Wczesne lata (1988-1993)Edit
Kiedy Stephen Carpenter miał 15 lat, został potrącony przez samochód podczas jazdy na deskorolce. Przykuty do wózka inwalidzkiego przez kilka miesięcy, zaczął uczyć się gry na gitarze, grając razem z piosenkami zespołów thrashmetalowych, takich jak Anthrax, Stormtroopers of Death i Metallica. Długo krążący mit twierdził, że kierowca zapłacił Carpenterowi ugodę pieniężną, która pozwoliła zespołowi na zakup sprzętu, ale Abe Cunningham w wywiadzie z 2007 roku stwierdził, że historia o ugodzie była fałszywa.
Carpenter, Cunningham i Chino Moreno byli przyjaciółmi z dzieciństwa. Wszyscy trzej poszli do C. K. McClatchy High School w Sacramento i pozostali przyjaciółmi przez miejską scenę skateboardingu. Carpenter był fanem heavy metalu, a Moreno interesował się zespołami hardcore punkowymi, takimi jak Bad Brains oraz post-punkowymi i nowofalowymi, takimi jak Depeche Mode i The Cure. Kiedy Moreno dowiedział się, że Carpenter gra na gitarze, zorganizował jam session z Cunninghamem, który grał na perkusji, i cała trójka zaczęła regularnie grać w garażu Carpentera około 1988 roku. Jakiś czas później dołączył do nich basista Dominic Garcia, a zespół stał się czteroosobowy. Kiedy Cunningham opuścił Deftones i dołączył do Phallucy, innego zespołu z Sacramento, Garcia przesiadł się na perkusję. Chi Cheng dołączył jako basista, a zespół wkrótce potem nagrał czterośladowe demo. John Taylor zastąpił Garcię na perkusji w 1991 roku, aż do powrotu Cunninghama w 1993 roku. W ciągu dwóch lat zespół zaczął grać w klubach, a później rozszerzył swoje terytorium koncertowe na San Francisco i Los Angeles, gdzie występował u boku takich zespołów jak Korn. Podczas zamykania koncertu innego zespołu w L.A., kiedy większość publiczności już wyszła, zespół zrobił wrażenie na przedstawicielu Maverick Records. Zostali podpisani z wytwórnią po wykonaniu trzech swoich piosenek dla Freddy’ego DeManna i Guy’a Oseary.
Carpenter stworzył nazwę zespołu łącząc hip hopowy termin slangowy „def” (który był używany przez artystów takich jak LL Cool J i Public Enemy) z przyrostkiem „-tones,” (który był popularny wśród zespołów z lat 50-tych takich jak Dick Dale and the Del-Tones, The Quin-Tones, The Delltones, The Monotones, The Cleftones i The Harptones). Nazwa jest również kalamburem na określenie „głuchy na tony.”
Adrenaline (1994-1996)Edit
Problemy z odtwarzaniem tego pliku? Zobacz pomoc multimediów.
Debiutancki album zespołu, Adrenaline, został nagrany w Bad Animals Studio w Seattle, Washington i wydany 3 października 1995 roku. Debiutancki album Adrenaline został nagrany w Bad Animals Studio w Seattle Washington i wydany 3 października 1995 roku, a wyprodukowany przez Deftones i Terry’ego Date’a, który zajmie się produkcją kolejnych trzech albumów zespołu. Choć początkowo zespół nie odniósł sukcesu komercyjnego, zbudował sobie oddaną bazę fanów poprzez intensywne trasy koncertowe, word-of-mouth i promocję w Internecie. Dzięki ich wysiłkom, Adrenaline sprzedała się w ponad 220,000 egzemplarzy. Jest on uważany za ważną część ruchu nu metalowego lat 90-tych. Wczesnym utworem, który poprzedzał Adrenalinę, ale nie znalazł się na ostatecznej wersji albumu, był „Teething”; zespół użyczył go na ścieżce dźwiękowej do filmu „The Crow” z 1996 roku: City of Angels. Zespół można również zobaczyć wykonując piosenkę na żywo podczas jednej ze scen filmu.
Album spędził 21 tygodni na liście Billboard Heatseekers, osiągając szczytową pozycję 23. Zapytany o to, czemu zawdzięcza sukces albumu, Cheng odpowiedział: „Jedno słowo: wytrwałości. Jesteśmy razem od prawie ośmiu lat, w trasie od dwóch, a robimy to uczciwie i rzetelnie – i dzieci to widzą”. Album otrzymał złoty certyfikat RIAA 7 lipca 1999 roku, a platynowy 23 września 2008 roku.
