Literatura religijna z różnych źródeł odzwierciedla historię aposthii; jako warunek ten został po raz pierwszy wymieniony w prawie żydowskim z 1567 CE, w odniesieniu do dziecka urodzonego obrzezanego. Pod koniec XIX wieku, E.S. Talbot twierdził w Medicine, że aposthia wśród Żydów była dowodem na obecnie zdyskredytowaną Lamarckian teorię ewolucji. Jest prawdopodobne, że opisane przez niego przypadki były w rzeczywistości hypospadias. Midrasz Ki Tetzei zauważa, że Mojżesz urodził się apostatyczny. Inne źródła mówią nam, że Jakub i Dawid również urodzili się apostatyczni. Prawo żydowskie wymaga, aby mężczyźni urodzeni bez napletka lub którzy stracili napletek w inny sposób niż formalna ceremonia obrzezania, mieli kroplę krwi wypuszczoną z penisa w miejscu, gdzie napletek byłby przymocowany. Później mówiono, że Prorok Muhammad urodził się z „naturalnym obrzezaniem” (w Ibn Sad Tabaqatul-Kubara). Jednak niektóre badania donoszą, że cecha aposthia z normalnego rozwoju cewki moczowej i żołędzi jest bardzo rzadkie, ponieważ jest ogólnie przyjęte, że normalny rozwój preputial jest wymagane dla udanej kanalizacji cewki moczowej glans.
.