Odruch Bainbridge’a, zwany także odruchem przedsionkowym, przyspieszenie czynności serca wynikające ze zwiększonego ciśnienia krwi w dużych żyłach systemowych i prawej górnej komorze serca lub zwiększonego ich rozszerzenia. Odruch ten, po raz pierwszy opisany przez brytyjskiego fizjologa Francisa Arthura Bainbridge’a w 1915 roku, zapobiega gromadzeniu się krwi w układzie żylnym.
Specjalne czujniki ciśnienia zwane baroreceptorami (lub receptorami rozciągania żył) znajdujące się w prawym przedsionku serca wykrywają wzrost objętości i ciśnienia krwi powracającej do serca. Receptory te przekazują informacje wzdłuż nerwu błędnego (10. nerw czaszkowy) do ośrodkowego układu nerwowego. W wyniku tej odpowiedzi dochodzi do aktywacji współczulnych dróg nerwowych, które służą do zwiększenia siły skurczu mięśnia sercowego i zwiększenia częstości akcji serca (tachykardia). Odruch Bainbridge’a może być zablokowany przez atropinę, jest zmniejszony lub nieobecny, gdy początkowa częstość akcji serca jest wysoka, i może być zniesiony przez przecięcie nerwów błędnych.
.