Odnosząc się do nagrywania albumu, Cunningham powiedział: „W czasie, gdy zrobiliśmy pierwszą płytę – którą naprawdę lubię i uważam za dobrą – można powiedzieć, że zespół był naprawdę młody. Większość z tych piosenek graliśmy już od dłuższego czasu i byliśmy tak szczęśliwi, że nagrywamy płytę, że nie zastanawialiśmy się zbytnio nad tym, jak ulepszyć te piosenki”. Moreno czuł, że Adrenaline została nagrana „naprawdę szybko” i wszystkie swoje wokale wykonał na żywo z zespołem w pokoju, używając ręcznego mikrofonu Shure SM58. AllMusic w swojej recenzji Adrenaline chwalił muzyczną kontrolę, precyzję, ogólny groove i „zaskakująco wyrafinowaną perkusję” Cunninghama. Zauważono również, że „jest trochę samowystarczalności w szeptanych melodiach wokalnych Chino Moreno, co ciągnie płytę w dół trochę”.
Around the Fur (1997-1999)Edit
Drugi album Deftones, Around the Fur, został nagrany w Studio Litho w Seattle, Washington i wyprodukowany przez Date. Wydany 28 października 1997 roku, album został zadedykowany Danie Wells, zmarłemu pasierbowi wokalisty Maxa Cavalery z Sepultury, Soulfly i Cavalera Conspiracy. Cavalera współpracował również przy tworzeniu utworu „Headup”, będącego hołdem dla Wellsa. Delgado, choć nie był jeszcze członkiem zespołu, pojawił się jako „audio” na pięciu utworach z albumu. Żona Cunninghama, Annalynn, nagrała gościnnie wokal w utworze „MX”.
„Kiedy zabraliśmy się za nagrywanie tej płyty, nie mieliśmy żadnego pomysłu na to, co chcieliśmy zrobić”, powiedział Moreno w wywiadzie dla magazynu Chart w 1998 roku. Czuł jednak, że album „wpadł na swoje miejsce”, gdy tylko zespół zadomowił się w studiu. Zespół poszerzył swoje brzmienie, spędzając więcej czasu z Date i poświęcając więcej uwagi produkcji albumu. Cunningham urozmaicił swoje brzmienie perkusji i eksperymentował używając różnych rodzajów werbla w prawie każdym utworze. Album chwalony był za dynamikę „głośno-miękko”, płynność utworów, niezwykły wokal Moreno i mocną sekcję rytmiczną Chenga i Cunninghama. Stephen Thomas Erlewine w swojej recenzji zauważył, że „chociaż nie mają chwytliwych riffów ani w pełni rozwiniętego brzmienia, Around the Fur sugeruje, że wkrótce wejdą w swoją własną rolę”.
Around the Fur przysporzył zespołowi sławy na alternatywnej scenie metalowej dzięki singlom „My Own Summer (Shove It)” i „Be Quiet and Drive (Far Away)”. Around the Fur sprzedał się w 43,000 kopii w pierwszym tygodniu od wydania i wszedł na listę Billboard 200 na 29 miejscu (szczytowa pozycja), pozostając na liście przebojów przez 17 tygodni. Zespół powrócił do koncertowania, występując na Warped Tour (w Stanach Zjednoczonych, Nowej Zelandii i Australii), Pinkpop Festival, Roskilde Festival i Ozzfest, a także wydając EP-kę na żywo 22 czerwca 1999 roku. Around the Fur osiągnął status złotej płyty RIAA 24 czerwca 1999 roku, a platynowej 7 czerwca 2011 roku. Utwór „My Own Summer (Shove It)” pojawił się na płycie The Matrix: Music from the Motion Picture, wydanym 30 marca 1999 roku.
