Het argument gaat ongeveer als volgt:
“Je zou een anorexia persoon niet helpen zichzelf uit te hongeren – je zou hun valse perceptie over hun lichaam niet steunen, omdat het schadelijk voor hen is. Het is niet omdat iemand met anorexia denkt dat hij te zwaar is, dat dat ook zo is. Ze zien de realiteit niet voor wat die is. Het is net hetzelfde voor transgenders – alleen omdat ze geloven dat ze een ander geslacht zijn, betekent niet dat het waar is, en het ondersteunen van die valse perceptie is schadelijk.”
Wel vrienden, het is tijd om te praten over deze categorisering van transidentiteiten als geestesziekten, en over de vergelijking tussen genderidentiteit en eetstoornissen. Deze vergelijking is onlangs getrokken in verschillende artikelen naar aanleiding van het interview met Caitlyn Jenner, en helaas is het gebaseerd op een verkeerd begrip van psychologische diagnoses. Het is belangrijk op te merken dat ik geen geestelijke gezondheidsprofessional ben, maar ik heb gemerkt dat het begrijpen van twee gelijk klinkende Griekse woorden, dysforie en dysmorfie, mij heeft geholpen het verschil te begrijpen tussen identiteit en geestesziekte. Het verwarren van deze twee concepten kan leiden tot vooroordelen tegen transgenders en tot een gebrek aan medeleven met mensen die lijden aan eetstoornissen, dus laten we er eens induiken en de feiten op een rijtje zetten!
Voreerst, hoe worden eetstoornissen en transgenderidentiteiten gecategoriseerd door professionals in de geestelijke gezondheidszorg?
Eetstoornissen zoals anorexia en boulimia maken deel uit van een aandoening die “Body Dysmorphic Disorder” wordt genoemd. Kortom, Body Dysmorphic Disorder, of BDD, is een aandoening waarbij je perceptie van je lichaam niet overeenkomt met de realiteit. Mensen met BDD zitten gevangen in een cyclus van obsessieve gedachten over één of meer lichaamsdelen die volgens hen opvallend gebrekkig zijn – het woord “dysmorfie” betekent zelf “misvorming”. Eetstoornissen vallen onder de paraplu van BDD. Iemand met een eetstoornis ziet dus een deel of delen van zijn lichaam als te zwaar, en de obsessie over dat feit duwt hem in een ongeordende relatie met voedsel.
Transgender mensen, aan de andere kant, worden door de meest recente Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM V) gediagnosticeerd met genderdysforie. Genderdysforie is geen stoornis, en wordt nu niet erkend als een aandoening, maar als een symptoom. Het woord “dysforie” betekent een gevoel van rusteloosheid, angst, dissonantie, of leed, en is het taalkundige tegendeel van een gevoel van euforie. Trans personen ervaren dit gevoel van onrust wanneer zij nadenken over het verschil tussen de realiteit van hun lichaam, en de manier waarop zij geloven dat hun lichaam zou moeten zijn om in lijn te zijn met hun gevoel van zelf.
Dus, om samen te vatten, lichaamsdysmorfie veroorzaakt iemand om te geloven dat hun lichaam op een bepaalde manier is, terwijl genderdysforie een gevoel is dat het lichaam op een andere manier zou moeten zijn. Mensen met BDD zijn niet in staat om het verschil te zien tussen de manier waarop hun lichaam is en de manier waarop andere mensen hun lichaam zien; transgender mensen zijn ongemakkelijk in staat om te zien hoe hun lichaam werkelijk is, en de manier waarop die werkelijkheid in strijd is met hun interne ervaring van hun geslacht.
Dus hoe worden lichaamsdysmorfie en genderdysforie behandeld?
Dat is het interessante – een van de redenen waarom genderdysforie is gedeclassificeerd als een stoornis is vanwege de manier waarop de behandeling werkt. In het geval van een psychische stoornis, is over het algemeen aangetoond dat psychotherapie en medicatie helpen, en dit is het geval voor lichaamsdysmorfie. Mensen die lijden aan eetstoornissen hebben veel baat bij cognitieve en gedragstherapie, en bij het gebruik van anti-angst en depressie medicijnen, waaronder selectieve serotonine heropname remmers (SSRI’s). Mensen die te maken hebben met genderdysforie, daarentegen, ervaren geen verlichting van het gevoel van dissonantie wanneer ze medicijnen krijgen, en hoewel therapie vaak nuttig is, zorgt het er niet voor dat de dysforie afneemt.
Chirurgische modificatie is een andere vorm van behandeling die is gebruikt in gevallen van zowel lichaamsdysmorfie als genderdysforie. Ondanks recente geruchten van het tegendeel, is gebleken dat chirurgische interventie ongelooflijk effectief is bij het verlichten van genderdysforie. Zodra trans mensen hun lichaam ervaren zoals zij geloven dat het zou moeten zijn, neemt de angst en depressie rond hun lichaam en hun perceptie in de samenleving vrijwel onmiddellijk af, en slechts 1-4% van de mensen ervaart enig gevoel van spijt over de operatie. Hetzelfde kan niet worden gezegd van mensen die lijden aan lichaamsdysmorfie en die een chirurgische ingreep ondergaan. Het is aangetoond dat lichamelijke aanpassingen in gevallen van BDD volledig nutteloos zijn, omdat de obsessieve gedachten zich altijd op een nieuw deel van het lichaam zullen richten, en ongeordende eet- en gedragspatronen zullen blijven bestaan.
Dus hoe kunnen we transgenders ondersteunen die te maken hebben met genderdysforie, evenals mensen die worstelen met lichaamsdysmorfie en eetstoornissen?
Wel, we beginnen met het doen van ons onderzoek, en door te luisteren naar mensen die met deze problemen worstelen. De waarheid is dat steun er in deze twee scenario’s heel anders uit kan zien, maar de liefde die je geeft is hetzelfde. Als je een vriend of familielid hebt die worstelt met een eetstoornis, lees dan wat zij doormaken bij de National Eating Disorder Association, en praat met hen over het zoeken van klinische hulp. Als je een vriend of familielid hebt die er voor uit komt dat hij of zij transgender is en die te maken heeft met genderdysforie, dan kun je het beste zijn of haar identiteit bevestigen en de juiste naam en voornaamwoorden gebruiken. Lichaamsdysmorfie kan een leven lang duren, hoewel het behandeld kan worden zodat het niet langer actief iemands leven belemmert. Genderdysforie daarentegen verdwijnt in feite zodra een trans-persoon toestemming krijgt om fysiek over te stappen.
Op geen enkele manier is het erkennen van iemands trans-identiteit hetzelfde als het aanmoedigen van iemands eetstoornis – deze kwesties zijn verschillend en dragen hun eigen oplossingen. Laten we samenwerken om te voorkomen dat dit onjuiste argument wordt gebruikt om transgenders te vernederen, of om mensen die aan BDD lijden te marginaliseren. Onze vrienden en buren verdienen beter.