BackgroundEdit
Podczas przerwy świątecznej 1894-95, student Uniwersytetu Yale Malcolm Greene Chace, znany później jako „ojciec hokeja w Stanach Zjednoczonych”, zaprosił Alexandra Meiklejohna, wraz z zespołem mężczyzn z Yale, Brown, Harvard i Columbia na wycieczkę po Kanadzie, której celem było poznanie kanadyjskiej gry w hokeja na lodzie, która różniła się od gry w polo, w którą zazwyczaj grali amerykańscy studenci. Po powrocie studenci założyli kluby hokejowe na swoich uczelniach. Meiklejohn promował grę na Cornell, gdzie był absolwentem.
Wczesne lataEdit
Historia Cornella z hokejem na lodzie zaczyna się u progu XX wieku, a pierwszy zorganizowany mecz rozegrano w lutym 1901 roku w Pałacu Lodowym w Filadelfii. Drużyna hokeja na lodzie grał w sumie trzy gry w okresie czterech dni, wygrywając każdy konkurs. W ten pierwszy weekend Cornell zatrudnił G. A. Smitha jako trenera drużyny, ale przez następne osiem lat nie było go wcale. To było być może tak dobrze, jak Cornell grał cztery mecze w ciągu trzech lat, z każdym meczu odbywa się w St Nicholas Rink w Nowym Jorku, a następnie został zablokowany na dwa lata. Nowo przemianowani Big Red powrócili w lutym 1907 roku, po raz pierwszy grając dwa mecze na kampusie. Bez krytego lub nawet sztucznego obiektu dostępnego wszystkie mecze domowe były rozgrywane na Beebe Lake. Skończyło się to raczej kiepskim układem, ponieważ drużyna hokeja na lodzie będzie musiała polegać na dobrej pogodzie dla swoich gier aż do drugiej połowy wieku.
W 1909 Talbot Hunter przybył, aby być pierwszym pełnoetatowym głównym trenerem Big Red i był w stanie poprowadzić drużynę hokeja na lodzie do doskonałego rekordu 10-0 w latach 1910-11 z żadnym z meczów rozgrywanych w Ithaca. Talbot odszedł po 1912 roku, ale po jednym zwycięstwie w dwóch sezonach powrócił jako wspólny trener hokeja na lodzie, lacrosse’a i piłki nożnej, prowadząc drużyny przez dwa lata, zanim przeszedł dalej. 1916 był również ostatnim rokiem dla drużyny hokeja na lodzie, ponieważ został zamknięty z powodu I wojny światowej i braku dostępnych obiektów. Do 1916 roku Cornell rozegrał tylko 6 spotkań na swoim lodowisku, a drużyna nie powróciła na lód aż do 1921 roku. Nowym trenerem drużyny został były zawodnik NHA Nick Bawlf, który prowadził ją do 1947 roku. Cornell grał tak często jak tylko mógł przez następne 27 lat, często unikając Beebe Lake, gdy nie było wystarczająco zimno, aby bezpiecznie jeździć na łyżwach. Po 1931 Cornell mógł zarządzać nie więcej niż dwa mecze w domu w każdym sezonie, ale mimo niedogodności, uniwersytet nadal wspierać program. Cornell był jednym z niewielu zespołów, które kontynuowały grę w czasie trwania II wojny światowej, ale po śmierci Bawlfa w lecie 1947 roku, dążenie do utrzymania drużyny przy życiu zmalało. Cornell będzie grać jeszcze jeden sezon hokeja pod Bud Boeringer, ale po tak wiele trudności z pogodą program został zawieszony na czas nieokreślony.
Powrót programuEdit
W marcu 1957 Cornell otworzył swoją pierwszą na kampusie arenę, Lynah Rink. Następnej zimy Cornell wznowił swój program hokejowy z przekonującym zwycięstwem 16-3 nad drużyną klubową Lehigh. W ciągu następnych trzech sezonów, trener Paul Patten powoli odbudowywał program, aż do momentu, gdy stał się on poważanym zespołem. Cornell był jedną z 28 szkół, które były członkami założycielami ECAC Hockey w 1961 roku i uczcił tę okazję pierwszym zwycięskim sezonem od powrotu. The Big Red zakończył ósme miejsce w konferencji, ale nie zostały ocenione na tyle wysoko, aby otrzymać ofertę do 8-zespołowego turnieju posezonowego.