White Pony (2000-2002)Edit
W dniu 20 czerwca 2000 roku zespół wydał swój trzeci album, White Pony, ponownie wyprodukowany przez Date i Deftones. Został nagrany w The Plant Recording Studios w Sausalito, Kalifornia i w Larrabee Sound Studios, West Hollywood, Kalifornia. Album zadebiutował na pozycji nr 3 na amerykańskiej liście przebojów Billboard ze sprzedażą 178.000 egzemplarzy. Delgado, teraz pełnoetatowy członek zespołu, dodał nowe elementy do muzyki zespołu. Melancholijny „Teenager”, na przykład, był odejściem od stylu i nastroju, „piosenką miłosną”, według Moreno. Programowaniem zajął się DJ Crook, przyjaciel Moreno (i kolega z jego pobocznego projektu Team Sleep). „Passenger” był kolaboracją z wokalistą Maynardem Jamesem Keenanem z Tool, a refren w „Knife Prty” zawierał wokale Rodleen Getsic. Moreno zaczął również wnosić dodatkową pracę na gitarze.
Problemy z odtwarzaniem tego pliku? Zobacz pomoc multimediów.
Wywiad z zespołem w Alternative Press opisywał proces nagrywania White Pony. Po przerwie od trasy koncertowej, zespół spędził cztery miesiące w studiu pisząc i nagrywając album, co było najdłuższym okresem czasu, jaki do tej pory poświęcili albumowi. Moreno powiedział, że większość tego czasu spędził na próbach pisania piosenek, a napisanie „Change (In the House of Flies)” było punktem zwrotnym, w którym zespół zaczął pracować jako jednostka. Pomimo nacisków, aby wydać album wcześniej, zespół postanowił się nie spieszyć. Cheng wyjaśnił: „Nie czuliśmy, że mamy coś do stracenia, więc nagraliśmy płytę, którą chcieliśmy nagrać”. Moreno nie miał na myśli ogólnego tematu lirycznego, ale podjął świadomą decyzję o wprowadzeniu elementu fantazji do swoich tekstów: „Na tej płycie w zasadzie nie śpiewałem o sobie. Wymyśliłem wiele wątków fabularnych, a nawet kilka dialogów. Wycofałem się z tego całkowicie i pisałem o innych rzeczach”.
Recenzje były generalnie pozytywne, komentując rosnące wyrafinowanie Moreno jako tekściarza i eksperymentalizm grupy. Recenzja Allmusic powiedział, że „Deftones poszedł miękki, ale w imponujący sposób, aby skręcić wokół jego podpisu punk thrash sound”.
Album został pierwotnie wydany jako 11-ścieżkowe wydanie zaczynające się od „Feiticeira” i kończące się na „Pink Maggit”, i zawierające szarą okładkę. Limitowana edycja 50,000 czarno-czerwonych wersji jewel case’ów White Pony została wydana w tym samym czasie z bonusowym dwunastym utworem zatytułowanym „The Boy’s Republic”. Później zespół wydał „Back to School (Mini Maggit)”, rapowaną interpretację „Pink Maggit”. Piosenka została wydana jako singiel i dołączona jako nowy utwór otwierający reedycję White Pony 3 października 2000 roku. Nowe wydanie nadal zawierało „Pink Maggit” jako ostatni utwór i miało zmienioną białą okładkę. Nie do końca zadowolony z ponownego wydania albumu, zespół wynegocjował, aby „Back to School” był dostępny jako darmowy plik do pobrania dla każdego, kto już kupił oryginalny album. Moreno zauważył, że „Wszyscy i tak już ściągnęli naszą płytę zanim się ukazała, w przeciwnym razie czułbym się trochę jak, 'Człowieku, po co umieszczamy te wszystkie różne wersje płyty?’ To jest najlepszy sposób, w jaki możemy udostępnić tę piosenkę ludziom, którzy już ją kupili, w zasadzie za darmo. A jeśli chcą kupić płytę ponownie, to spoko”.
White Pony osiągnął status platynowej płyty 17 lipca 2002 roku, sprzedając się w ponad 1,3 miliona egzemplarzy w USA i przynosząc zespołowi nagrodę Grammy 2001 za Najlepsze Wykonanie Metalowe za utwór „Elite”.
Deftones (2003-2005)Edit
Problemy z odtwarzaniem tego pliku? Zobacz pomoc multimediów.
