Cel: Niedoczynność tarczycy ma wiele etiologii i manifestacji. Odpowiednie leczenie wymaga dokładnej diagnozy i jest uzależnione od współistniejących schorzeń. W niniejszej pracy opisano oparte na dowodach naukowych wytyczne kliniczne dotyczące postępowania klinicznego w niedoczynności tarczycy u pacjentów ambulatoryjnych.
Metody: Opracowanie tych wytycznych zostało zlecone przez American Association of Clinical Endocrinologists (AACE) we współpracy z American Thyroid Association (ATA). AACE i ATA utworzyły grupę zadaniową złożoną z ekspertów klinicystów, którzy są autorami niniejszego artykułu. Autorzy przeanalizowali odnośne piśmiennictwo i zastosowali podejście medycyny opartej na dowodach, które uwzględniało ich wiedzę i doświadczenie, aby opracować serię konkretnych zaleceń oraz uzasadnienie tych zaleceń. Siłę zaleceń i jakość dowodów na poparcie każdego z nich oceniono zgodnie z podejściem przedstawionym w aktualizacji American Association of Clinical Endocrinologists Protocol for Standardized Production of Clinical Guidelines-2010.
Wyniki: Poruszane tematy obejmują etiologię, epidemiologię, ocenę kliniczną i laboratoryjną, postępowanie i konsekwencje niedoczynności tarczycy. Uwzględniono również badania przesiewowe, leczenie subklinicznej niedoczynności tarczycy, ciążę i obszary przyszłych badań.
Wnioski: Pięćdziesiąt dwa oparte na dowodach zalecenia i podrekomendacje zostały opracowane, aby pomóc w opiece nad pacjentami z niedoczynnością tarczycy i podzielić się tym, co zdaniem autorów jest aktualną, racjonalną i optymalną praktyką medyczną w zakresie diagnostyki i opieki nad chorymi z niedoczynnością tarczycy. Oznaczenie stężenia tyreotropiny w surowicy jest najlepszym badaniem przesiewowym w kierunku pierwotnej dysfunkcji tarczycy w zdecydowanej większości przypadków klinicznych w warunkach ambulatoryjnych. Standardowym leczeniem jest substytucja L-tyroksyną. Decyzja o leczeniu subklinicznej niedoczynności tarczycy, gdy stężenie tyreotropiny w surowicy jest mniejsze niż 10 mIU/L, powinna być dostosowana do konkretnego pacjenta.