Velen geloven dat de hogere kosten van biologisch voedsel niet worden gerechtvaardigd door echte verschillen in de manier waarop het voedsel wordt geproduceerd. Maar wanneer voedsel biologisch gecertificeerd is, zijn er veel gezonde economische feiten die verklaren waarom het meer kost dan conventioneel.
Vele van deze hogere kosten komen alleen met certificering. Daarom is het oneerlijk voor producenten en verwerkers die niet gecertificeerd zijn om de term “biologisch” te gebruiken en een hogere prijs te vragen. OCO pleit voor biologische regelgeving om te zorgen voor een gelijk speelveld voor alle biologische bedrijven in Ontario.
Hier zijn negen redenen waarom gecertificeerd biologisch voedsel meer kost dan conventioneel:
Beperkt aanbod en toenemende vraag
Wereldwijd groeit de vraag naar biologisch voedsel snel. Uit recente rapporten blijkt dat de verkoop van biologisch voedsel de 80 miljard dollar in de VS heeft bereikt – ongeveer twee procent van de wereldwijde voedselverkoop. Ter vergelijking: slechts ongeveer 0,9 procent (43,7 miljoen van de 4,9 miljard hectare) van het landbouwareaal in de wereld is in gebruik voor biologische productie. De standaardregels van de economie zijn van toepassing: wanneer het aanbod groter is dan de vraag, gaan de kosten omhoog.
Hetzelfde tekort aan aanbod is ook een probleem wanneer boeren biologische inputs kopen (bijv. bodemadditieven zoals biologische mineralen en mest, en biologisch voer zoals granen en hooi). Omdat er minder leveranciers van biologische inputs zijn, is de prijs hoger. Dit verhoogt de bedrijfskosten van de biologische teler.
Schaalvoordelen
Organische landbouwbedrijven in Canada zijn gemiddeld zo’n 231 hectare groot – 60 tot 85 hectare kleiner dan het gemiddelde Canadese landbouwbedrijf. Veel voorstanders van biologische landbouw zien een kleinere bedrijfsomvang als een noodzaak voor “echte” biologische landbouw, en geloven dat kleinere, meer gediversifieerde landbouwbedrijven beter in staat zijn om voor de grond en de bodem te zorgen. Grotere producenten en verwerkers kunnen echter minder vragen voor hun producten, omdat het hebben van meer land, grotere apparatuur, een grotere dichtheid van aanvoer, en een grotere infrastructuurcapaciteit betekent dat het minder kost om elk verkocht item te produceren. Zelfs als biologische landbouwers groter zouden willen zijn, is het kapitaal dat nodig is om een dergelijke schaal te bereiken, niet zo gemakkelijk beschikbaar voor biologische en kleine producenten als voor conventionele en gevestigde producenten. Kapitaal betekent vaak schulden, en het aflossen van schulden is ook duur.
Hogere transportkosten
Voor biologische landbouwers kan de nabijheid van de boerderij bij gedeelde infrastructuur en markten een probleem zijn. Omdat er minder biologische landbouwbedrijven zijn, zijn de vitale verwerkings- en afzetcentra waartoe die landbouwbedrijven toegang moeten hebben, minder talrijk en verder weg. Zo moeten biologische landbouwers soms twee keer zo ver reizen om toegang te krijgen tot een biologische graanelevator of slachthuis, en moeten producenten die rechtstreeks aan de consument verkopen (bv. op boerenmarkten) naar grote stedelijke centra reizen om hun goederen op de markt te brengen.
Synthetische voedselingrediënten zijn goedkoop
Organische voedselverwerkers moeten zich aan dezelfde hoge normen houden als biologische voedselproducenten – wat betekent dat er een lange lijst is van ingrediënten die ze niet in hun producten mogen verwerken. Vaak is er geen gecertificeerde biologische versie beschikbaar, of is het alternatief duurder. Conventionele bereide of verwerkte voedingsmiddelen kunnen een aantal goedkope synthetische alternatieven bevatten waarmee levensmiddelenfabrikanten kosten kunnen besparen. Door minder conserveringsmiddelen en additieven te gebruiken, kan ook de houdbaarheid worden verkort, waardoor in de hele waardeketen meer verlies kan optreden. Terwijl versere producten gezonder en beter van smaak zijn, creëert het op de markt brengen ervan uitdagingen op het gebied van infrastructuur en distributie, die de kosten verhogen.