Deftones rozpoczęli pracę nad swoim czwartym albumem pod roboczym tytułem Lovers. Jeśli chodzi o kierunek albumu, Cheng powiedział: „Udowodniliśmy, że możemy muzycznie pójść w każdym kierunku, w którym chcemy, i chcemy, żeby ten album był ciężki”. Moreno przeszedł trening wokalny jako środek ostrożności po tym jak poważnie uszkodził swoje struny głosowe podczas letniej trasy zespołu w 2001 roku. Zespół zamienił swoje miejsce prób w Sacramento na w pełni wyposażone studio i tam nagrał większość albumu przy niewielkich kosztach. Zespół zatrudnił Date’a do pomocy przy produkcji, a także otrzymał wkład w aranżacje muzyczne od Grega Wellsa przy kilku utworach z albumu. Później zespół dodał więcej materiału w Studio X w Seattle, Washington oraz w Larrabee Sound Studios. Praca nad albumem trwała 12 miesięcy i kosztowała około 2,5 miliona dolarów. Zespół został ukarany przez Maverick za niedotrzymanie terminów.
W styczniu 2003 roku Deftones opuścili studio, aby zagrać kilka jednorazowych koncertów w Australii i Nowej Zelandii w ramach corocznego festiwalu Big Day Out. Wkrótce potem zespół powrócił do studia, aby dokończyć swój czwarty album. Samodzielny album Deftones został wydany 20 maja 2003 roku. Album wszedł na listę Billboard 200 na pozycji nr 2 i sprzedał się w 167,000 kopii w pierwszym tygodniu. Album pozostał w Billboard Top 100 przez dziewięć tygodni, wspierany przez pierwszy singiel, „Minerva”. Zespół nakręcił teledysk do drugiego singla z albumu, „Hexagram”, w którym fani oglądają zespół grający utwór w krytym skateparku w Simi Valley w Kalifornii.
Recenzje były głównie pozytywne, chwaląc zespół za progresję i oryginalność albumu w środku spadającej kreatywności we współczesnym metalu. Moreno był cytowany jako mówiący: „Wszystko jest na płycie. Powiedzieliśmy skurwysynom, żeby nie wrzucali nas do jednego worka z nu metalem, bo kiedy te zespoły upadną, my nie będziemy razem z nimi”. W recenzji Deftones, Stephen Thomas Erlewine napisał, że „Hexagram”, otwierający album, „uderza mocniej niż kiedykolwiek wcześniej, ujawniając jak bardzo mięczakowaty jest Staind, albo jak bezzębny jest Linkin Park”. Stwierdził jednak, że album „trzyma się trochę za blisko znanego terytorium”. The A.V. Club podobnie nazwał album „mniej satysfakcjonujący niż jego poprzednik, choć jego szczyty rywalizują z każdym w gatunku”.
Zespół wydał album kompilacyjny zatytułowany B-Sides & Rarities 4 października 2005 roku. CD zawiera różne B-sides i covery z całej ich kariery, podczas gdy DVD zawiera zakulisowe materiały filmowe i pełną wideografię zespołu do tego momentu.
Saturday Night Wrist (2006-2007)Edit
Zamiast pracować z Date, ich producentem od wielu lat, Deftones zdecydowali się nagrywać z Bobem Ezrinem na ich piątym albumie studyjnym. Cunningham powiedział, że podczas gdy grupa lubiła pracować z Date, „w tym momencie, po prostu musieliśmy coś zmienić i to jest zdecydowanie inny styl. Praca z nim to po prostu postawienie nas do góry nogami. On kręci biczem”. Po nagraniu wszystkich partii instrumentalnych na płytę, Moreno postanowił nagrać swoje wokale osobno i zakończył nagrywanie albumu z byłym gitarzystą Far, Shaunem Lopezem, jako producentem. Według wywiadu z Abe Cunninghamem, podczas nagrywania „Saturday Night Wrist” dochodziło do napięć związanych z życiem osobistym członków zespołu. Cunningham porównał ten proces do wyrywania zębów.
Zespół wydał album, zatytułowany Saturday Night Wrist, 31 października 2006 roku. Zadebiutował na pozycji nr 10 na amerykańskiej liście przebojów Billboard ze sprzedażą nieco ponad 76,000, co jest znaczącym spadkiem w stosunku do pierwszego tygodnia sprzedaży dwóch poprzednich wydawnictw. Pierwszy singiel z albumu, „Hole in the Earth”, został wydany 12 września 2006 roku. Później pojawił się jako zawartość do pobrania w wersjach Guitar Hero 3 na PlayStation 3 i Xbox 360. „Mein” to drugi singiel z albumu, który został wydany 9 marca 2007 roku. Kolaboracje na płycie obejmują Annie Hardy z Giant Drag w utworze „Pink Cellphone” i Serj Tankian z System of a Down w utworze „Mein”.
