W związku z pojawieniem się szczepów bakteryjnych opornych na ceflosporyny III generacji, od 1993 roku opracowano i wprowadzono do terapii cefalosporyny IV generacji; wśród nich są: cefepim i cefpirom. Cefepim jest najbardziej aktywną cefalosporyną IV generacji, która w porównaniu z cefalosporynami III generacji posiada następujące zalety: wysoką wewnętrzną siłę działania dzięki szybkiej penetracji do przestrzeni peryplazmatycznej; rozszerzone spektrum działania obejmujące wiele organizmów Gram-dodatnich i Gram-ujemnych; aktywność wobec wieloopornych bakterii Gram-ujemnych, w tym gatunków Enterobacter i Klebsiella; niski potencjał do indukcji beta-laktamaz, zwłaszcza beta-laktamaz z grupy Bush 1, nawet w niskich stężeniach peryplazmatycznych; minimalna selekcja opornych szczepów zmutowanych. Jego spektrum działania jest bardzo szerokie, wykazuje dużą aktywność wobec pałeczek Gram-ujemnych: Enterobacter, Pseudomonas aeruginosa, Klebsiella pneumoniae, Serratia, Citrobacter, Proteus mirabilis i mniej aktywnym wobec Bacillus fragillis. Cefepim jest również bardzo aktywny wobec pałeczek Gram-dodatnich: Staphylococcus aureus (tylko szczepy wrażliwe na metycylinę), Streptococcus pneumoniae, Streptococcus pyogenes. Niektóre metycylinooporne szczepy gronkowców są wrażliwe na cefepim; Enterococcus jest oporny. Ze względu na wysoką oporność na beta-laktamazy cefepim (Maxipime) jest najlepszym wyborem w zagrażających życiu zakażeniach szpitalnych występujących u pacjentów oddziałów intensywnej terapii. Cefepim może być synergicznie kojarzony z aminoglikozydami i fluorochinolonami.