Podczas II wojny światowej Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych dodawała niewielką ilość oleju krotonowego do neutralnego spirytusu zbożowego, który zasilał torpedy. Olej ten miał zapobiegać piciu przez marynarzy paliwa alkoholowego. Marynarze wymyślili prymitywne aparaty destylacyjne, aby oddzielić alkohol od oleju krotonowego, ponieważ alkohol paruje w niższej temperaturze niż olej krotonowy. Norwescy partyzanci, którym rząd Quislinga nakazał zwrócić rządowi nazistowskich Niemiec połów sardynek do wysyłki do Saint-Nazaire (bazy operacyjnej U-bootów), zaaranżowali wraz z Brytyjczykami duży transport oleju krotonowego, aby zatruć sardynki, których rybny smak miał ukryć manipulację.
Olej krotonowy jest również bardziej efektywny w produkcji biodiesla niż Jatropha. Można uzyskać 0,35 litra biopaliwa z kilograma orzechów croton.
W „The Bulletin” (9 Dowry Square, Hot Wells, May 29, 1845) przez wielebnego Richarda Harrisa Barhama, medycznie inspirowany wiersz, aby złagodzić niepokój bardzo drogiego przyjaciela, a napisane na miesiąc przed śmiercią Barhama na 17 czerwca 1845 roku, lekarz prowadzący do swojego pacjenta radzi, wśród innych zabiegów na ból gardła, który produkuje ledwo dźwięk: „… Proszę znowu wystawić język! / Teraz pęcherz! / Aj, pęcherz! / Niech syn, albo siostra, / Dobrze go ogrzeje, potem niech pan tu klaszcze, / Wszędzie od ucha do ucha, proszę pana; / To wystarczy, / Gdy się podniesie, / Proszę go naciąć, proszę pana, a potem gardło na / Wetrzeć trochę oleju krotonowego: / Nie zważając na mały ból! / Proszę znowu wystawić język! …” Pacjentem był Barham, który 28 października 1844 roku przypadkowo połknął kawałek rdzenia gruszki, który dostał się do jego tchawicy. Pomimo „fachowej” porady i bardzo bolesnych i „najwyższej jakości” ówczesnych zabiegów, których udzielali mu swobodnie doktorzy Roberts i Scott oraz wybitny chirurg pan Coulson, z powodu „gwałtownych wymiotów”, „zapalenia gardła”, a następnie złapania „przeziębienia” w kwietniu 1845 roku, Barham zmarł.
.