Przez wielu uważane za pierwszy przykład mieszkalnictwa traktowego, tak zwane Betonowe Miasto w Nanticoke, Pennsylvania było ćwiczeniem w architekturze instytucjonalnej, która rozpadła się w niezniszczalne nowoczesne ruiny.
Znane również jako „Miasto Ogród w Regionie Antracytowym”, spartańska społeczność została powołana do życia w 1911 r., aby służyć jako ultranowoczesne mieszkania dla pracowników lokalnej firmy wydobywającej węgiel. Każdy z 22 budynków został podzielony na dupleksy, które miały pomieścić dwie rodziny w wolnych betonowych przestrzeniach. Identyczne budynki rozmieszczono wokół centralnego dziedzińca, na którym znajdowały się korty tenisowe i boisko baseballowe. Pomimo zamierzonego futuryzmu, życie w społeczności z czystego betonu było dalekie od utopii.
Oprócz czynszu w wysokości 8 dolarów miesięcznie, zamieszkanie w domach było zaskakująco warunkowe, wymagając od lokatorów nie tylko bycia pracownikiem wysokiego szczebla w kopalni, ale także by angielski był ich pierwszym językiem. Wiele rodzin skarżyło się na nieustanną wilgoć wkradającą się przez kamienne ściany, a tereny rekreacyjne były nawiedzane przez wypadki, takie jak chłopiec, który utonął w brodziku. Do tego dochodziły betonowe wychodki, które znajdowały się za każdym z domów. To właśnie te łazienki okazały się być upadkiem miasteczka firmowego, ponieważ właściciele nieruchomości odmówili zainstalowania drogiego, ale koniecznego systemu kanalizacyjnego, a zamiast tego po prostu opuścili betonowe miasto w 1924 roku.
Próbowano zburzyć budynki, ale po tym jak 100 lasek dynamitu nie było w stanie znacząco uszkodzić jednego z kamiennych domów, miasto zostało pozostawione, aby po prostu niszczeć. Dziś Betonowe Miasto jest popularnym miejscem dla artystów graffiti i, odwrotnie, ćwiczeń dla organów ścigania.