Deftones spędził większość 2006 i 2007 roku w trasie na całym świecie w celu wsparcia albumu, występując w Ameryce Północnej, Europie, Ameryce Południowej, Japonii i Australii. Zespół wystąpił również na takich trasach jak Taste of Chaos, Family Values Tour i Soundwave Festival.
Sesje Eros i wypadek samochodowy Chenga (2008-2009)Edit
W jesieni 2007 roku Deftones zaczęli pisać piosenki na to, co było planowane jako ich szósty album studyjny, Eros. Moreno opisał ten album jako nieortodoksyjny i agresywny. Nagrania rozpoczęły się 14 kwietnia 2008 roku. Zespół powrócił do współpracy z Terrym Date jako producentem dla Eros.
4 listopada 2008 roku, Cheng został poważnie ranny w wypadku samochodowym w Santa Clara, Kalifornia. W wyniku obrażeń odniesionych w wypadku, pozostał w minimalnie przytomnym stanie. Po wypadku, koledzy Chenga i jego matka, Jeanne, zaczęli używać bloga Deftones do umieszczania aktualizacji na temat stanu zdrowia Chenga. W dniu 9 grudnia 2008 roku, ogłoszono, że Cheng został przeniesiony do opieki nienazwanego szpitala, który „specjalizuje się w opiece i zarządzaniu urazowych i nietraumatycznych związanych z urazami mózgu.”
Pod koniec stycznia 2009 roku, zespół wydał nowe oświadczenie, stwierdzając, że „nasz upadły towarzysz nie poczynił jeszcze znaczących postępów”, i że przyjaciel zespołu, Sergio Vega (dawniej z Quicksand), będzie przejmować jako basista w nieobecności Cheng, jak to zrobił tymczasowo w 1998 roku. W dniu 5 kwietnia, zespół zagrał swój pierwszy koncert bez Cheng od 1998 roku na festiwalu Bamboozle Left w Irvine, California.
Na 23 czerwca 2009, Deftones ogłosił na swojej oficjalnej stronie internetowej, że Eros zostanie opóźniony na czas nieokreślony, mówiąc: „Jak zbliżyliśmy się do zakończenia na Eros, zdaliśmy sobie sprawę, że ta płyta nie najlepiej obejmuje i reprezentuje, kim jesteśmy obecnie jako ludzie i jako muzycy. I chociaż te piosenki kiedyś ujrzą światło dzienne, wspólnie podjęliśmy decyzję, że musimy przyjąć nowe podejście, a stan Chi jest ciężkim problemem. Musieliśmy wrócić do studia, aby zrobić to, co czuliśmy, że jest właściwe artystycznie”. Powiedzieli również, że „decyzja o wstrzymaniu się z wydaniem Eros nie ma żadnego związku ze stanem Chi, ani z niczym, co jest z tym związane. To była i jest czysto kreatywna decyzja zespołu, aby napisać, nagrać i dostarczyć niesamowity produkt”.
Członkowie Korna, Brian „Head” Welch i Reginald „Fieldy” Arvizu, wraz z członkami Sevendust, Slipknot i innych alternatywnych zespołów metalowych, nagrali i wydali płytę „A Song for Chi”, z której dochód został przeznaczony na rzecz Chenga i jego rodziny. Aby pomóc w zbieraniu funduszy dla rodziny Cheng, zespół ogłosił dwa koncerty 2009 korzyści w Los Angeles.
A website-One Love for Chi-został uruchomiony przez Deftones fan Gina Blackmore na 10 marca 2009, około cztery miesiące po wypadku Cheng. Strona służyła jako platforma do aktualizacji i informacji o stanie zdrowia Chenga, jak również służyła jako strona aukcyjna dla przedmiotów podarowanych przez przyjaciół zespołu. Wszystkie wpływy zebrane przez stronę zostały przekazane do jego rodziny, aby mogli zapewnić mu najlepszą możliwą opiekę medyczną.
