Cynognathus, rodzaj wymarłych zaawansowanych terapsydów (ssaków i ich krewnych), znalezionych jako skamieniałości w osadach dolnego triasu (251 mln do 245,9 mln lat temu) w Afryce Południowej i Ameryce Południowej. Cynognathus jest przedstawicielem Theriodontia, grupy kynodontycznych terapsydów, które dały początek najwcześniejszym ssakom.
Dzięki uprzejmości Amerykańskiego Muzeum Historii Naturalnej, Nowy Jork
Cynognathus był w przybliżeniu tak duży jak współczesny wilk i, podobnie jak wilk, był aktywnym drapieżnikiem. Ciało Cynognathusa nie było masywnie zbudowane. Ogon był krótki, a kończyny dobrze schowane pod ciałem i blisko niego, co dawało możliwość szybkiej i sprawnej lokomocji. Czaszka była długa i posiadała otwory do mocowania silnych mięśni używanych do otwierania i zamykania szczęk. W dolnej szczęce dominowała kość zębowa; pozostałe elementy dolnej szczęki, charakterystyczne dla gadów, były stosunkowo zredukowane, podobnie jak u ssaków i ich bliskich krewnych. Zęby były regionalnie wyspecjalizowane na szczęce w różne formy, podobnie jak u ssaków. Po siekaczach przystosowanych do gryzienia następowały silnie rozwinięte kły, ważne u zwierząt drapieżnych. Od kłów oddzielona była szczelina, czyli diastema, z szeregiem zębów policzkowych, które kroiły pokarm zwierzęcia na mniejsze, łatwiejsze do połknięcia cząstki. Dobrze rozwinięte podniebienie wtórne oddzielało drogi pokarmowe od dróg oddechowych. Kręgosłup był dobrze zróżnicowany.
.