Abstract
Perspektywa konserwatywna ma wiele wariantów, ale dominująca obecnie jest sprzymierzona z kapitalizmem jako systemem gospodarczym, który uznaje wolny rynek za centralną instytucję społeczeństwa. Jest to kontrast, na przykład, ze starszą perspektywą konserwatystów kulturowych, takich jak Edmund Burke (Freeman, 1980), którzy w centrum zainteresowania stawiali tradycję i zachowanie centralnych wartości i instytucji. Milton Friedman (1962/2002) i konserwatywni ekonomiści „szkoły chicagowskiej” byli początkowo postrzegani jako niewielka grupa obrazoburczych zwolenników minimalnego rządu i ekonomii wolnego rynku w bardziej liberalnym porządku polityczno-gospodarczym zdominowanym przez ekonomistów instytucjonalnych i teorie Keynesa podkreślające centralną rolę państwa (Galbraith, 1952; Keynes, 1936). Od tego czasu perspektywa konserwatywna przeszła do głównego nurtu, a myślenie ekonomii neoklasycznej stało się źródłem wielu innowacji w polityce, a nawet weszło do rozumowania sądowego i prawnego (Posner, 2003). Kilka kluczowych idei i założeń leży u podstaw ideologii neokonserwatyzmu.