In 2013 publiceerde de pickup-artist blog Chateau Heartiste – een bron voor de seksueel gefrustreerde heteroseksuele man die wil leren hoe hij vrouwen kan verleiden – een lijst met “Recommended Great Books For Aspiring Womanizers.” Samengesteld door de hoofdauteur van de site, online bekend als Roissy, begon de lijst met het oude verleidingshandboek Ars Amatoria, of De Kunst van de Liefde, geschreven in 2 na Christus door de Romeinse dichter Ovidius.
Ovidius wordt door sommigen binnen de pickup-kunstenaarskringen beschouwd als een van de grondleggers van het pickup kunstenaarschap; de beroemde pickup-kunstenaar Neil Strauss noemt Ovidius ook in zijn memoires van 2005 The Game: Penetrating the Secret Society of Pickup Artists als een torenhoge figuur in de kunst van het vrouwen verleiden. De Ars Amatoria instrueert lezers dat ze niet uitzonderlijk knap hoeven te zijn om succes te hebben bij vrouwen, maar dat een goede verzorging, het dragen van kleren die passen, en zich over het algemeen op een charmante manier gedragen kan helpen; het bevat ook passages die lijken aan te moedigen om subtiele hints van vrouwen dat ze niet benaderd willen worden te negeren en om vrouwen zonder uitnodiging te kussen en aan te raken (zelfs als ze weerstand bieden). Ook wordt de man die is afgewezen opgedragen “door te gaan en uiteindelijk zul je krijgen wat je wilt,” en misschien wel het meest verontrustend voor wetenschappers – en het meest geliefd bij sommige pick-up artiesten – is Ovidius’ kwinkslag dat “wat ze graag geven, ze graag worden beroofd van.”
Dit soort dingen zit Donna Zuckerberg, die haar doctoraat in de klassieke talen aan Princeton behaalde en de oprichter en hoofdredacteur is van Eidolon, een online klassiek tijdschrift, niet lekker; ten eerste is het een overgesimplificeerde lezing van Ovidius, en ten tweede wordt die overgesimplificeerde lezing van Ovidius gebruikt als inspiratie voor vaak onethisch gedrag ten opzichte van vrouwen. Zoals Zuckerberg betoogt, waren Ovidius’ didactische geschriften over verleiding waarschijnlijk bedoeld om gelezen te worden als parodieën op het didactische poëziegenre, dat vaker lezers instrueerde over minder frivole onderwerpen als landbouw of ethiek, en niet als daadwerkelijke handleidingen.
More Stories
Maar het zijn niet alleen oplichters die zich de grote teksten van de klassieke literatuur toe-eigenen om hun eigen overtuigingen te rechtvaardigen. Zuckerberg (de jongere zus van Facebook CEO Mark) karakteriseert de “Red Pill” online gemeenschap als het hoekje van het internet dat wordt gedomineerd door mannenrechtenactivisten, de alt-right, pick-up artists, en de seks-eschewing gemeenschappen bekend als Men Going Their Own Way. Volgens Zuckerberg eigenen vrijwel al deze subgroepen zich klassieke literatuur toe voor hun eigen doeleinden.
Zuckerberg begon voor het eerst tijd door te brengen in Red Pill-gemeenschappen online toen ze merkte dat een Eidolon-artikel uit 2015 met de titel “Why Is Stoicism Having a Cultural Moment?” ongewoon veel verkeer kreeg nadat het op Reddit was geplaatst. “Toen ik door het commentaar scrolde, viel mijn oog op iets: een commentaar dat de oplevende populariteit van het stoïcisme toeschreef aan de Red Pill-gemeenschap,” schreef ze deze week in een blogbericht. Daarna besteedde ze de komende jaren aan het intensief vertrouwd raken met de Red Pill-gemeenschap, en haar boek Not All Dead White Men, een verkenning van dit toe-eigeningsfenomeen en waarom deze teksten soms niet helemaal betekenen wat de toe-eigenaars denken dat ze betekenen, is deze week uit.
Ik sprak met Zuckerberg over de opkomst van de Red Pill-gemeenschap, de lang gekoesterde angst voor valse beschuldigingen van verkrachting, en het oversimplistische begrip van pick-up-artiesten van Ovidius. Het gesprek hieronder is bewerkt voor lengte en duidelijkheid.
Ashley Fetters: Hoe kwam je voor het eerst in aanraking met dit hele fenomeen – mannen in de Red Pill-secties van het internet die zich de klassiekers voor hun eigen doeleinden toe-eigenen?
Donna Zuckerberg: De eerste keer dat ik het ontdekte was eigenlijk in The Atlantic! Het was een interview met Neil Strauss, toen zijn vervolg op The Game uitkwam – The Truth. De interviewer vroeg hem iets als, stond hij nog steeds achter het verleidingsadvies dat in The Game stond, zo niet de mind-set erachter? Hij zei dat hij dacht dat het advies dat hij gaf in essentie nog steeds goed was, en toen zei hij dat wat werkt altijd hetzelfde is geweest, van Ovidius tot nu.
Lees het interview van Kathy Gilsinan met Neil Strauss, 10 jaar nadat ‘The Game’ was gepubliceerd.
Ik had al nagedacht over Ovidius en verleidingskunstenaars, maar dan vanuit een vergelijkend perspectief: Hoe verhouden deze twee op elkaar lijkende dingen zich tot elkaar door de eeuwen heen? En dat was mijn eerste glimp van het feit dat pick-up artiesten misschien wel Ovidius lazen en nadachten over wat Ovidius voor hen betekende.
Fetters: Als classicus, hoe voelde je je toen je ontdekte dat deze jongens Ovidius op die manier lazen?
