Amy Lowell, (ur. 9 lutego 1874, Brookline, Mass., USA – zm. 12 maja 1925, Brookline), amerykańska krytyczka, wykładowczyni i czołowa poetka szkoły imagistycznej.
Lowell pochodziła ze znamienitej rodziny z Massachusetts (jej braćmi byli Abbott Lawrence Lowell, późniejszy prezydent Harvardu, i astronom Percival Lowell). Została wykształcona w prywatnych szkołach i przez matkę, i do 28 roku życia niewiele robiła, ale na przemian mieszkała w domu, gdzie cieszyła się życiem bostońskiej socjety, i podróżowała za granicę. Około 1902 roku zdecydowała się poświęcić swoją energię poezji. Minęło osiem lat, zanim jej pierwszy utwór, konwencjonalny, ale nie niezbyt wyróżniający się sonet, został opublikowany w The Atlantic Monthly, a dwa kolejne, zanim ukazał się jej pierwszy tomik, A Dome of Many-Coloured Glass (1912).
Podczas wizyty w Anglii w 1913 roku Lowell poznała Ezrę Pounda i odkryła jego krąg, Imagistów. Włączył on jeden z jej wierszy do swojej antologii Des Imagistes (1914), a w tym samym roku opublikowała swoją drugą książkę, Sword Blades and Poppy Seed, która zawiera jej pierwsze eksperymenty z wolnym wierszem i „prozą polifoniczną”. A Critical Fable (1922), imitacja Fable for Critics jej krewnego Jamesa Russella Lowella, została opublikowana anonimowo i wzbudziła powszechne spekulacje, dopóki nie ujawniła swojego autorstwa.
Lowell zredagowała trzy numery Some Imagist Poets (1915-17). Kolejne tomy jej własnej twórczości to Men, Women, and Ghosts (1916), który zawiera jej znany wiersz „Patterns”; Can Grande’s Castle (1918); i Legends (1921). Pośmiertnie ukazały się What’s O’Clock (1925), East Wind (1926) i Ballads for Sale (1927). Jej prace krytyczne obejmują Six French Poets (1915), Tendencies in Modern American Poetry (1917) i dwutomową biografię John Keats (1925).
Żywiołowa i silna osobowość Lowell, jej niezależność i zapał sprawiły, że rzucała się w oczy, podobnie jak jej pogarda dla konwencji w tak wyzywających gestach jak palenie cygar. Wyparty przez nią z roli przywódcy Imagistów, Pound szybko przemianował ich na „Amygistów” w hołdzie dla dominujących cech Lowell. Jej wybitność wśród nowoczesnych poetów tamtych czasów wynikała więc być może nie tyle z jakości jej własnych wierszy, co z odważnego i wysoce pragmatycznego przywództwa. Oprócz swojej poezji i książek krytycznych, Lowell często wykładała i pisała artykuły krytyczne do czasopism. The Complete Poetical Works of Amy Lowell została opublikowana w 1955 r.
.