Bramling Cross (chmiel) to tradycyjna angielska odmiana, która została wyhodowana w 1927 r. przez profesora Ernesta S. Salmona w Wye College w Kent w Anglii i dopuszczona do obrotu handlowego w 1951 r. Była to krzyżówka Bramlinga (klonu Goldinga, który stał się popularny w latach 60. Była to krzyżówka Bramlinga (klonu Goldinga, który stał się popularny w latach 60. XIX wieku) z męską sadzonką kanadyjskiego dzikiego chmielu Manitoban; stąd nazwa. Celem hodowlanym było wówczas zachowanie odporności odmiany Manitoban w klasycznym chmielu brytyjskim, zwłaszcza w odniesieniu do odporności na mączniaka i więdnięcie. Salmon poszukiwał także lepszych plonów i wcześniejszego dojrzewania. W rezultacie uzyskano chmiel o owocowym aromacie, nutach czarnej porzeczki i cytryny oraz dobrej charakterystyce alfa. Do lat 80-tych był to rzadki chmiel w repertuarze brytyjskich piwowarów. Wśród nielicznych browarów, które odnotowały jego stosowanie, były Harvey & Son z Lewes, Sussex, oraz Ruddles Brewery z East Midlands. Patrz harvey & son ltd. Bramling Cross ma zakres alfa kwasów od 6% do 8%, co czyni go chmielem ogólnego zastosowania w kotle, choć brytyjscy piwowarzy rzemieślniczy doceniają również jego nuty czarnej porzeczki i cytryny. Stosowany jest w imperialnych stoutach zarówno jako chmiel aromatyczny, jak i goryczkowy. Uprawia się go głównie w Wielkiej Brytanii, w hrabstwach Kent i Sussex. Wielu hodowców i piwowarów nadal zna go pod numerem próbnym OT48. Chmiel wypuszcza pędy dość wcześnie w sezonie i dojrzewa do końca sierpnia, choć w latach o ciepłej i suchej wiośnie może przejść w stan spoczynku wiosennego, co powoduje zmniejszenie plonów. Pędy są mocne, a szyszki średniej wielkości i ładnie uformowane, co umożliwia wygodny zbiór ręczny.