Wczesne lata (1978 – 1986)Edit
Ware spędził swoje wczesne dni w sporcie w Mid-South, Georgii i innych terytoriach NWA. Na początku swojej kariery, „Koko Ware” (jak był wtedy znany) nie znalazł wielkiego sukcesu, ucząc się lin i płacąc swoje należności zarówno w Continental Wrestling Association Jerry’ego Jarretta i terytorium Nicka Gulasa na południu.
Dopiero pod koniec 1980 roku losy Ware’a zmieniły się, gdy wziął udział w battle royale, aby ukoronować pierwszego w historii Mid-American Television Champion. Faworytem tłumu był Jimmy Valiant, którego Ware przypadkowo wbił w Danny’ego Davisa i wyeliminował. Chwilę później, Koko zrzucił Davisa na podłogę i zdobył swój pierwszy tytuł. Po meczu, Valiant wrócił na ring i pobił Ware’a. Waśń Ware’a z Valiantem szybko została rozszerzona o heelowego Tojo Yamamoto i sojusznika Ware’a, Tommy’ego Richa. Kiedy Dutch Mantel powrócił do CWA na początku 1981 roku szybko pokonał Ware’a o tytuł TV, co sprawiło, że pierwszy bieg Ware’a ze złotem był krótki.
Ware błądził aż do września 1981 roku, kiedy został wybrany do sędziowania Southern Heavyweight Championship title match pomiędzy Jerry Lawlerem i „Dream Machine”. Ware niesprawiedliwie liczyć Lawler out dać Dream Machine zwycięstwo, decyzja, która nie siedzi dobrze z Lawlerem lub fanów w Memphis. Koko szybko sprzymierzyła się z managerem Jimmym Hartem i jego First Family i zmieniła swój ring name na „Sweet Brown Sugar”. Sugar nigdy nie był w stanie pokonać Lawlera, ale odniósł sukces jako tag-team u boku Steve’a Keirna, a następnie Bobby’ego Eatona. Eaton i Sugar wygrali AWA Southern Tag Team Championship.
Stagger LeeEdit
Po udanym teamie przez jakiś czas, Sugar i Eaton zaczęli wykazywać oznaki niezgody, podczas ich ostatniego runu z tytułem tag-team Eaton pokonał Jacquesa Rougeau o tytuł Mid-American Heavyweight. Podczas wywiadu, w którym Eaton i Hart chwalili się zwycięstwem, Sugar narzekał, że nie udało mu się zdobyć Southern Title od Terry’ego Taylora. Po tym jak miał dość, Hart w końcu spoliczkował Sugara i odesłał nadąsaną supergwiazdę do szatni, po czym Eaton skomentował, że Sugar „jęczał jak kobieta”. Później tej nocy duet bronił tytułu przeciwko Taylorowi i Billowi Dundee, tracąc tytuł, gdy Sugar „przypadkowo” kopnął Eatona, a następnie opuścił ring. Eaton i Sugar rywalizowali w serii grudge matchów skupionych wokół tytułu Mid-America i ich wzajemnych problemów. Waśń wymknęła się spod kontroli do tego stopnia, że musiała zostać rozstrzygnięta pojedynkiem „przegrany opuszcza miasto”, który wygrał Eaton, wypędzając Sugara z areny. Później zadebiutował zamaskowany człowiek nazywający siebie „Stagger Lee”; fakt, że wyglądał i walczył jak zamaskowana wersja Sugara pomógł mu zdobyć natychmiastową popularność. Eaton, wraz z resztą First Family, na próżno próbował zdemaskować Lee, ale nie udało mu się tego dokonać.
Pretty Young ThingsEdit
Bobby Eaton później zmienił się w twarz, połączył się ze „Staggerem Lee” na serię meczów. Podczas turnieju tag-team w 1983 roku, zamaskowany Stagger Lee połączył siły z twarzą Norvella Austina, by zmierzyć się z „Fargo’s Fabulous Ones” (Tommy Rich i „Hot Stuff” Eddie Gilbert). W trakcie pojedynku maska Staggera Lee została zdjęta, odsłaniając człowieka pod nią, co spowodowało heel turn dla Ware’a. Austin i Ware stali się regularnym tag teamem nazwanym Pretty Young Things lub („the PYT Express”). Dwaj mężczyźni wkrótce zaczął nosić czerwone skórzane kurtki, a każdy miał jedną białą rękawiczkę na, w oczywistej imitacji Michaela Jacksona do dalszego wzmocnienia ich „pretty boy” image.
