Andrés Bello urodził się 29 listopada 1781 r. w Caracas w średniozamożnej rodzinie kreolskiej. Jego wczesną edukację powierzono Cristobalowi de Quesada, zakonnikowi z zakonu mercedariuszy, wówczas podobno największemu latyniście w Wenezueli, który zaszczepił w nim wielką miłość do klasyki łacińskiej i hiszpańskiej oraz szkoły hiszpańsko-włoskiej XIX wieku. Miały one wywierać na niego wpływ literacki przez całe życie.
W 1797 roku wstąpił na Uniwersytet w Caracas, uzyskując w 1800 roku tytuł licencjata sztuk pięknych. Następnie studiował tam prawo i medycynę. Aby powiększyć swoje dochody, udzielał korepetycji swoim przyjaciołom, z których najwybitniejszym był Simón Bolívar, przyszły wyzwoliciel Ameryki Południowej. Sytuacja finansowa Bello, zawsze niepewna, najwyraźniej pogorszyła się i porzucił studia w 1802 roku, aby rozpocząć służbę rządową.
W uzupełnieniu do swoich obowiązków administracyjnych, Bello napisał liczne wiersze, kilka naśladując Wergiliusza i Horacego, wszystkie mierne. Redagował również pierwszą gazetę wydawaną w Wenezueli, Gazeta de Caracas (1808), i napisał pierwszą książkę wydaną w kapitanacie generalnym, Calendario manual y guía universal (1810). Jednocześnie angażował się w ruch rewolucyjny, który ogarniał kraj. Kiedy w 1810 r. powstał rząd tymczasowy, został wysłany do Londynu w ramach misji dyplomatycznej, na czele której stał Bolívar. Bello pozostał w stolicy Wielkiej Brytanii do 1829 roku, służąc jako sekretarz do legacji wenezuelskich, chilijskich i kolumbijskich kolejno.
Życie w Londynie nie było przyjemne, a Bello był często bezrobotny. Mimo to współpracował z José Maríą Blanco White’em przy wydawaniu czasopisma (El Español, 1810-1814) i z Antonio José de Irisarri przy podobnym przedsięwzięciu (EI Censor americano). Wreszcie redagował Biblioteca americana (1823) i Repertorio americano (1826-1827). Kiedy zaproponowano mu stanowisko w rządzie chilijskim, przyjął je i wraz ze swoją drugą angielską żoną i pięciorgiem dzieci opuścił Anglię w 1829 roku, aby przeżyć resztę życia w swoim przybranym kraju.
W Chile Bello był zaangażowany w niemal wszystkie aspekty życia. Był redaktorem oficjalnej gazety rządowej (EI Araucano, 1830-1853); senatorem (1837-1864); szefem administracji Ministerstwa Stosunków Zagranicznych (1829-1852); oraz założycielem i rektorem Uniwersytetu Chile (1842-1865). Pomagał także w pisaniu konstytucji z 1833 roku i napisał wszystkie najważniejsze przemówienia prezydenckie w latach 1831-1833. Jego pozycja jako poufnego doradcy prezydentów i ministrów rządowych dała mu ogromny wpływ na chilijską politykę.
Wpływ Bello był również wielki w chilijskim życiu kulturalnym i społecznym. Jego hiszpańska gramatyka jest być może największą, jaką kiedykolwiek stworzono. Jego kodeks prawa cywilnego jest nadal w mocy w Chile, z modyfikacjami, i został przyjęty przez wiele innych krajów Ameryki Łacińskiej. Jego prace z dziedziny filozofii są cenione, a jego książka o prawie międzynarodowym została uznana za klasykę. Zmarł w Santiago, w Chile 15 października 1865 r.
.