Andriej Woznesensky urodził się w Moskwie w 1933 roku. Był jednym z niewielkiej grupy poetów, którzy osiągnęli wielką popularność w Związku Radzieckim w okresie kulturalnej „odwilży Chruszczowa”. Woznesensky, wraz z Jewgienijem Jewtuszenko, Bellą Achmaduliną i innymi, często dawał wielogodzinne odczyty i występy na stadionach sportowych pełnych słuchaczy.
Pomimo że pisał do Borysa Pasternaka i zaprzyjaźnił się z nim w wieku 14 lat, Woznesensky studiował architekturę i inżynierię, dopóki nie był świadkiem pożaru w Instytucie Architektury w Moskwie. O pożarze powiedział później: „”Wierzę w symbole. Zrozumiałem, że architektura wypaliła się we mnie. Stałem się poetą”. Woznesenky utrzymywał skomplikowane stosunki z władzami radzieckimi, często dawał upomnienia i przeważnie unikał ostrych reperkusji. Pisząc w New York Times, Raymond H. Anderson powiedział: „Poezja pana Voznesenky’ego uosabiała niepowodzenia, zyski i nadzieje poststalinowskich dekad w Rosji. Jego setki subtelnych, ironicznych i innowacyjnych wierszy odzwierciedlały naprzemienne okresy spokoju i stresu, gdy rządy partii komunistycznej ustabilizowały się, osłabły, a następnie, w 1991 roku, szybko się rozpadły.”
Oprócz szerokiej popularności w Rosji, w tym posiadania kilku wierszy przekształconych w nagradzane piosenki pop, praca Voznesensky’ego była również szeroko czytana w Stanach Zjednoczonych. W 1966 roku ukazał się wybór jego tekstów, przetłumaczony między innymi przez W.H. Audena, Stanleya Kunitza, Richarda Wilbura i Williama Jay Smitha, a on sam często podróżował po kraju, często w parze z Allenem Ginsbergiem. We wstępie do wywiadu z 1980 roku Paris Review napisał: „Jego nazwisko pojawia się w czasopismach literackich, a jego twarz w magazynach mody. Jest legendą w Rosji; rozpoznaje się go na małych lotniskach na amerykańskim Południu.” Zmarł w Moskwie w 2010 r.
.