Patten zrezygnował w 1963 roku i został zastąpiony przez byłego głównego trenera Rensselaer, Neda Harknessa. Ten ruch był głównym punktem zwrotnym w historii programu. W ciągu dwóch sezonów Harkness zmienił Big Red w potęgę, prowadząc ich do rekordu 19-7, ich pierwszego z 11 kolejnych rekordów .700+. Chociaż przegrali swój pierwszy mecz playoff z Brown, poprawili się do 22-5 w następnym roku i osiągnęli mistrzostwo ECAC. Cornell otrzymał drugą wschodnią ofertę za ukończenie jako wicemistrz konferencji, ale z powodu braku porozumienia między NCAA i Ivy League w sprawie udziału w postseason Cornell odrzucił zaproszenie.
Lata mistrzowskieEdit
W listopadzie 1966 roku wierni Cornell byli w stanie uzyskać swój pierwszy smak Ken Dryden, bramkarz, który zrobił fale na świeżym zespole rok wcześniej, i byli zachwyceni, gdy Big Red dostał się do 11-0 startu. Wielki mecz pomiędzy dwoma najlepszymi drużynami w kraju odbył się 30 grudnia, kiedy to Cornell spotkał się z Boston University w meczu o mistrzostwo turnieju świątecznego w Boston Arena. Obie drużyny walczyły do remisu 3-3 w regulaminowym czasie gry i kontynuowały walkę w nocy. Po dwóch dogrywkach ani Dryden, ani jego odpowiednik nie stracili kolejnej bramki i trenerzy obu drużyn zgodzili się uznać mecz za remis, a obie drużyny zdobyły mistrzostwo. W następny weekend senior David Quarrie był w siatce Cornella, który poniósł pierwszą porażkę w sezonie, ale przegrana 3-4 z Yale rozpaliła ogień w szeregach Big Red. Cornell nie przegrał kolejnego meczu na Lynah Rink aż do lutego 1972 roku, ustanawiając rekord, który stoi do dziś – 63 zwycięstwa z rzędu. The Big Red, prowadzeni przez Drydena, Harry’ego Orra i Douga Fergusona zdominowali rywali przez resztę roku, oddając tylko 12 bramek w kolejnych 11 meczach (wszystkie zwycięstwa), kończąc sezon regularny z rekordem 22-1-1. The Big Red nie byli jednak w stanie zdobyć tytułu ECAC, ponieważ Boston University zakończył rozgrywki z rekordem 19-0-1 w konferencji. Cornell zamienił swoje drugie miejsce na pokonanie Browna 11-2 w ćwierćfinale, a następnie zdemolowanie trzeciego Boston College 12-2 w półfinale. The Big Red spotkał BU w ECAC mistrzostwa gry dla ich bardzo oczekiwanego rewanżu, ale tym razem nie dogrywka była potrzebna, jak Cornell wziął tytuł 4-3.
Despite mistrzostwa zwycięstwo Boston University otrzymał najwyższą wschodnią nasion i byli w stanie grać 15-14-1 Michigan State, podczas gdy Cornell został zmuszony do podjęcia najlepszej drużyny na zachodzie, North Dakota. Cornell był w stanie pokonać potężną, ale słabo punktującą drużynę Fighting Sioux w zaciętym pojedynku, wygrywając 1-0 przed spotkaniem z Boston University po raz trzeci w meczu o mistrzostwo. Cornell dostał się do szybkiego startu, strzelając mniej niż dwie minuty w grze, i nigdy nie spojrzał wstecz, biorąc swój pierwszy tytuł krajowy przez wynik 4-1. Oprócz tego, że było to pierwsze mistrzostwo dla Big Red, była to pierwsza korona dla każdego wschodniego składu od czasu, gdy trener Ned Harkness zdobył swoje mistrzostwo z Rensselaer w 1954 roku.
Ken Dryden kontynuowałby umieszczanie chlubnych rekordów dla Big Red przez następne dwa sezony, wygrywając zarówno sezon regularny ECAC, jak i mistrzostwa turnieju w obu latach, ale zawiódł w turnieju NCAA, zajmując odpowiednio trzecie i drugie miejsce. Dryden opuścił szkołę z zadziwiającym rekordem kariery 76-4-1, ustanawiając wiele nowych rekordów NCAA, w tym dla zwycięstw w karierze, procentu obron (.939) i średniej bramek przeciwko (1.59). Podczas gdy większość jego rekordów została już pobita, jego procent zwycięstw w karierze wynoszący .944 prawdopodobnie pozostanie nietknięty.
