Waarom een diagnose van anorexia meer moet zijn dan alleen de BMI

Leestijd: 3 minuten

1,886 views

Wanneer we denken aan anorexia nervosa en de mensen die eraan lijden, roepen we over het algemeen een beeld op van een dun persoon, toch? Een ernstig ondergewicht of zelfs een skeletachtig figuur? Want dat is wat ons altijd is voorgehouden. Maar is het überhaupt mogelijk dat iemand met een groter lichaam ook aan anorexia lijdt? En als dat zo is, moet hun gewicht dan bepalen of ze toegang hebben tot wat vaak een ‘levensreddende’ behandeling kan zijn?

Volgens de liefdadigheidsinstelling Beat lijden ongeveer 1,25 miljoen mensen in het Verenigd Koninkrijk aan een eetstoornis. Hebben ze allemaal een echte diagnose? Nee, dus laten we eens kijken waarom.

Wat is anorexia?

Als u de symptomen van anorexia op de NHS website zou bekijken, zou u het volgende lezen:

• Als u jonger bent dan 18 jaar, uw gewicht en lengte lager zijn dan verwacht voor uw leeftijd
• Als u een volwassene bent, een ongewoon lage body mass index (BMI)
• Missen van maaltijden, heel weinig eten of het vermijden van voedsel dat u als dikmakend beschouwt
• Dat u dik bent terwijl u een gezond gewicht of ondergewicht hebt
• Het slikken van medicijnen om uw hongergevoel te verminderen (eetlustremmers)
• Uw menstruatie stopt (bij vrouwen die nog niet in de menopauze zijn) of begint niet (bij jongere vrouwen en meisjes)
• Fysieke problemen, zoals zich licht in het hoofd of duizelig voelen, haaruitval of een droge huid

Dus slechts twee van die factoren zijn eigenlijk gericht op het fysieke gewicht. Als je wat dieper graaft en klikt op ‘lees meer over de symptomen en waarschuwingssignalen van anorexia’ zul je ontdekken dat mensen met anorexia zich vaak schuldig maken aan gedragingen als eetbuien en purgeren (zelf opgewekt braken), misbruik van laxeermiddelen of diuretica om niet aan te komen, strikte eetrituelen, obsessieve dwang tot lichaamsbeweging, verminderde zin in seks. U kunt de volledige lijst hier lezen. Het is behoorlijk lang en gedetailleerd, maar toch melden zo veel mensen dat wanneer ze zichzelf en hun symptomen aan hun huisarts presenteren, ze gewoon te horen krijgen dat ze niet dun genoeg zijn.

Ik was een van hen. Terug in 2016 bezocht ik mijn huisarts en uitte mijn zorgen over mijn eigen gedrag. Ik was mijn calorie-inname drastisch aan het beperken. Ik maakte misbruik van laxeermiddelen. Ik moest af en toe overgeven na het eten en ik was overmatig bezorgd over mijn lichaamsbeeld, zozeer zelfs dat ik me niet kon concentreren op alledaagse taken. Ik herinner me dat ik mijn dokter vertelde dat ik bang was dat me iets vreselijks zou overkomen terwijl ik voor mijn zoon zorgde, die speciale behoeften heeft en daarom geen hulp zou kunnen krijgen.

In antwoord op dit alles werd ik gewogen en gemeten. Ik kreeg mijn BMI en er werd mij verteld dat ik in de gezonde range zat voor mijn lengte en dat er in dit stadium helaas geen hulp beschikbaar zou zijn. Ik kreeg ook te horen bij welk gewicht ik als ‘ondergewicht’ zou worden beschouwd. Ik vond de hele ervaring vernederend. Maar nog verontrustender vond ik dat het me triggerde. Ik wist nu precies wat ik moest doen en tot welk gewicht ik moest zakken om voor hulp in aanmerking te komen. Als ik niet eerst dood neerviel natuurlijk.

Wat moet er veranderen?

Ik denk dat in eerste instantie de grootste en grootste verandering die zou kunnen gebeuren voor de eetstoornis diagnostische criteria is om de nadruk weg te nemen van de grootte van het lichaam. Elke medische professional zou zich niet moeten richten op de lichaamsomvang, maar op symptomen en/of gedragingen. Lichaamsgrootte heeft werkelijk niets te maken met anorexia, of in feite boulimia, eetbuien of Ednos. Als je een persoon bent met een medisch geacht ‘gezonde maat’ en toch de tekenen, symptomen en gedragingen van anorexia vertoont, dan heb je anorexia.

In deze tijd is de BMI-schaal geen accurate maatstaf voor gezondheid. BMI is in feite gewoon een meting van lengte versus gewicht. Het zegt ons eigenlijk niets over wat er intern gebeurt. Trouwens, iedereen is anders. We zijn niet allemaal bedoeld om ‘één maat’ te hebben. Daarom kan iemand met een groter lichaam aan een eetstoornis lijden. Dit idee wordt ondersteund door een recent onderzoek van de UCLA, waaruit bleek dat het gebruik van de BMI in feite leidde tot het verkeerd bestempelen van de gezondheid van 54 miljoen Amerikanen.

Als ik me zorgen maak dat ik een eetstoornis heb, wat kan ik dan doen?

Het advies, waar je ook kijkt, is altijd om naar de huisarts te gaan. Maar zoals uit mijn eigen persoonlijke ervaring blijkt, zal dit niet altijd onmiddellijk tot positieve actie leiden. Als ik het over kon doen, had ik waarschijnlijk tegen mezelf gezegd dat ik beter voorbereid naar mijn afspraak moest gaan.

In 1999 ontwierp professor John Morgan van de Leeds Partnership NHS Foundation Trust het SCOFF-screeninginstrument voor niet-professionele mensen. Deze eenvoudige vragenlijst vermeldt gewicht of BMI in het geheel niet. Een score van slechts twee of meer positieve antwoorden wordt beschouwd als een positieve screening.

Als u zich zorgen maakt over uw gedrag, vul dan misschien de SCOFF-vragenlijst in en ga hiermee gewapend naar uw huisarts. Neem een familielid of goede vriend in vertrouwen en vraag of hij of zij de afspraak met u kan bijwonen voor steun. U kunt ook praten met de hulplijn van Beat UK die mensen verder kan adviseren over hoe ze hun arts in het beginstadium kunnen benaderen.