Biblioteka Watykańska zdigitalizowała Codex Vaticanus. Jest to rękopis majuskułowy, który pochodzi z połowy IV wieku i zawiera prawie cały kanon chrześcijański w języku greckim, z większością apokryfów, według Patheos.
BIBLIA, PRZEZ CAŁĄ HISTORIĘ
Większość starożytnych manuskryptów zawiera tylko małe części tekstu biblijnego, jak książka lub część książki. Wśród tych manuskryptów znajdują się fragmenty papirusu, które są pozostałością po najbardziej starożytnych zwojach i zazwyczaj stanowią tylko kilka stron tekstu.
Wszystkie te fragmenty papirusu zostały odkryte podczas współczesnych wykopalisk archeologicznych. Inną grupą manuskryptów są Uncials, które używają wszystkich wielkich liter i są napisane na pergaminie lub vellum, który jest gładszą powierzchnią do pisania niż papirus, i pozwala na zakrzywione litery. Manuskrypty Uncial zostały napisane między 3 a 8 wiekiem i często były oprawiane jako strony w książce lub kodexie, a nie jako zwój. Kilka z tych starożytnych kodeksów przetrwało w nienaruszonym stanie, dając nam solidny obraz Biblii używanej przez starożytny kościół.
Dwa z najstarszych kompletnych (lub prawie kompletnych) manuskryptów to Codex Sinaiticus i Codex Vaticanus. Oba są napisane na pergaminie i mają dużą liczbę poprawek naniesionych na oryginalny tekst.
Codex Sinaiticus, znany również jako „Aleph” (hebrajska litera ?), został znaleziony przez hrabiego Tischendorfa w 1859 roku w klasztorze św. Katarzyny na Górze Synaj. Fragmenty rękopisu zostały znalezione w klasztornym śmietniku, a większa część została podarowana Tischendorfowi przez jednego z mnichów. Jest to duży kodeks, liczący 400 stron (lub liści), zawierający około połowy Starego Testamentu w wersji Septuaginty i cały Nowy Testament. Datuje się go na drugą połowę IV wieku i jest bardzo ceniony przez biblistów w ich wysiłkach zmierzających do rekonstrukcji oryginalnego tekstu biblijnego.
PODSTAWY NOWOCZESNYCH TŁUMACZEŃ
Sinaiticus wywarł duży wpływ na prace translatorskie współczesnych wersji Biblii. Chociaż niektórzy uczeni uważają go za oryginalną formę tekstu, jest on również uznawany za najbardziej poprawiony manuskrypt wczesnego Nowego Testamentu.
Codex Vaticanus, znany również jako „B”, został znaleziony w Bibliotece Watykańskiej. Składa się on z 759 liści i zawiera prawie cały Stary i Nowy Testament. Nie wiadomo, kiedy dotarł do Watykanu, ale został umieszczony w katalogu w 1475 roku i jest datowany na połowę IV wieku. Vaticanus został po raz pierwszy użyty jako dokument źródłowy przez Erazma w jego pracy na temat „Textus Receptus”. Ponieważ postrzegał tekst Vaticanus jako nieregularny, rzadko się nim kierował, gdy różnił się od innych greckich tekstów.
Istnieją różne teorie na temat tego, jak te starożytne teksty powinny być postrzegane przez współczesnych uczonych. Z jednej strony, niektórzy uważają, że należy podążać za najbardziej starożytnym odczytem, ponieważ jest on najbliższy czasowo oryginałowi. Z drugiej strony, niektórzy wierzą, że większość powinna rządzić.
Ponieważ istnieją tysiące starożytnych manuskryptów, wierzą oni, że powinniśmy dać pierwszeństwo temu odczytowi, który jest reprezentowany przez większość dokumentów. Jedną z kwestii, która jest czasami podnoszona przeciwko większościowemu punktowi widzenia jest to, że wiele z tych dokumentów zostało napisanych bardzo późno (9-15 wiek). Odpowiedzią na to jest to, że wiele z wczesnych fragmentów papirusów wspiera odczyt większościowy.
Dodatkowo podniesiono pytanie: „Jeśli Vaticanus i Sinaiticus reprezentują oryginalny odczyt tekstu, dlaczego jest tak mało manuskryptów, które podążają ich tropem?” Jeśli były one cenione przez wczesny kościół, można by się spodziewać, że znajdziemy wiele kopii sporządzonych na ich podstawie, obejmujących szeroki okres historii. To co faktycznie znajdujemy to kilka wczesnych manuskryptów, które zgadzają się z nimi, ale potem zanik tego typu tekstu w miarę postępu historii.
Nawet z ich tekstowymi różnicami, faktem pozostaje, że ponad 90 procent tekstu Nowego Testamentu jest jednogłośnie wspierane przez wszystkie starożytne manuskrypty. W tych fragmentach, gdzie właściwe odczytanie jest sporne, nie ma większych zmian doktrynalnych.