“Het spijt me, maar ik kan u onmogelijk het bedrag geven waar u om vraagt.”
Mijn hart zinkt bij het laatste antwoord van mijn directeur op mijn salarisvoorstel. Ze houdt vol dat het niet aan mij of mijn werk ligt, er is gewoon geen geld in het budget. Mijn teleurstelling groeit als ik de kalender voor het volgende seizoen van het Grand Rapids Ballet in handen krijg, met vijf werkweken minder.
De auteur voert One van Uri Sands op. Photo by Ryan Jackson, courtesy Flachs
Waarom is er geen financiële steun om een contract langer dan 60 procent van het jaar aan te bieden? Waarom gaan de gordijnen open van onze zondagmatinee om een dambord van lege stoelen te onthullen? Wat doen we hier als er geen vraag is naar de service die wij als dansers bieden?
Ik ben er nooit voor geweest om mensen iets te verkopen wat ze niet nodig hebben. Maar ik zou willen stellen dat de wereld wel behoefte heeft aan dans; mensen beseffen het alleen niet.
Onze verstrooide, uitgeputte, overprikkelde geesten hebben de zuiverheid van live beweging nodig, de focus van een show. Als iemand het theater binnenloopt, leggen ze hun telefoon het zwijgen op. Ze richten hun zintuigen op de doos van licht voor hen. De rest van de wereld valt voor een korte tijd weg en ze worden vervoerd naar nieuwe ideeën; schoonheid, vermaak, pijn, verdriet.
Wanneer ik me in de veiligheid van een vleugel nestel en naar mijn mededansers kijk, kan ik de eisen van het leven achter me laten en me verliezen in hun passen. Deze stille momenten in de duisternis van backstage zijn een oefening in mindfulness. Ze stellen me in staat om me over te geven aan de schoonheid van de wereld die zich onder het licht ontvouwt. Ik heb op dat moment geen andere verantwoordelijkheden dan te zitten en te kijken. Als een variatie is afgelopen en het applaus de stilte doordringt, keer ik terug naar de werkelijkheid, soms met nieuwe inspiratie voor mijn komende entree of met extra duidelijkheid over een probleem waar ik al een tijdje over zit te piekeren.
Dans biedt een nieuw perspectief om de wereld te bekijken. Zoveel van ons denken wordt gedaan met woorden. Bewegingen voor sociale rechtvaardigheid organiseren zich rond het opeisen van taal, het herdefiniëren van woorden, het creëren van vocabulaire. We lezen, schrijven, sms’en, bellen en praten elke dag. Maar niet ieders brein werkt het beste met taalkunde, en zelfs degenen die uitblinken in taal hebben moeite om in verschillende culturen te communiceren of iets uit te drukken waar taalkunde geen recht aan kan doen.
Dans kan deze kloof overbruggen. Op het toneel overgebrachte passen kunnen gevoelens belichamen en overbrengen op het publiek, waardoor een ongelooflijke intimiteit ontstaat die in dagelijkse relaties lang op zich laat wachten. De terughoudendheid en de bagage rond taal (juiste grammatica, politiek correcte taal, verschillende vocabulaires) vallen weg wanneer we communiceren met beweging. Ideeën worden gedeeld die misschien moeilijk te verwoorden zijn, maar ten diepste begrepen worden.
Ik heb onlangs Swing opgevoerd, een stuk van Olivier Wevers over zelfmoord en depressie. Deze onderwerpen, zo beladen als ze zijn, zijn moeilijk te bespreken, maar de spanning van de choreografie bracht de worsteling van depressie treffend over. Dit prachtige stuk vertelde het publiek niet wat het moest denken, maar toonde hen hoe het kan voelen om zo diep gekwetst en hopeloos te zijn. Het was een ongemakkelijk stuk, zowel om naar te kijken als om uit te voeren, maar het liet de kijkers achter met een diep inlevingsvermogen.
Soms is de beweging zelf therapeutisch. Zoals elke professionele danser weet, wordt het leven niet rustiger alleen omdat het een showweek is, en een jaar ging ik door een breuk vlak voor een voorstelling van Het Zwanenmeer. Ik kon al mijn verdriet kanaliseren in de vertolking van de arme, vervloekte zwanen en hun kwelling doordrenken met een beetje van mijn eigen verdriet.
De momenten die dansers op het toneel creëren zijn vluchtig: Dat is precies wat ze tot schatten maakt. De combinatie van factoren die samenkomen om een voorstelling te maken, kan nooit meer worden nagespeeld – er zijn te veel variabelen. Daarom gaat elke toeschouwer weg met een feestgenot. Ze houden hun specifieke perspectief van de unieke ervaring van die avond vast.
De wereld heeft dans nodig. In dit tijdperk van technologie en online interacties, hebben we behoefte aan een herinnering aan het belang van fysieke interactie en het bereik van de communicatie die ons lichaam, in het vlees, kan bereiken. We hebben de mogelijkheid nodig om het gezoem en de pings van constante meldingen tot zwijgen te brengen, en in plaats daarvan in te pluggen in real-time theater. We moeten het gevoel van doel dat het onderzoeken van een thema, het bijwonen van schoonheid of het kijken naar een verhaal kan bieden.
Dans heeft de wereld nodig. Een publiek dat aandacht besteedt, relateert wat er op het podium aan het leven in het algemeen, en onthoudt om beweging en lichamelijkheid waarde te hechten boven constante beknelling in het intellect.
Luckily, it’s a mutually beneficial relationship.