden verhinderen. Hoewel een frontale aanval op vijandelijke verschansingen riskant was, muntte het plan uit door verrassing, een heimelijke benadering en een laatste, snelle aanval door gedisciplineerde troepen die zich snel met de Egyptenaren sloten, waardoor de Britten minder aan vijandelijk vuur werden blootgesteld. Bovendien verstoorde de omsingelde cavalerieaanval de samenhang van de Egyptische stelling en zaaide paniek onder de frontlijnverdedigers toen Britse troepen plotseling de Egyptenaren in het vijandelijke achtergebied confronteerden.
AANVAL VAN ACTIE ÉÉN: LEFT FLANK ATTACK onverstandig de hoofdaanvalsmacht naar een gebied met de sterkste vijandelijke verdediging te leiden – een voorwaartse hoofdloopgravenlinie met de grootste concentratie artilleriegeschut en gesteund door opeenvolgende loopgravenlinies. Bovendien, als de Britse ondersteunende inspanning om de hoofdlinie frontaal met geweer- en artillerievuur aan te vallen mislukt was om de verdedigers op hun plaats vast te zetten, hadden de Egyptenaren hun troepen kunnen verplaatsen om een sterke tegenaanval te lanceren die de Britse troepen in een gevaarlijk blootgestelde positie zou hebben gevangen met het Zoetwaterkanaal in hun rug.
Hoewel COURSE OF ACTION TWO: RIGHT FLANK ATTACK vermeed de sterkste verdedigingsposities door het uiterste noordelijke einde van de Egyptische linie aan te vallen, dwong het de aanvallers tot kostbare, tijdrovende gevechten om de 4 mijl lange hoofdloopgravenlinie vrij te maken. Degenen die de loopgravenlijn opruimden liepen ook het risico om “friendly fire” slachtoffers te worden door het geconcentreerde geweer- en artillerievuur van de Britse troepen die de Egyptische linie bestookten.*
En dan nu uittreksels uit de winnende Reader Solutions van “Anglo-Egyptian War, 1882. “*
Majoor (Ret.) Trent D. Laviano, Tennessee: “Verplaatsen onder dekking van de duisternis, afgeschermd door terreineigenschappen, stelt de Britten in staat het verrassingselement te behouden. Handhaaf de operationele veiligheid door middel van geluids- en lichtdiscipline tijdens de naderingsmars. De Britse artillerie is veel effectiever dan die van de vijand, en dit zal ook een beslissende factor zijn.”
Garrett V. Scott-Miller, Indiana: “Wij zullen een snelle en violette frontale aanval uitvoeren om de vijandelijke linie te verbrijzelen en dan de doorbraak uitbuiten. De cavaleriemacht zal in positie zijn om vanuit het noorden van het Egyptische leger door zijn achtergebied te stoten, zowel de noordelijke flank als het achtergebied vast te zetten, en zij zal voorbereid zijn om de vluchtende vijand te achtervolgen en te voorkomen dat deze zich herconsolideert.”
Lieutenant Colonel (Ret.) Frank X. Weiss, New York: “Verkenningen van de vijandelijke verdedigingslinie tonen aan dat elke naderingsmars bij daglicht onder voortdurende vijandelijke observatie en artilleriebeschietingen zal staan. Expeditionaire artillerie zal het vuur verspreiden langs het gehele front van de vijand, zich concentrerend op artillerie en infanterie bolwerken.”
Dank aan iedereen die aan deze CDG heeft deelgenomen. Ga nu naar pagina 56 en test je tactische besluitvormingsvaardigheden met CDG #64, “Battle of Cholm Pocket, 1942.” Deze veldslag uit de Tweede Wereldoorlog in het noordwesten van Rusland aan het Oostfront plaatst je in de rol van generaal Theodor Scherer, commandant van een Duitse kampfgruppe (gevechtsgroep). Uw missie is het aanvallen en verslaan van Sovjet eenheden in de stad Cholm, die sleutelposities bezetten, waarvan de verovering de omsingelde Duitse troepen in staat zal stellen om stand te houden in de Cholm Pocket. Gebruik de CDG kaart en het formulier op pagina 59 en 60 om uw oplossing uit te leggen en mail, email of fax het naar Armchair General voor 29 augustus 2014. De winnaars worden bekendgemaakt in de uitgave van januari 2015, maar degenen die graag de historische uitkomst en analyse willen lezen, kunnen na 2 september 2014 inloggen op armchairgeneral.com/cdg.
*EDITOR’S NOTE: Voor elk Combat Decision-spel ontvangt ACG doorgaans talrijke Reader Solutions die de handelwijze hebben gekozen die de ACG-rechters als de beste COA voor dat CDG hebben beschouwd. Onze juryleden zijn echter verplicht om de winnaars en degenen die een eervolle vermelding verdienen te kiezen uit inzendingen waarvan de uitleg, naar de mening van de juryleden, het beste inzicht geeft in de principes en kernpunten van de tactische situatie van de CDG.