The zespół pokonał Elijah Akeem i Kareem Mohammad dla AWA Southern Tag Team Championship w lutym 1984 roku; prawie dwa tygodnie później, Akeem i Mohammad odzyskał tytuł. PYT Express pozostał w Memphis na okres czasu po tym przed przejściem do innych promocji, takich jak Mid-South Wrestling, World Class Championship Wrestling w Teksasie i Championship Wrestling z Florydy. 26 lutego 1985 Austin i Ware pokonał Jay i Mark Youngblood, aby wygrać NWA Florida United States Tag Team Championship. Dwa tygodnie później, 5 marca 1985 roku zespół ponownie stracił tytuł na rzecz Youngbloodów. Po porzuceniu złota na Florydzie, Pretty Young Things powrócili do federacji, która jako pierwsza ich połączyła, Continental Wrestling Association. Tam wygrali AWA Southern Tag Team title dwukrotnie, oba razy z The Fabulous Ones (Steve Keirn i Stan Lane) jako feuded z top face team promocji.
Po rozwiązaniu PYT’s, Koko przeniósł się na terytorium Billa Wattsa Mid-South/UWF, gdzie zaczął nazywać siebie Koko B. Ware. Ware’s persona była, że twarz, która weszła do ringu do tematu Morris Day „The Bird”, wykonując arm-flapping dance.
World Wrestling Federation (1986 – 1994)Edit
The Birdman (1986-1992)Edit
W 1986 roku, Ware podpisał z World Wrestling Federation, gdzie kontynuował swoją wesołą „Birdman” Koko B. Ware” persona, w komplecie z makolągwą o imieniu „Frankie”. Ware zadebiutował jako ulubieniec fanów na 6 września 1986, odcinek Superstars, współpracując z Paulem Roma przeciwko Hart Foundation (Bret Hart i Jim Neidhart) w przegranej wysiłku. Jego pierwsze zwycięstwo było na 7 września odcinek Wrestling Challenge przeciwko Bob Bradley. Zrobił swoje wejścia tańca do ringu na melodię Morris Day i Time „The Bird”, machając rękami i niosąc Frankie, który siedział na grzędzie przy ringu, gdy Ware wrestling. Jaskrawe stroje, kolorowe okulary przeciwsłoneczne, ciągły uśmiech i jego wibrujący głos sprawiły, że Ware stał się popularny, zwłaszcza wśród młodszej publiczności, którą WWF głównie zaspokajało w latach 80-tych. Ware zaśpiewał również tytułowy utwór z albumu WWF Piledriver z 1987 roku, który następnie stał się jego muzyką wejściową. Teledysk do piosenki przedstawiał czołowych wrestlerów dnia, takich jak Hulk Hogan i The Honky Tonk Man, jak również właściciela WWF Vince McMahon noszący czerwoną koszulę „Hulkamania” i hard hat.
Ware zdobył swoją pierwszą dużą wygraną z jego początkowej run WWF, kiedy zdenerwował Harley Race na pokazie domowym w East Rutherford, NJ, w dniu 13 października. W telewizji, jego pierwszy duży występ miał miejsce 29 listopada 1986 roku na Saturday Night’s Main Event VIII, gdzie pokonał Nikolaia Volkoffa. Następnie otrzymał Intercontinental Title przeciwko mistrzowi Randy’emu Savage’owi na edycji WWF Superstars 16 listopada, walka zakończyła się podwójnym countoutem. Ten sam taping później widział Ware pokonać Savage przez countout w dark match.