Kiedy Dryden ukończył szkołę w 1969 roku, pozostawiając Cornell bez najlepszego gracza w historii programu, spodziewano się, że Big Red zrobi krok w tył, ale kapitanowie zespołu Dick Bertrand, Dan Lodboa i John Hughes nie zamierzali na to pozwolić. Po przedsezonowej porażce z Brown, drużyna przebiła się przez konkurencję, wygrywając 24-0 w sezonie regularnym i pokonując przeciwników 156-43. Po rozgromieniu St. Lawrence 8-1 w ćwierćfinale Cornell w końcu się odegrał, wygrywając 6-5 z Harvardem w półfinale. W meczu o mistrzostwo Wielka Czerwień zmierzyła się z Clarkson po raz pierwszy w tym sezonie, a główny bramkarz Złotych Rycerzy Bruce Bullock był postrzegany jako jedyna rzecz, która mogła powstrzymać Wielką Czerwień przed kontynuowaniem niepokonanego sezonu. Podczas gdy Bullock wykonał swoją pracę reszta zespołu Clarkson nie mogła i Cornell twierdził, że jego czwarte z rzędu mistrzostwo turnieju ECAC (rekord, który trzymają z Boston University).
W turnieju NCAA Cornell zmierzył się z Wisconsin po raz pierwszy w historii zespołu i zostały stłumione przez Badgers, będąc trzymane na mniej niż trzy bramki po raz pierwszy w całym sezonie. Wisconsin, jednak, nie był w stanie rozwiązać opresji Big Red obrony i Cornell wygrał mecz 2-1. W meczu o mistrzostwo Cornell ponownie zmierzył się z Clarkson, a Złote Rycerze rozpoczęli spotkanie od bramki na 20 sekund przed końcem. Wielka Czerwień prowadziła 2-1, zanim Clarkson doprowadził do remisu pod koniec pierwszej tercji, a następnie odzyskał przewagę w połowie drugiej tercji. Cornell wyrównał wynik nieco ponad cztery minuty później, a w trzeciej części gry był remis po 3:0. W ostatniej odsłonie ofensywa Cornell w końcu przełamała Clarkson, a Lodboa zdobył hat tricka, strzelając gola w przewadze, w sytuacji sam na sam oraz w sytuacji sam na sam. Gwiezdny indywidualny występ pozwolił Cornell wygrać mecz 6-4, odebrać swój drugi tytuł krajowy i zamieścić pierwszy (i jedyny na 2018 rok) niepokonany sezon mistrzowski w historii NCAA Division I.
Kontynuacja sukcesuEdit
Po niepokonanym sezonie Ned Harkness opuścił szkołę, aby przejąć Detroit Red Wings, stając się pierwszym trenerem college’u, który przeskoczył bezpośrednio do NHL. Jego następca został nazwany wkrótce potem jako Dick Bertrand. Kiedy Bertrand przejął stery, nie zdążył jeszcze ukończyć studiów i tym samym stał się pierwszym absolwentem, który został mianowany głównym trenerem w historii NCAA. The Big Red prawie nic nie stracili pod nowym szefem ławki, idąc 22-5 w swoim pierwszym sezonie, ale Cornell zawiódł w playoffach konferencji i skończył na czwartym miejscu, brakuje turnieju NCAA po raz pierwszy od pięciu lat. Zespół nadrobił to w kolejnych dwóch sezonach, zdobywając kolejne korony ECAC i docierając do rozgrywek o tytuł mistrzowski w obu przypadkach, wygrywając w 1973 roku. W 1972 roku Big Red dotarli do meczu o mistrzostwo, ale tym razem nie sprostali Boston University i każdy z 39 strzałów, które oddali na srebrnego medalistę Tima Regana, został odrzucony na bok i przegrali mecz 0-4. Po tym rozczarowaniu, w 1973 roku Cornell zajął czwarte miejsce, uzyskując najgorszy wynik w historii programu. Cornell nadal będzie produkować wspaniałe wyniki w pozostałej części 1970 roku, post .700 + rekordy w każdym sezonie z wyjątkiem 1976 (.638), ale zespół nie udało się wygrać kolejny sezon regularny koronę w każdym z tych lat. Ponadto stracili każdy mecz półfinałowy ECAC, w którym grali, a tym samym zostali pominięci w turnieju NCAA.
Powolny spadekEdit
W 1980 roku Cornell zakończył z najgorszym rekordem od czasu, zanim przybył Ned Harkness, ale wcisnął się w postseason jako 8. nasion. The Big Red poszedł na niespodziankę run przez turniej konferencji, biorąc tytuł nad Dartmouth i podejmowania turnieju NCAA. Mimo dobrego występu Cornell przegrał mecz z Northern Michigan i po raz kolejny zajął 4. miejsce. W następnym sezonie Cornell wygrał Region Zachodni, zdobywając swój jedyny tytuł w dywizji ECAC, ale, co ważniejsze, dotarł do meczu o tytuł ECAC. Chociaż NCAA rozszerzyła turniej do 8 drużyn w tym sezonie i odrzuciła zakładane oferty dla wicemistrzów konferencji, Cornell miał wystarczająco silny rekord, aby zagwarantować sobie 3. miejsce i otrzymać rewanż z Northern Michigan. Ćwierćfinał był ustawiony jako seria dwóch meczów i kiedy Wildcats wygrali pierwszą partię 7-3, Big Red znaleźli się za ósmą piłką. Cornell walczył dzielnie, wygrywając drugą grę 4-3, ale to nie wystarczyło, aby utrzymać ich przy życiu w turnieju.