Zuckerberg: Het was zo’n verontrustende stoofpot van gevoelens. Aan de ene kant had ik op een bepaald niveau al het gevoel dat de Ars Amatoria een behoorlijk verontrustende tekst was. Dus om mensen met ideeën die ik verontrustend vond het te zien lezen, dat deel was niet echt een verrassing. Maar sommige van de teksten waarin ze geïnteresseerd waren, deden me verdriet. Zoals, zal ik ooit nog kunnen genieten van het lezen van deze tekst, wetende hoeveel blanke supremacisten er graag over praten? Wat waren de andere teksten of auteurs waar je dat soort verdriet over voelde, nadat je zag dat ze populair waren op Red Pill sites?
Zuckerberg: Marcus Aurelius’s Meditaties. Ik heb het zo vaak gebruikt zien worden door Red Pill mannen, dat als ik nu iemand de Meditaties hoor citeren, ik een lichte huivering van ongerustheid voel: Is deze persoon in het geheim een Red Pill persoon? Wat triest is, want het is een fantastische tekst, echt een model van gezonde introspectie in een heleboel opzichten.
Fetters: Een ding was ik geschokt om te leren van het boek was hoe pick-up kunstenaars beweren Ovidius als een van hun eigen, als dit prototype pick-up kunstenaar. Dat is … iets van een verkeerde karakterisering van Ovid, toch?
Zuckerberg: Ja. De meest voor de hand liggende verschillen tussen Ovidius en pick-up artiesten hebben te maken met de sociale positie van de lezer en de sociale positie van het vermeende “doelwit.” Het publiek van een pick-up-artist handleiding is vrij goed begrepen binnen de gemeenschap: onhandige jongens die volledig gebrek aan vertrouwen hebben als het gaat om hoe om te gaan met de andere sekse en die een set protocollen nodig hebben om te volgen. Die persoon voelt zich al gemarginaliseerd door de maatschappij; hij heeft al het gevoel dat er veel mensen zijn die dit automatisch lijken te weten, en dat er mensen zijn die misschien aantrekkelijker zijn dan hij, of succesvoller of wat dan ook, die het gemakkelijker hebben om vrouwen te versieren. En ze zouden een zekere wrok tegen die mensen kunnen hebben.
Ik denk niet dat dat het publiek was waarvoor Ovidius aan het schrijven was. Ovidius schrijft voor een verfijnd literair publiek, en een zeer elitair publiek. Extreem opgeleid, waarschijnlijk extreem rijk – boeken waren in die tijd nogal moeilijk te krijgen. Zij lazen de tekst mogelijk op het eerste gezicht als een handleiding voor verleiding, maar lazen hem ook als een literaire tekst die zich tegelijkertijd in verschillende genres beweegt. De Ars Amatoria drijft als het ware de spot met de vorm van didactische poëzie, en er komen ook veel stijlfiguren uit de komedie in voor. De jonge man die hopeloos verliefd is op een meretrix, of een dure sekswerker – die trope komt vaak voor in de Romeinse komedie. Er zijn plaatsen in de tekst waar het bijna lijkt alsof hij een handleiding aan het schrijven is over hoe je dit soort sitcom personage moet zijn. Dus op die manier is het extreem literair, en ik denk niet dat je pick-up-artist teksten op al die niveaus op dezelfde manier ziet werken. Er is een onderliggend gevoel in pick-up-artiesten handleidingen dat ze de angst van de lezer bevestigen dat hij buitenspel wordt gezet in onze maatschappij. Ovidius’ tekst doet het tegenovergestelde: Hij gaat ervan uit dat de lezer, zo niet aan de top van de wereld, dan toch heel dicht bij die wereld staat.
En een van de fundamentele veronderstellingen van de meeste pickup-artistenteksten is dat de vrouw tot wie je je aangetrokken voelt veel macht over je heeft, op grond van die aantrekkingskracht. Ik denk dat de machtsdynamiek in Ovidius een beetje anders is, want ik denk niet dat er bij de lezer enige twijfel bestaat dat hij uiteindelijk machtiger is dan de vrouw. Hij is degene met al het sociale kapitaal, en haar financiële welzijn hangt uiteindelijk af van haar begeerlijkheid voor mannen.
Fetters: U hebt een hoofdstuk over de fixatie van bepaalde Red Pill-groepen op valse beschuldigingen van verkrachting en de wijdverbreide overtuiging, in die sfeer, dat vrouwen bewust vaak valse beschuldigingen van verkrachting uiten. Ik las het tijdens de hoorzitting over Kavanaugh, en het voelde echt relevant.
Zuckerberg: Dat hoofdstuk was in veel opzichten het moeilijkst om te schrijven; het is de afgelopen jaren gewoon steeds relevanter geworden op een manier die echt ontmoedigend is geweest. Het is zo makkelijk voor het patriarchaat om dit idee – dat vrouwen valse verkrachtingsaanklachten doen om mannen te ruïneren – te gebruiken als een manier om te insinueren dat vrouwen te machtig zijn. Dat het machtsevenwicht in de samenleving in het voordeel van vrouwen is gekanteld, dat #MeToo te ver is gegaan.
In werkelijkheid zie je deze angsten over valse beschuldigingen gebeuren in samenlevingen die bijna niet patriarchaler konden zijn. In het klassieke Athene hadden vrouwen eigenlijk geen legaal bestaan; ze werden geacht in het openbaar niet gezien of gehoord te worden, idealiter. Als dat de ideale vrouw was in hun samenleving, en deze mannen waren nog steeds bang dat valse beschuldigingen van verkrachting hun leven zouden ruïneren, dan kan het niet echt gaan om de angst dat vrouwen te machtig zijn. Ook al worden ze er altijd zo ingeluisd.