Het gif van Antarctische octopus blijft volledig onbestudeerd. Hier werd een eerste onderzoek uitgevoerd naar de eigenschappen van achterste speekselklier (PSG) extracten van vier Antarctica eledonine (Incirrata; Octopodidae) soorten (Adelieledone polymorpha, Megaleledone setebos, Pareledone aequipapillae, en Pareledone turqueti) verzameld van de kust voor George V’s Land, Antarctica. De monsters werden onderzocht op alkalische fosfatase (ALP), acetylcholinesterase (AChE), proteolytische, fosfolipase A(2) (PLA(2)), en hemolytische activiteiten. Ter vergelijking werd maagweefsel van Cirroctopus sp. (Cirrata; Cirroctopodidae) ook onderzocht op ALP-, AChE-, proteolytische en hemolytische activiteiten. Dieet- en morfologische gegevens werden verzameld uit de literatuur om het ecologisch belang van gif te onderzoeken, vanuit een adaptieve evolutionaire benadering. Van de incirrate soorten vertoonden er drie activiteiten in alle testen, terwijl P. turqueti geen hemolytische activiteit vertoonde. Er waren aanwijzingen voor koude-adaptatie van ALP bij alle incirrates, terwijl proteolytische activiteit bij alle soorten behalve P. turqueti werd aangetroffen. Het maagweefselextract van Cirroctopus sp. vertoonde ALP, AChE en enige proteolytische activiteit. Er werd geconcludeerd dat de AChE activiteit die in de PSG extracten werd waargenomen, mogelijk te wijten was aan het vrijkomen van huishoudproteïnen, en niet aan een van de afgescheiden speekseltoxinen. Hoewel gif ongetwijfeld een belangrijke rol speelt bij het vangen en verwerken van prooien door Antarctica eledonines, kwamen uit de enzymatische en hemolytische testen geen duidelijke aanpassingen aan verschillen in dieet of morfologie naar voren. Verschillende morfologische kenmerken, zoals het vergrote PSG, de kleine buccale massa en de kleine snavel, wijzen echter op de aanwezigheid van dergelijke aanpassingen. Toekomstige studies moeten op verschillende niveaus worden uitgevoerd: Venomisch, met meer gedetailleerde informatie over de gifsamenstellingen en de gifcomponenten zelf; ecologisch, bijvoorbeeld toepassing van serologische of genetische methoden bij het identificeren van de maaginhoud; en gedragsmatig, met inbegrip van waarnemingen bij het vangen van verschillende soorten prooi.