Następny sezon zobaczył Cornell produkować przegrywający rekord i przegapić ECAC playoff po raz pierwszy od 1964 roku wkrótce potem Bertrand zrezygnował i zwrócił się do głównego trenera obowiązki do swojego asystenta Lou Reycroft. To trwało trzy lata przed Big Red wrócił do ECAC postseason, robiąc to w roku po 7 zespołów w lewo, aby utworzyć Hockey East. Rok później Cornell po raz pierwszy od siedmiu sezonów wygrał 20 spotkań i zdobył tytuł ECAC, ale po raz kolejny odpadł w ćwierćfinale, przegrywając jedną bramką z Denver. Po tym jak zespół spadł do 9 miejsca w konferencji w następnym roku i przegapił playoffy, Reycroft został zastąpiony przez Briana McCutcheona, który grał w mistrzowskiej drużynie Big Red w 1970 roku. McCutcheon był w stanie przywrócić Cornell do zwycięskiego bilansu i utrzymać ich tam przez pięć sezonów, ale udało mu się dotrzeć tylko do jednego turnieju NCAA i jednego meczu o mistrzostwo konferencji w tym czasie. Po tym czasie Big Red gwałtownie podupadli, bijąc rekord drużyny pod względem największej liczby porażek w sezonie (19) w 1993 roku. Po dwóch kolejnych latach marności McCutcheon został usunięty i zastąpiony przez innego absolwenta Cornell, Mike’a Schafera.
Powrót do świetnościEdit
The Schafer-era rozpoczęła się z hukiem, jak Cornell dostał swój pierwszy 20-plus-win sezon w dekadzie, jak również twierdząc, 1996 ECAC turnieju. Po nim, że aż z drugim ECAC mistrzostw i dostał Cornell wygrać swoją pierwszą rundę turnieju NCAA w 25 lat. Cornell przeszedł przez krótką przerwę na cztery lata po tym początkowym sukcesie, ale zdobył tytuł sezonu regularnego ECAC w 2002 roku, pierwszy od 29 lat, a w następnym roku zamieścił swój najbardziej udany sezon od 1970 roku, zdobywając mistrzostwo sezonu regularnego ECAC, turniej konferencji i osiągając pierwszą zamrożoną czwórkę od 1980 roku. W tym sezonie David LeNeveu złamał 45-letni rekord NCAA dla najniższej jednosezonowej średniej bramek przeciwko 1,20 (od tego czasu złamane), jak pomógł Big Red post ich pierwszy 30-win season.
Cornell będzie nadal produkować dobre wyniki pod Schafer przez następne kilka lat, wygrywając oba tytuły konferencji w 2005 roku z Davidem McKee łamiąc Ken Dryden rekord zespołu dla najniższej jednosezonowej procent oszczędności (.947). W następnym roku drużyna zakończyła jako wiceliderzy turnieju ECAC i choć nie udało im się wyjść z rozgrywek regionalnych, to zagrali w najdłuższym bezbramkowym remisie w historii NCAA. Podczas gdy Wisconsin strzelało, przechytrzało i prześcigało Big Red przez cały mecz, McKee trzymał Badgersów z dala od tablicy aż do 5 sekundy pozostałej w trzeciej dogrywce, prawie dwie pełne gry warte akcji. Po roku w dół w następnym sezonie Cornell będzie zakończyć w pierwszej trójce w ECAC mistrzostw przez pięć kolejnych sezonów, zdobywając tytuł w 2010 roku, ale potem poszedł do czterech lat slump gdzie ich najwyższy koniec był 4 miejsce w konferencji.
W 2017 roku zespół odnotował 20 zwycięstw po raz pierwszy od 2010 roku i zakończył jako wicemistrzowie konferencji. Podążyli za tym sezonem z tytułem sezonu regularnego ECAC i chociaż zrobili turniej NCAA w obu latach, spłonęli w pierwszej rundzie w obu przypadkach.
W 2019-2020 zespół zakończył 23-2-4 i zajął pierwsze miejsce w kraju w ankiecie USCHO.com. Cornell miał najlepszy rekord w ECAC Hockey League play i otrzymał Cleary Cup na trzeci rok z rzędu. Turnieje 2020 ECAC i NCAA zostały odwołane z powodu pandemii koronawirusa.
.