Diamond Eyes (2010-2011)Edit
Deftones szósty album, Diamond Eyes, został pierwotnie zaplanowany do wydania na 27 kwietnia 2010 roku; data ta została później przesunięta do 18 maja. W marcu ogłoszono, że album wyciekł do Internetu, a data wydania albumu została przesunięta na 4 maja w wyniku tego. 23 lutego 2010 roku, pierwszy singiel z albumu, „Rocket Skates”, został udostępniony do darmowego pobrania na www.gunsrazorsknives.com. Album został wyprodukowany przez Nicka Raskulinecza. W przeciwieństwie do mrocznej i agresywnej natury Eros, zespół przyjął bardziej optymistyczne podejście zarówno lirycznie jak i dźwiękowo na Diamond Eyes.
15 marca Deftones zadebiutowali swoim pierwszym singlem gotowym do emisji radiowej, „Diamond Eyes”. Zarówno „Diamond Eyes” i „Rocket Skates” otrzymał pozytywne recenzje od fanów i krytyków, z wielu czyniąc porównania dwóch singli stylu i dźwięku do materiału z albumu Around the Fur.
Teaming wraz z zespołami Mastodon i Alice in Chains, Deftones poszedł na trasę jesienią 2010 roku w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. Trasa nosiła nazwę Blackdiamondskye, portmanteau ostatnich albumów trzech zespołów (Black Gives Way to Blue, Diamond Eyes i Crack the Skye). Trasa zawierała limitowaną serię sitodrukowych wydruków promujących każdy występ z osobna, stworzonych przez artystę plakatu Jermaine’a Rogersa. Rogers stworzył większość plakatów koncertowych i grafik Deftones od późnych lat 90-tych.
W dniu 16 kwietnia 2011 roku, na cześć Record Store Day, zespół wydał LP zatytułowany Covers, zawierający kilka coverów utworów, które zespół nagrał w ciągu ostatnich lat, w tym „Drive” (oryginalnie przez The Cars), „If Only Tonight We Could Sleep” (oryginalnie przez The Cure) i „No Ordinary Love” (oryginalnie przez Sade). 25 października Deftones wydali The Vinyl Collection 1995-2011 w limitowanej edycji 1000 kopii.
Koi No Yokan i śmierć Chenga (2012-2013)Edit
W dniu 29 marca 2012 roku Carpenter ujawnił, że zespół pracował nad nową płytą w wywiadzie zamieszczonym na kanale YouTube ESP Guitars. Poinformowano, że Raskulinecz powróci do produkcji ich jeszcze nienazwanego siódmego albumu studyjnego.
Podano również, że zespół będzie nagrywał kilka stron B na album, w tym cover Elvisa Presleya i prawdopodobnie cover Earth, Wind, and Fire. To było później ogłoszone, że nie będzie żadnych utworów bonusowych. 28 lipca Deftones wykonali zupełnie nowy utwór zatytułowany „Rosemary”, a także zadebiutowali innym utworem zatytułowanym „Roller Derby” (później zmieniony tytuł to „Poltergeist”). Koi No Yokan został ogłoszony 30 sierpnia 2012 roku, a wydany 12 listopada 2012 roku przez Reprise Records.
W dniu 13 kwietnia 2013 roku, pomimo częściowego powrotu do zdrowia i powrotu do domu, Cheng zmarł w szpitalu w swoim rodzinnym mieście Stockton w Kalifornii, po zatrzymaniu akcji serca. Od jego wypadku w 2008 roku minęły ponad cztery lata. Moreno ogłosił w maju, że album Eros, odłożony na półkę w 2008 roku po wypadku Chenga, był teraz bardziej prawdopodobny do wydania po jego śmierci.
W maju, Koi No Yokan wygrał Revolver’s Golden Gods Award dla Albumu Roku.
Gore (2014-2017)Edit
W marcu 2014 roku, podczas gdy Moreno był w trasie ze swoim projektem pobocznym Crosses, w ramach wsparcia ich debiutanckiego albumu z własnym tytułem, reszta Deftones rozpoczęła pisanie kontynuacji Koi No Yokan. Deftones również wcześniej poinformował, że zamierzają nagrać nowy album albo pod koniec 2014 lub na początku 2015.
W dniu 13 kwietnia 2014 roku, w pierwszą rocznicę śmierci Chenga, Deftones wydał utwór z Eros zatytułowany „Smile” na YouTube, pierwszy oficjalnie wydany materiał z długo odkładanego albumu. Teledysk został usunięty przez Warner Music Group dwa dni później z powodu naruszenia praw autorskich, mimo że utwór został zamieszczony przez Moreno. Chociaż utwór ponownie został udostępniony, pozostaje jedynym nagraniem, które do tej pory zostało wydane z sesji Eros.
