Abstract
Poprzedni autorzy (np. Krause, Merkel) opisywali różne rodzaje ciałek czuciowych w skórze: Ciałka Grandry’ego u ptaków, ciałka Meissnera u ssaków oraz ciałka w kształcie pałeczki (Kolbenkörperchen) u gadów, ptaków i ssaków (oraz ciałka blaszkowate, w tym ciałka Paciniana). Stilwell (1957) opisał zakończenia wolne w torebkach stawowych, zakończenia Ruffiniego i zakończenia zamknięte. Zabusov i Maslov (1961) wyróżnili trzy kategorie struktur czuciowych: 1. zakończenia proste lub wolne, 2. receptory z komponentem glejowym i 3. receptory enkapsulowane. Już Poláček (1966) zwrócił uwagę na pewne problemy związane z funkcją kapsuły jako jednego z istotnych aspektów funkcjonowania receptora. Poláček nie brał jednak pod uwagę kapsuły jako istotnego kryterium morfologicznego. Jako korpuskuły określił tylko te struktury, które tworzą płytkowy rdzeń wewnętrzny. Zgodnie z tą klasyfikacją, ciałka Meissnera nie były klasyfikowane jako ciałka i były określane jako „zakończenia Meissnera”. To samo dotyczyło również formacji Ruffiniego. W korpusach Grandry’ego termin „korpusik” i „zakończenie” był używany zamiennie, mimo że zaliczano je do drugiego typu – tj. zakończeń bez rdzenia wewnętrznego.