Tijdens de Emmy’s van 2012 begon “Homeland” een winnende reeks van twee seizoenen met acht prijzen – en verloor vervolgens alle 19 van zijn nominaties in de volgende vijf. Na een krachtig achtste finaleseizoen is de dramaserie van Showtime klaar om sterk te eindigen. Terug in de strijd is tweevoudig Beste Actrice-winnares Claire Danes, die bipolaire CIA-spion Carrie Mathison door een tumultueus traject heeft geleid terwijl ze rond haar mentor, inlichtingenoperateur Saul Berenson (Mandy Patinkin) kronkelde.
Het geloofwaardig maken van deze gecompliceerde vrouw is niet zo gemakkelijk als Danes het laat lijken. Mathison is een superagent die opereert in een naturalistische wereld die gegrond is in echte verslaggeving. Elk jaar, tijdens hun “Homeland” hiatus, voegden Danes en Patinkin zich bij uitvoerende producenten Alex Gansa en Howard Gordon en regisseur Lesli Linka Glatter voor een week lang spionagekamp in Washington, D.C.. Gedurende acht seizoenen ontwikkelden ze relaties met experts van inlichtingendiensten, hoofden van denktanks ter rechter- en ter linkerzijde, en Pulitzer Prize-winnende auteurs die hen op de hoogte brachten van wat er gaande is in de regering en de wereld. Het “Homeland”-team interviewde spelers als de Russische president Vladimir Poetin en klokkenluider Edward Snowden (via gesloten tv-circuit in Moskou). Zo kwamen de schrijvers van “Homeland” te weten wat professionals van inlichtingendiensten ’s nachts wakker hield, en dat vormde de basis van elk seizoen.
Gedurende acht seizoenen is Danes de hoofdrolspeelster en neemt ze ons mee op avonturen die vergezocht zouden kunnen lijken als ze ons er niet in zou laten geloven. Al in een vroeg stadium heeft Danes de atletische en intellectuele capaciteiten van Mathison en haar onwrikbare toewijding aan het bewaken van het nationale belang aangetoond. De CIA-agente begint verliefd te worden op de man die ze moet ondervragen, Nicholas Brody (Damian Lewis), nadat hij na acht jaar krijgsgevangenschap door Al-Qaeda is vrijgelaten. Hun onstuimige affaire levert een dochter op voordat Brody abrupt wordt gedood.
Gedurende de serie bleven de schrijvers Mathison in geladen moreel gebied gooien, zoals weigeren om voor haar kind te zorgen. “Toch is het voorwaardelijk,” zei Danes vanuit upstate New York, waar ze met haar man Hugh Dancy en hun twee jonge zonen opgesloten zat. “Je kunt Carrie alleen vergeven dat ze Franny in de steek heeft gelaten als ze die fout nooit meer maakt. Ze kan bijvoorbeeld niet nog een kind nemen, maar dat idee kwam wel op. Die keuze kun je gewoon niet maken. Het is allemaal evenredig, en relatief. Dus ze kan overtreden en ze kan wankelen, op ingrijpende manieren. Als ze van die fouten heeft geleerd, dan kunnen we haar vergeven. Ze absorbeert haar verliezen en haar misstappen.”
Wat Danes betreft, is Mathison “een soort James Bond. Ze is als een superheld. Je weet dat ze niet zou moeten bestaan. Ze bestaat niet, ze is zo overdreven. Ze lijdt veel, ze heeft niet het soort geweldige tijd dat Bond heeft. Ze heeft, ondanks alle pijn, diepe vreugde in haar werk. Ze is professioneel. Ze is altijd de slimste persoon in de kamer, uiteindelijk de meest betrouwbare, ook al is ze wispelturig.”
Mathison gaat verder met het beminnen van Brody-vervanger Peter Quinn (Rupert Friend) en het gebruiken van andere mannen voor seks en/of informatie, terwijl ze altijd verankerd blijft aan Berenson. Haar prioriteit blijft dezelfde: de wereld redden, koste wat het kost. Maar haar psyche absorbeert de nevenschade die ze onderweg oploopt. Mathison is kwetsbaar (en gevaarlijk) wanneer haar medicijnen falen, en gemarteld door het verlaten van haar dochter, maar niets is meer bevredigend dan te zien hoe ze een hoofddoek en een motorfiets pakt en de grond raakt in Kabul.
