Zespół balonikowania (ABS) jest unikalną odwracalną kardiomiopatią, która często jest poprzedzona stresującym wydarzeniem i ma obraz kliniczny, który jest nie do odróżnienia od zawału mięśnia sercowego. Przedstawiamy przegląd najlepszych dowodów dotyczących patofizjologii, cech klinicznych, badania i postępowania w ABS. Częstość występowania ABS szacuje się na 1% do 2% pacjentów z ostrym zawałem mięśnia sercowego. Patofizjologia ABS pozostaje nieznana, ale najbardziej preferowanym wyjaśnieniem jest oszołomienie mięśnia sercowego wywołane przez katecholaminy. Typowymi objawami są ból w klatce piersiowej i duszność. W elektrokardiogramie może być obecne przejściowe uniesienie odcinka ST, a niewielki wzrost stężenia sercowej troponiny T jest niezmienny. Typowa jest hipokineza lub akineza środkowych i koniuszkowych segmentów lewej komory z zachowaniem podstawowej funkcji skurczowej, bez zmian w naczyniach wieńcowych. Leczenie wspomagające prowadzi do spontanicznego, szybkiego powrotu do zdrowia u prawie wszystkich pacjentów. Rokowanie jest pomyślne, a nawrót choroby występuje u <10% chorych. Zespół balonikowania koniuszkowego powinien być uwzględniony w diagnostyce różnicowej pacjentów z jawnym ostrym zespołem wieńcowym z zaburzeniami kurczliwości regionalnej lewej komory i brakiem obturacyjnej choroby wieńcowej, zwłaszcza w sytuacji stresu wyzwalającego.