Pod koniec lutego 2015 roku, tuż po tym, jak zespół skończył ścieżki perkusyjne nowego albumu, Moreno powiedział Rolling Stone, że Deftones napisali 16 piosenek podczas sesji do albumu. Opisał album jako „trochę bardziej wyśrubowaną płytę” niż poprzedni album. 15 maja 2015 roku Moreno został zapytany przez Kerrang! o nowy album, który opisał jako posiadający „wiele różnych nastrojów”. Dalej wyjaśnił, że nie jest to „szczęśliwa płyta”, ale także „nie jest to całkowicie gniewna płyta”. Pomimo doniesień o początkowych trudnościach Carpentera z wczuciem się w klimat albumu, członkowie zespołu zauważyli wyraźną kolaboracyjną naturę płyty. Vega użył sześciostrunowego basu podczas nagrywania nowego materiału, co pomogło zespołowi wejść na nowe terytorium dźwiękowe. Po wyprodukowaniu swoich poprzednich dwóch płyt z Raskulinecz, Deftones pracowali z Mattem Hyde, który był inżynierem nagrań na Koi No Yokan.
Album był wielokrotnie przesuwany z pierwotnie zaplanowanej daty wydania we wrześniu 2015 roku. 4 lutego 2016 roku zespół wydał pierwszy singiel z Gore, zatytułowany „Prayers / Triangles”. „Doomed User” i „Hearts / Wires” również zostały udostępnione przed premierą albumu, odpowiednio 16 marca i 3 kwietnia. Gore został oficjalnie wydany 8 kwietnia 2016 roku. Drugi oficjalny singiel, „Phantom Bride”, został wydany 7 czerwca. Piosenka zawierała solówkę gitarową gitarzysty Alice in Chains Jerry’ego Cantrella; jest to uważane za niezwykłe dla piosenki Deftones.
Ohms i Black Stallion (2017-obecnie)Edit
W 2017 roku Chino Moreno ujawnił, że Deftones zaczęli pisać materiał na swój dziewiąty album studyjny, który, jak stwierdził, miał nadzieję, że wyjdzie gdzieś w 2019 roku. Chino stwierdził, że zespół pójdzie w innym kierunku niż na Gore i że cofnie się o krok od prowadzenia pisania piosenek, aby pozwolić Stephenowi Carpenterowi i Abe’owi Cunninghamowi być bardziej zaangażowanym w materiał na nowym albumie. W maju 2018 roku Moreno został ponownie zapytany o nowy materiał i stwierdził, że utwory są „znacznie cięższe” niż te na Gore. W tym samym miesiącu Deftones wyruszył w południowoamerykańską trasę koncertową ze wsparciem Quicksand i Deadly Apples.
W kwietniu 2020 roku Deftones ogłosił, że miksują swój nowy album. Podczas sesji nagraniowych, które podobno odbyły się w Los Angeles, zespół ponownie połączył się z Terrym Date jako producentem albumu, co sprawiło, że po raz pierwszy Deftones pracowali z nim od niewydanego albumu Eros w 2008 roku. 19 sierpnia 2020 roku zespół ujawnił datę wydania i tytuł swojego dziewiątego studyjnego albumu. Dzień później, zespół oficjalnie ogłosił tytuł albumu, Ohms, którego premiera zaplanowana jest na 25 września 2020 roku. Jednocześnie zespół ujawnił sam album, jego okładkę, listę utworów i datę premiery. Tytułowy utwór służy jako pierwszy singiel i został wydany 21 sierpnia. 17 września 2020 roku, zespół wydał drugi singiel z albumu, „Genesis”. 22 września zespół ogłosił swoją kampanię „Adopt-a-Dot”, w której fani mogli cyfrowo zasponsorować kropkę z okładki albumu Ohms poprzez darowiznę na cele charytatywne.
W październiku 2020 roku, oficjalnie ogłosili 20 rocznicę reedycji White Pony, która miała się ukazać w grudniu tego samego roku. Wznowienie zostało zapakowane wraz z Black Stallion, towarzyszącym albumem remiksów z udziałem artystów takich jak Mike Shinoda, DJ Shadow i The Cure’s Robert Smith.
.