Ware, jednak często będzie na przegranej pozycji, kiedy przyszedł przeciwko innym uznanym gwiazdom, gwiazdy jak Butch Reed, Hercules, Greg Valentine, i The Big Boss Man. Od 1987 do 1993 roku, Ware pojawił się na kilku WWF PPV (w tym WrestleMania III, gdzie przegrał z Reedem) i edycjach Saturday Night’s Main Event, będąc wykorzystywanym głównie do tego, aby ugruntowane lub wschodzące gwiazdy wyglądały dobrze. Ware był pierwszym wrestlerem w telewizji, który padł ofiarą Perfect-plexu nowicjusza Mr. Perfecta na odcinku Saturday Night’s Main Event XIX z 7 stycznia 1989 roku, podczas gdy na Survivor Series 1990, Ware stał się pierwszym wrestlerem, który padł ofiarą Tombstone piledrivera Undertakera w debiutanckim meczu Undertakera w WWF. W prekursorem tego, co stałoby się regularne zespół lat później, Ware okazjonalnie zespół z Owen Hart, wrestling jako The Blue Blazer w tym czasie, przez 1988 i 1989.
Podczas 1989 tournee europejskie, Ware został zwolniony za jego udział w fizycznej sprzeczki z WWF wykonawczej Jim Troy. Troy użył rasowych obelg podczas kłótni, po której spór stał się fizyczny. Ware został później ponownie zatrudniony, nieco ponad miesiąc później, kiedy Troy zrezygnował.
High Energy (1992-1993)Edit
W 1992 roku, Ware połączył się z Owenem Hartem, aby utworzyć wysoki latający zespół znany jako High Energy, dobrze znany w kręgach wrestlingu za ich gigantyczne workowate jaskrawo kolorowe spodnie i szelki w kratkę. High Energy walczyli (i generalnie przegrywali) z The Nasty Boys, The Headshrinkers i Money Inc. Wystąpili tylko raz na PPV jako zespół, przegrywając z Headshrinkers na Survivor Series w 1992 roku. Ware pojawił się w pierwszym meczu na pierwszym odcinku Monday Night Raw 11 stycznia 1993 roku, gdzie został pokonany w squash matchu przez Yokozunę. Zespół zakończył swoją działalność w marcu 1993 roku po tym jak Hart doznał kontuzji kolana. High Energy’s ostatni mecz przyszedł w stracie do The Headshrinkers na żywo 10 marca.
Powrót do rywalizacji singli (1993-1994)Edit
With Owen Hart out of action Koko wróciłby do rywalizacji singli i natychmiast wszedł do serii house show z Skinner. W tym samym czasie Ware występował w USWA jako część programu wymiany talentów z WWF. Kontynuował wrestling w promocji przez resztę roku.
Koko wrócił do WWF w 1994 roku, kiedy pojawił się na 21 marca odcinek Monday Night Raw i zmierzył się z Jeffem Jarrettem. Następnie pojawiłby się na odcinku 9 kwietnia Superstars w stracie z Irwinem R. Schyster. Koko zgarnął swoje pierwsze zwycięstwo po powrocie pokonując Bastiona Boogera na odcinku WWF Mania 16 kwietnia 1994 roku. Koko następnie wyruszył na trasę house show w Anglii, gdzie zmierzył się z Jarrettem i Kwangiem. 19 maja pokonał The Genius, a następnie noc później odniósł trzy kolejne zwycięstwa nad Poffo w tym samym miesiącu. Koko zmierzył się ze swoim byłym partnerem Owenem Hartem na odcinku Superstars 18 czerwca. Zakończył swoją passę WWF z trzema zwycięstwami z rzędu, gdy połączył się z Bushwhacker Luke Williams w meczach house show na Filipinach, w Hong Kongu i Singapurze przeciwko Reno Riggins i Barry Horowitz.
United States Wrestling Association (1991-1997)Edit
W 1991 roku Koko zadebiutował w USWA. Do 1992 roku WWF i United States Wrestling Association rozpoczęły umowę o wymianie talentów, w ramach której Koko B. Ware powrócił do Memphis. W USWA Koko odnosił większe sukcesy niż w WWF, dwukrotnie wygrywając USWA World Title, raz z Kamalą „The Ugandan Giant” i raz z ikoną USWA Jerry Lawlerem. Koko spiknął się również z Rexem Hargrove’em i raz zdobył USWA Tag Team Championship w 1993 roku. W 1996 roku walczył z Brianem Christopherem i Jerrym Lawlerem. Odszedł w 1997 roku, zanim firma zamknęła się później w tym roku.