Dit seizoen jaagt ze op vitale intel, zelfs wanneer de lokale CIA haar als onbetrouwbaar beschouwt en haar in de weg loopt, waardoor ze gedwongen wordt om hulp te krijgen van Yevgeny Gromov (Costa Ronin), de respectvolle Russische spion die haar in de gevangenis heeft geklapt. Ook al zitten ze in tegengestelde teams, ze zijn gelijkwaardig aan elkaar en geloven in dezelfde dingen.
Claire Danes en Costa Ronin zijn rivaliserende spionnen in “Homeland.”
Erica Parise / Showtime
Eén van de meest uitdagende scènes in de finale was de meest sexy. Wanneer Mathison de vluchtrecorder opspoort van de helikoptercrash van de overleden president, “betrapt Yevgeny haar,” zei Danes. “Ze moet een onmogelijke worp naar hem doen, en in haar weesgegroetje begint ze hem eindelijk seks aan te bieden. Oh mijn God!’ Hij injecteert haar met een naald. Het is allemaal zo belachelijk! Toen we aan het filmen waren, rolde ik met mijn ogen. Je weet dat dit nooit aannemelijk zal zijn. Dat is belachelijk. Het werkt, je bent met haar.”
Dat is de koorddanseres moest lopen in de show. “De kwaliteit van het schrijven is zo consequent geweldig,” zei ze. “Zelfs wanneer de scenario’s extreem en uitdagend waren, was er altijd samenhang. Het was altijd doordacht in de schrijverskamer en uiteindelijk op de pagina. Het was in kaart gebracht. Maar het was leuk om zulke grote schommelingen te kunnen maken, om iets te doen dat gewoon zo veel was.”
De enige manier was “manieren te vinden om het ook mogelijk te laten voelen,” zei ze. “Dat was de truc. Op de een of andere manier waren we in staat om dat uit te vinden. We werden er gaandeweg steeds handiger in, we vonden allemaal ons ritme.” Haar scènes met Patinkin waren “letterlijk zo muzikaal. Hij was welluidend, bedachtzaam, stevig en voorzichtig. Zij was het tegenovergestelde. Hij was een hobo en zij was een frenetieke fluit. We speelden met de muzikaliteit van de woorden en ideeën. Zij was soms manisch, ik mocht dat accentueren en daar verder in leunen.”
Alert: seizoen 8 spoilers ahead.
Danes voelde de uitdaging van het afronden van de serie. “Het is echt een onmogelijke taak,” zei ze. “Maar we zijn zo dichtbij gekomen als we konden. Hebben we geprobeerd! We waren er niet nonchalant over.” Aan het einde van Seizoen 7, wanneer Berenson manoeuvreert om Mathison terug te krijgen, is haar geest zo ver heen dat ze hem niet herkent. Eens ze hersteld is, stuurt hij haar terug naar Kabul. Maar is het te vroeg? Deze laatste missie zet spion en baas tegen elkaar op in een beladen moreel duel als zij eist dat hij een Russische bron opgeeft waar hij al tientallen jaren mee samenwerkt. Hij weigert een loyale bron te verraden; zij dringt erop aan dat de prijs betaald moet worden voor het grotere goed. Is Mathison in staat om haar geliefde Saul te vernietigen? En toch, het kronkelige plot eindigt in een bevredigende wissel waarbij ze uiteindelijk zelf de Russische bron vervangt.
De actrice zag de parallellen tussen Brody en Mathison in het eerste en het laatste seizoen. “Het is poëtisch dat ze zich in deze positie bevindt,” zei ze. “Maar ze worden allebei naar de rand van hun morele integriteit en hun patriottisme gebracht, en ze doen uiteindelijk allebei het juiste, op dezelfde manier dat Brody zichzelf en alle anderen niet opblaast, maar hij komt heel dichtbij. Maar Carrie en Brody worden steeds gedreven door hetzelfde motiverende principe: ze zijn patriotten. Brody is daar een perverse versie van geworden, en hetzelfde geldt voor Carrie.”