Biologisch vee heeft betere levensomstandigheden
Veel consumenten zijn zich er niet van bewust dat de Canadese biologische normen eisen bevatten voor een humane behandeling van vee. Een biologische veehouder moet leefomstandigheden creëren en handhaven die zijn afgestemd op het natuurlijke gedrag en de gezondheid van het dier, met inbegrip van toegang tot buiten, schaduw, beschutting, frisse lucht, een hoeveelheid direct zonlicht die geschikt is voor de diersoort, en toegang tot weiland voor herkauwers. Over het algemeen krijgen dieren die op biologische boerderijen worden gehouden meer ruimte, wat grotere schuren en hogere kapitaalkosten voor minder dieren betekent.
De kortetermijnrisico’s van biologische productie
Veel van de hogere kosten van biologisch voedsel bestaan omdat de kortetermijnrisico’s en de vooraf vereiste financiële investeringen voor biologische productie hoog zijn.
De biologische productie steunt sterk op de opbouw van een betere bodem om gezonde planten en opbrengsten te ondersteunen. Sommige studies tonen aan dat biologische opbrengsten op de lange termijn vergelijkbaar kunnen zijn met en/of hoger kunnen zijn dan conventionele productie, maar het kan tientallen jaren duren om een niveau van bodemvruchtbaarheid en biodiversiteit te creëren dat gewassen en vee voedt en hen op natuurlijke wijze beschermt tegen plagen en ziekten. Gedurende deze tijd zijn de opbrengsten vaak lager, wat betekent dat biologische boerderijen financieel verlies zouden lijden – ware het niet dat biologisch voedsel duurder is.
Bufferzones, biologische scheiding en traceerbaarheid
Om drift van sproeimiddelen van andere boerderijen te voorkomen, moeten biologische boeren een deel van hun land bestemmen voor een bufferzone van ten minste acht meter van zwad, heg, of open ruimte tussen conventionele en biologische gewassen. Hoewel dit een kleine hoeveelheid ruimte lijkt, kan het oplopen tot productieverlies dat conventionele boeren niet lijden.
Om de biologische integriteit van een product te behouden, moeten biologische verwerkers biologische en niet-biologische producten ook te allen tijde gescheiden houden, zonder risico op vermenging. Dit betekent in sommige gevallen dat marktdeelnemers extra infrastructuur moeten aanschaffen en onderhouden om aan de eis van scheiding te kunnen voldoen. Zij moeten ook extra tijd en arbeidskrachten investeren in het schoonmaken van voorzieningen en apparatuur om de biologische integriteit van de producten die zij hanteren, te handhaven.
Bovendien moeten biologische landbouwers met het oog op de traceerbaarheid veel gedetailleerdere registers bijhouden van de inputs en de producten die zij bij de productie gebruiken. Het bijhouden van deze gegevens kost tijd en werk, en in de conventionele landbouw bestaat er nog geen equivalent van.
Certificering
Het verkrijgen van een biologische certificering brengt kosten met zich mee, maar dit is niet de belangrijkste reden voor de hogere prijs van biologisch voedsel. Hoewel de perceptie is dat certificering de voornaamste reden is waarom gecertificeerd biologisch voedsel meer kost, zijn de certificeringskosten in werkelijkheid vergelijkbaar met die van andere voedselveiligheids- en traceerbaarheidsprogramma’s en vereisen ze hetzelfde hoge documentatieniveau (bv. Kosher, Glutenvrij, enz.).
De certificeringskosten zijn over het algemeen echter hoger voor kleinere en meer diverse landbouwbedrijven, omdat elk type product (veldgewassen, honing, ahornproducten en vee) afzonderlijk moet worden gecertificeerd. In deze gevallen kunnen de certificeringskosten een factor zijn in de hogere prijs van biologisch – maar het is niet de enige factor.
Opleiding en opleiding
Omdat de biologische sector nog steeds als enigszins niche wordt beschouwd, investeren de meeste biologische landbouwbedrijven een aanzienlijke hoeveelheid tijd en geld in opleiding (of geschoolde arbeidskrachten), innovatie, en onderzoek en ontwikkeling. De middelen, het onderzoek en de marktgegevens voor de biologische productie zijn nog steeds zeer beperkt. Als gevolg daarvan worden biologische landbouwers vaak innovatoren namens de sector – maar onderzoek en innovatie hebben hun eigen kosten.
Als landbouwers geen innovator willen worden, moeten zij investeren in onderwijs voor zichzelf en hun personeel, of hoogopgeleide werknemers in dienst nemen die hun expertise kunnen delen. Het vinden van gekwalificeerde en bekwame arbeidskrachten en talent voor gewassen als appels en groenten is moeilijk en duur.