Przed komunizmem Kuba należała do najbardziej rozwiniętych krajów Ameryki Łacińskiej, a jej poziom życia przewyższał standardy wielu krajów europejskich. Czterdzieści lat komunistycznej dyktatury doprowadziło kraj na skraj upadku.
System komunistyczny był stopniowo narzucany na Kubie po tym, jak rewolucja przeciwko niepopularnemu dyktatorowi Fulgencio Batiście została przejęta przez Fidela Castro, Ernesto Guevarę i innych partyzantów-komunistów. Nowi władcy przyjęli system jednopartyjny, zawiesili swobody obywatelskie i wywarli silny nacisk na Kościół. Gospodarka została znacjonalizowana, a społeczeństwo zmilitaryzowane.
Aby wyeliminować i zapobiec jakiemukolwiek antykomunistycznemu oporowi, rządzący rozpoczęli falę terroru. Według „Czarnej księgi komunizmu”, do 1970 roku szwadrony śmierci zastrzeliły co najmniej 14 000 Kubańczyków; w sumie ponad 100 000 zginęło lub zostało zabitych w wyniku rewolucji. W 1960 roku Kuba założyła pierwsze obozy koncentracyjne w stylu GUŁAG-u.
Do 1961 roku około 300 000 z 6,4 miliona mieszkańców wyspy było przetrzymywanych w obozach. Ten i inne akty terroru komunistycznego spowodowały masowy exodus. Ponad pół miliona ludzi uciekło z kraju w ciągu zaledwie pięciu lat, a łączna liczba uchodźców i wygnańców przekracza obecnie dwa miliony.
Kuba pozostaje wśród garstki państw oficjalnie komunistycznych, choć nieuniknione zmiany są jednym z głównych punktów programu lokalnego.