Ale niektóre tarantule nie tylko chowają się przed drapieżnikami. Niektóre z nich ostrzegają swoich prześladowców za pomocą sztuczek obronnych, takich jak pocieranie członkami gębowymi w celu wytworzenia syczącego dźwięku. Inne używają swoich tylnych nóg, aby odrzucić własne włosy w chmurę odłamków, która wbija się w skórę drapieżnika, wywołując odpowiedź immunologiczną.
To doprowadziło zespół do zastanowienia się, czy niebieskość może być formą ostrzeżenia dla drapieżników – nie zadzieraj ze mną – podobną do tych zachowań. Jeśli tak, postawili hipotezę, że niebieskie gatunki tarantuli powinny mieć tendencję do zatrudniania takich defensywnych środków zaradczych, zbyt. Ale zespół zauważył, że niebieskość wydawała się niezwiązana z tym, czy tarantula była zdolna do walki z przeciwnikiem.
W zamian wyglądała jak znacznie starsza cecha, przodkowa jakość zachowana przez wiele linii tarantuli. To sugeruje, mówią, że kolor może być przeznaczony dla innych tarantul, nie tylko drapieżników.
Tugging więcej na tym wątku, zespół następnie spojrzał na bazy danych białek używanych przez różne tarantule. Znaleźli kilka opsyn, białek, które tworzą struktury wyczuwające kolor, gdy są używane w oczach pająków, ale które mogą również występować w innych tkankach ciała. Posiadanie tych opsyn samo w sobie nie dowodzi, że tarantule widzą swoje własne intensywne kolory. Ale to z pewnością wskazuje naukowców w kierunku bardziej rozstrzygających eksperymentów, które mogłyby.
„Naprawdę potrzebujemy ludzi, aby przynieść te krytyki do laboratorium,” Dr Saranathan said.
Odkrycie widzenia kolorów tarantuli zajmie trochę czasu, Dr Morehouse ostrzega, ale perspektywa jest ekscytująca. „Podczas gdy możemy ooh i aah o tym, jak piękne mogą być, to jest również uderzające, jak mało wiemy o tym, co to piękno wygląda jak do nich”, powiedział.
„I myślę, że to prawda o tak wielu zwierząt.”
.