Zewnętrzne jądro Ziemi jest płynną warstwą o grubości około 2260 kilometrów. Zbudowane jest z żelaza i niklu. Znajduje się ono powyżej stałego jądra wewnętrznego Ziemi i poniżej płaszcza. Jego zewnętrzna granica znajduje się 2.890 km (1.800 mil) pod powierzchnią Ziemi. Przejście między jądrem wewnętrznym a zewnętrznym znajduje się około 5000 km (3100 mil) pod powierzchnią Ziemi.
Temperatura jądra zewnętrznego waha się od 4400 °C w regionach zewnętrznych do 6100 °C w pobliżu jądra wewnętrznego. Uważa się, że prądy wirowe w płynie niklowo-żelazowym zewnętrznego jądra wpływają na ziemskie pole magnetyczne. Konwekcja w jądrze zewnętrznym, w połączeniu z efektem Coriolisa, powoduje powstanie ziemskiego pola magnetycznego. Stałe jądro wewnętrzne jest zbyt gorące, aby utrzymać stałe pole magnetyczne. Może ono stabilizować pole magnetyczne wytwarzane przez płynne jądro zewnętrzne.
Średnie natężenie pola magnetycznego w zewnętrznym jądrze Ziemi wynosi 25 Gaussów, 50 razy silniejsze niż pole magnetyczne na powierzchni.
Bez zewnętrznego jądra życie na Ziemi byłoby zupełnie inne. Konwekcja płynnych metali w zewnętrznym jądrze tworzy ziemskie pole magnetyczne. To pole magnetyczne rozciąga się na zewnątrz od Ziemi na kilka tysięcy kilometrów i tworzy wokół Ziemi ochronną magnetosferę, która odchyla wiatr słoneczny Słońca. Bez tego pola, wiatr słoneczny uderzyłby bezpośrednio w ziemską atmosferę. To mogłoby usunąć ziemską atmosferę, czyniąc planetę niemal pozbawioną życia. To mogło się przydarzyć Marsowi.