Późniejsza kariera (1994-1999)Edit
Ware dokonał kilku występów dla American Wrestling Federation od 1994 do 1996 roku, ale nie stał się regularny przed przejściem na pół-emeryturę w 1997 roku. Ware został przesłuchany krótko podczas 1999 wrestlingu dokument Beyond the Mat.
Po USWA, Ware nie wrestlingu jak dużo. Zaczął pracować dla niezależnego obwodu. W 1998 do 1999 roku wrestlował dla Power Pro Wrestling w Memphis. W 1999 roku przeszedł na emeryturę z wrestlingu i wziął kilka lat wolnego.
Występy specjalne (1999-obecnie)Edit
Na 25 stycznia 1999 roku wydanie WWF Raw to War, Ware dokonał krótkotrwałego powrotu do World Wrestling Federation, gdzie założył maskę „Blue Blazer” podczas kąta Owen Hart i Jeff Jarrett w ich zwycięstwie o mistrzostwo tag team. Kiedy Hart zmarł, kąt został porzucony, a usługi Ware’a nie były już potrzebne.
Pojawił się także na „WWE Homecoming”, powrocie Raw do USA Network, 3 października 2005 roku. Walczył (i został pokonany przez) Roba Conwaya na edycji WWE Heat z 28 października 2005 roku.
8 czerwca 2008 roku Ware wystąpił specjalnie na TNA’s Slammiversary jako pan młody na ślubie kayfabe dla „Black Machismo” Jay’a Lethala i SoCal Val, wraz z George’em „The Animal” Steele’em, Kamalą the Ugandan Giant i Jake’iem „The Snake” Robertsem.
Dnia 4 kwietnia 2009 roku Ware został wprowadzony do WWE Hall of Fame przez The Honky Tonk Man.
Dnia 15 lutego 2011 roku Ware wystąpił na Tosh.0.
W dniu 31 maja 2014 roku Ware pojawił się w głównym wydarzeniu na specjalnym wydarzeniu Valour Wrestling, aby zebrać pieniądze na chorobę Lou Gehriga.
Powrót do wrestlingu (2001-2009)Edit
W dniu 18 maja 2001 roku Ware powrócił do wrestlingu i pokonał Brickhouse’a Browna na Galaxy Championship Wrestling w Little Rock, Arkansas.
Do 2003 roku Ware zaczął ponownie uprawiać wrestling w pełnym wymiarze czasu. Pokonał Billy Maverick o SCW Supreme Title dla Supreme Championship Wrestling 22 sierpnia.
Również w 2003 roku, Ware zaczął ponownie konkurować w obszarze Memphis dla promocji Memphis Wrestling od 2003 do 2007 roku. Walczył również na „World Wrestling Legends” PPV w dniu 5 marca 2006 roku, gdzie pokonał Disco Inferno.
W kwietniu 2007 roku, wrestled w tag match (podczas gdy zarządzane przez gościa specjalnego Slick)) i stracił do Bill Dundee i Dutch Mantel (zarządzane przez Jimmy Valiant) na Ultimate Clash of the Legends ’07 headlined przez Hulk Hogan vs. Paul Wight (Big Show).
23 sierpnia 2007 roku pokonał swojego byłego nemesis Grega Valentine’a dla Great North Wrestling w Ottawa SuperEX w Ottawie, Ontario, Kanada.
Ware pojawił się na edycji „Night of Legends” z 2010 roku, karty promowanej przez International Wrestling Cartel (IWC), gdzie pokonał „The Genius” Lanny’ego Poffo.
14 lipca 2017 roku, Ware pojawił się w Big Time Wrestling w Newark, CA i połączył się z Shane Kody, aby pokonać Ballard Brothers.
28 lipca 2018 roku, Ware pojawił się w Eastern Wrestling Federation i połączył się z Blackcat Johnsonem w zwycięskim wysiłku.
.