En toch zijn er lijnen die Mathison niet kan overschrijden. “Je weet dat we graag sensatie maken,” zei Danes. “Maar we moesten ook haar heldhaftigheid beschermen, toch? We moeten gefrustreerd zijn door haar, in echte spanning over de vraag of ze het juiste gaat doen of niet. Maar je weet dat ze Saul niet kan doden, dat zouden we haar niet kunnen vergeven. We waren altijd die ideeën aan het aftasten en aan het spelen met hoe ver we de dramatische omstandigheden konden oprekken.”
Claire Danes en Mandy Patinkin in “Homeland”
Erica Parise / Showtime
Werken met schrijvers is het beste deel van het proces voor Danes. “Het is een levend heen en weer,” zei ze. “Je werkt echt in tandem, zoals in het theater, je maakt een nieuw stuk met de schrijver tijdens de repetities. En je past de dingen gaandeweg aan, op maat van de performers. Bij televisie word je één organisme, jij interpreteert hun werk, en zij interpreteren het jouwe, en het is als brood kneden, het gaat zo lang door. Het kwam tot het punt waarop het echt duidelijk was welke schrijver welke aflevering had geschreven, omdat je elke schrijver zo intiem leert kennen.”
De acteurs konden op de set blijven communiceren met de schrijver die verantwoordelijk was voor elke aflevering, “om de regisseur en acteurs te begeleiden als ze ooit vragen hadden,” zei Danes, die schrijfster Meredith Stiehm miste toen ze na twee seizoenen vertrok, de enige vrouwelijke schrijver in de show. “Zij was de persoon die het bipolaire aspect van Carrie’s karakter vaststelde. Ze had wat persoonlijke geschiedenis in haar familie.”
Costa Ronin en Claire Danes in “Homeland”
Sifeddine Elamine/SHOWTIME
Afscheid nemen
Tijdens het laatste seizoen, na het afsluiten van elke locatie, van Marokko tot Alabama, namen de cast en crew een reeks afscheidsredes. “Er was niet één cumulatief climactisch afscheid, maar een paar,” zei Danes. “Er zou nooit een moment van openbaring komen waarop de wolken uiteen gingen en ik huilde. Het is raar om het in de wereld te laten worden vrijgegeven en echt, definitief, ondubbelzinnig te eindigen, tijdens de pandemie.”
Ze probeert het afscheid te verwerken van de show “die ons over de hele planeet heeft gesleept,” zei ze. “Het was zo’n groot, gedurfd, ambitieus, actief, avontuur, en nu zijn we allemaal ingegraven in onze kleine holen, precies het tegenovergestelde. We snakten naar huis, keken zo uit naar een terugkeer naar een normaal leven, wat dat ook mocht betekenen. Maar hier dacht ik niet aan!”
Up next: Danes bespreekt verschillende televisie- en filmprojecten in abstracto – “Ik weet niet wanneer er iets zal gebeuren.” Het is duidelijk dat TV de meer “vruchtbare omgeving voor vrouwelijke karakters blijft dan film,” zei ze. “Ik zou graag weer een film maken, het is moeilijk, vooral nu in het corona-tijdperk waarin mensen niet naar theaters gaan en films bijna onmiddellijk naar tv worden gestreamd. Dat gaat nog veel meer waar worden. Je wilt altijd iets anders doen. Ik zal niet snel een bipolaire CIA-agent spelen. Ja, ik zou graag iemand spelen die misschien niet letterlijk elke dag de wereld redt? Maar ze was gewoon zo’n leuke tijd. Ik zal haar missen, heel erg. Ze zal er altijd zijn, ze zal altijd rondscharrelen. Misschien kan ik haar mee naar buiten nemen om in mijn eigen huiskamer te spelen.”
Schrijf je in: Blijf op de hoogte van het laatste film- en tv-nieuws! Meld u hier aan voor onze e-mailnieuwsbrieven.