Ik kan me herinneren dat ik in die tijd een paar skin girls heb gezien. Ik denk dat het voor mij de ultieme rebellie tegen de maatschappij vertegenwoordigde, plus een zekere hoeveelheid lef voor een meisje om haar haar af te scheren! Ze hadden een element van gevaar over zich en trokken zeker de aandacht, iets dat aantrekkelijk was voor een verveelde 16-jarige in een Essex stad. Als ik er nu over nadenk, was een deel van de aantrekkingskracht ook dat je als vrouw gelijk werd behandeld, wat eind jaren 80, begin jaren 90 vrijwel niet het geval was. Ik zag mezelf altijd als een skinhead, niet als een skinbird.Â
Mijn haar werd geleidelijk korter vanaf mijn 15e. Mijn moeder was kapster en gaf me mijn eerste coupe, een soort van pixie-coupe. Maar dit was nog steeds veel te lang dus ging ik altijd naar haar kamer waar ze een schaar bewaarde en knipte het korter. Uiteindelijk ging ik op een zaterdag na het werk naar de kapper (ik was een zaterdag meisje in de kapsalon waar mijn moeder werkte) en vroeg om een no.4 feather cut zoals het toen heette â je franje achter en zijkanten werden veren genoemd. Ik weet nog dat ik in de kappersstoel zat en het gevoel had dat ik er was! Een van de weinige keren dat ik naar de kapper ging en het geweldig vond.Â
Ik herinner me niet echt een grote reactie van mijn ouders, ik denk dat ze misschien konden zien hoe mijn look eruit zag, hoewel ik niet denk dat ze erg blij waren toen ik een paar weken later mijn zus meenam naar de kapper en ze met hetzelfde kapsel terugkwam, ze was 13! Als je in een klein stadje in Essex woonde en er zo uitzag, was je snel herkend, en vrienden van mijn ouders vertelden maar al te graag verhalen over ons.Â
Voor mij was het de ultieme rebellie tegen de maatschappij, plus een zekere mate van lef voor een meisje om haar haar af te scheren! Ze hadden iets gevaarlijks over zich en trokken zeker de aandacht. â Amber BettertonÂ
Om de plaatselijke roddels te ontlopen, ging ik bij elke kans die ik kreeg naar Londen. Ik ging naar de winkel Last Resort in Petticoat Lane en naar een bekende pub waar skinheads vaak rondhingen. De meisjes waren erg trots op hun haar, ik herinner me dat ik altijd een beetje jaloers was op meisjes met lange veren, hoe langer hoe beter. Ik herinner me dat de jongens net zo geobsedeerd waren door hun haar, het mocht nooit uitgroeien, en als iemand dat wel deed was dat meestal omdat ze een sollicitatiegesprek voor een baan hadden, en zodra ze de baan hadden, kwam de tondeuse tevoorschijn. Toen ik 19 was, werd ik zwanger en uiteindelijk gaf ik toe aan de druk van mijn ouders, die vonden dat het het beste was als ik mijn haar liet groeien voor het moederschap, hoewel ik niet weet wat voor verschil een knipbeurt maakt.
De knipbeurt was zeker een manier om grenzen te verleggen, een mini rebellie. Het gaf me zelfvertrouwen en het gaf me een gevoel erbij te horen in een tijd dat er niet veel anders aan de hand was â in 81-82 was er hoge werkloosheid. Ik kijk met een grote glimlach terug op mijn skinhead jaren, ik had de absoluut beste tijd, maakte van alles mee en maakte veel vrienden van overal. Er was veel kameraadschap met skins en ik heb nog steeds contact met sommigen.
Ik zou graag teruggaan naar die look, maar ik ben niet meer zo moedig, en de leeftijd heeft me te pakken â ik ben 56! Om de 10 jaar of zo eindig ik met een pixie crop en bleek het blond, ik kan voelen dat het me weer roept. Op dit moment is het een korte bob met een ondersnijding, nr.3, mijn eigen geheime knipoog naar mijn verleden.