C Curious Kids is een serie voor kinderen van alle leeftijden. Als je een vraag hebt die je graag door een expert beantwoord wilt zien, stuur hem dan naar [email protected].
Waarom noemen de meeste kinderen hun ouders “mama” en “papa”? – Henry E., 9 jaar, Somerville, Massachusetts
Een keer, lang geleden, liep een van ons, Bethany, achter in de supermarkt en probeerde haar achterstand in te halen. Ze riep haar moeders naam, “Mam!”, en tot haar frustratie draaide de helft van de vrouwen zich om en negeerde de andere helft Bethany, in de veronderstelling dat het om een kind van iemand anders ging.
Hoe moest Bethany de aandacht van haar moeder zien te krijgen? Ze wist een geheim trucje dat zeker zou werken: Haar moeder had een andere naam. Ze riep “Denise!” en op magische wijze, draaide alleen haar moeder (de andere van ons) zich om.
Maar waarom gebruiken bijna alle kinderen dezelfde naam voor hun ouders? Dit is het soort vraag dat wij graag onderzoeken als wetenschappers die gezinnen en de menselijke ontwikkeling bestuderen.
The sounds heard ‘round the world
Over de hele wereld zijn de woorden voor “mama”, “papa”, “oma” en “opa” bijna hetzelfde. Andere woorden lijken lang niet zo veel op elkaar.
Neem bijvoorbeeld “hond”. In het Frans is “hond” “chien”; in het Nederlands is het “hond”; en in het Hongaars is het “kutya.” Maar als je in Frankrijk, Nederland of Hongarije de aandacht van je moeder wilde, riep je “Maman”, “Mama” of “Mamma.”
Je kunt in elk land ter wereld “Mam” zeggen en de mensen zouden vrij goed weten wie je bedoelde. En is het u opgevallen dat “Papa” in alle talen hetzelfde is – “Papa,” “Baba,” “Tad” en “Papa”?
Wetenschappers hebben hetzelfde opgemerkt. George Peter Murdock was een antropoloog, een wetenschapper die mensen en culturen bestudeert. Pete, zoals zijn vrienden hem noemden, reisde in de jaren 40 de wereld rond en verzamelde informatie over families van over de hele wereld. Hij ontdekte 1.072 woorden die op elkaar leken voor “mam” en “pap.”
Pete gaf deze gegevens door aan taalkundigen, de wetenschappers die taal bestuderen, en daagde hen uit uit te zoeken waarom deze woorden hetzelfde klinken. Roman Jakobson, een beroemde taalkundige en literatuurtheoreticus, schreef vervolgens een heel hoofdstuk over “mama” en “papa.”
De eerste klanken die zuigelingen maken, zijn klanken die met de lippen worden gemaakt en gemakkelijk te zien zijn: m, b en p. Deze klanken worden snel gevolgd door andere klanken die gemakkelijk te zien zijn: t en d. Het is mogelijk dat als zuigelingen oefenen met het maken van deze gemakkelijke klanken (mamamamama) of deze klanken produceren tijdens het zogen of drinken uit een fles, de moeder “mama” hoort. Ze lacht dan van vreugde en zegt: “Mama! Je zei Mama!”
Natuurlijk is de baby blij om de moeder blij te zien, dus zegt de baby het nog een keer. Bingo, “Mama” is geboren. Op dezelfde manier kan de baby “dadadadada” of “papapapa” oefenen en de reacties van de ouders resulteren in de baby die “dada” of “papa” herhaalt.”
Deze woorden verwijzen naar de twee belangrijkste mensen in het leven van de meeste baby’s, op de voet gevolgd door soortgelijke woorden voor grootouders – nana, tata, bobcia, nonno, opa, omo – die vaak ook een belangrijke rol spelen.
Het versterken van ieders rol
Maar er is meer aan de hand. Als kinderen eenmaal veel klanken kunnen zeggen, waarom noemen ze hun ouders dan niet Ella, Zoheb, Dipankar of Denise?
Dat komt omdat we allemaal regels hebben die de meesten van ons volgen. Het zijn regels die te maken hebben met onze culturen, onze samenlevingen en zelfs onze families. We hebben regels voor hoe we mensen moeten begroeten (handen schudden, omhelzen), hoe we vorken of eetstokjes gebruiken, hoe we onze leraar noemen (“mevrouw Bell”) en zelfs waar we aan de eettafel zitten.
We zien deze dingen niet als “regels”; ze zijn er gewoon. Een van dit soort regels in de meeste gezinnen over de hele wereld is dat ouders het hoofd van het huishouden zijn en dat kinderen geacht worden naar hen te luisteren. Door ouders “mama” of “papa” te noemen, houdt iedereen zich aan zijn rol.
Sommige ouders hebben het gevoel dat als je ze bij hun voornaam noemt, je niet meer denkt dat ze de baas zijn (en dat vinden ouders over het algemeen niet leuk). Maar elk gezin is anders, en dat maakt het leven nu juist zo interessant. Sommige gezinnen hebben hun eigen regels die kunnen verschillen van die van jouw gezin.
De meeste kinderen noemen hun moeder “Mam”, maar sommige kinderen doen dat niet en dat is OK. Voor onze familieregels mogen onze kinderen ons bijvoorbeeld af en toe “Denise” en “Mam Bethany” noemen.”
De volgende keer dat je in de winkel “Mam!” roept, of dat nu in New York, Parijs, Hong Kong of Durban is, kijk dan eens hoeveel moeders zich omdraaien. Het komt allemaal door een mengsel van biologie (makkelijke geluiden om te zien en te maken), omgeving (ouders die blij zijn dat je dit zegt en glimlachen) en cultuur (regels).
Als je kinderen hebt als je groot bent, hoe wil je dan dat ze je noemen?
Hallo, nieuwsgierige kinderen! Heb je een vraag die je door een expert beantwoord wilt zien? Vraag een volwassene om je vraag te sturen naar [email protected]. Vertel ons je naam, leeftijd en de stad waar je woont.
En omdat nieuwsgierigheid geen leeftijdsgrens heeft – volwassenen, laat ons weten wat jij je ook afvraagt. We zullen niet elke vraag kunnen beantwoorden, maar we zullen ons best doen.