„Nigdy nie wyjechaliśmy, aby żyć razem jako zespół w mieście, gdzie nie mamy rodziny ani przyjaciół i po prostu nagrać płytę w ten sposób,” mówi Quist. „Celowo chcieliśmy zmienić coś geograficznie i zobaczyć, co się stanie muzycznie. Nie wiedzieliśmy, że będziemy się izolować tuż przed rokiem przymusowej izolacji. Wszystko było bardzo dziwne i wydawało się być odpowiednim tytułem dla tamtych czasów i dla tej pracy.”
Band of Heathens pojawił się w Portland z 30 piosenkami, które zredukowali do 20, zanim ostatecznie nagrali 14. Ostatecznie 10 utworów znalazło się na „Stranger”, a każdy z nich został dopracowany przez Martine’a z jego bujnym, filmowym podejściem. „Ściągnęliśmy kwartet smyczkowy i poszliśmy na warstwy, próbując stworzyć coś, co rozkwita i kwitnie i jest piękne” – mówi Quist.
Popularne w Rolling Stone
Najlepiej trafiają w ten znak z pakietem piosenek w środku albumu: delikatny akustyczny numer „Call Me Gilded,” z odcieniami „Poems, Prayers and Promises” Johna Denvera; rozprawa na temat bycia dryfującym „South by Somewhere”; i cudowna piosenka drogi „Asheville Nashville Austin.” Podróżnicza opowieść o hotbeds współczesnej muzyki Americana, jest bogata w lokalne obrazy, od Blue Ridge Mountains w Północnej Karolinie do neonowo oświetlonego Continental Club na South Congress w Austin.
„To medytacja nad ideą pogoni za piosenkami”, mówi Jurdi, który kiedy nie jest w domu w Asheville lub w Austin z Heathens, można go znaleźć w Nashville pracującego ze swoją inną grupą, Trigger Hippy. „Ciągle gonię za tymi małymi wątkami piosenek i używam tych miejsc jak słupków milowych, gdzie zatrzymuję się i zbieram te pomysły i składam je razem.”
Podczas gdy „Stranger” jest właściwą kontynuacją równie solidnego „Duende” z 2017 roku, ostatnim wydawnictwem grupy było odtworzenie albumu „A Message From the People” Raya Charlesa z 1972 roku, którego punktem centralnym było „America the Beautiful”. Decyzja o nagraniu tego konkretnego LP podkreśla rosnące wezwanie Heathens do jedności. Mając dość nieobecności faktów w naszym politycznym dyskursie, napisali dla Stranger ostry utwór „Truth Left”. „There’s silence on the sidelines/as the rift between us deepens”, mówi jeden z wersów, zanim pojawi się refren: „There ain’t no truth left/we’re getting used to it.”
„Lubię wierzyć, że nie zajmujemy się kwestiami politycznymi tak bardzo, jak rzeczami, które widzimy, takimi jak kondycja ludzka”, mówi Jurdi. „Z 'Truth Left’, jako społeczeństwo nie ma podstaw do tego, czym jest prawda. Dzięki kulturze mediów społecznościowych i dzikiemu zachodowi społeczności online, możesz znaleźć dowolną informację, aby poprzeć to, w co wierzysz lub na odwrót. Co jest prawdopodobnie bardziej niebezpieczne, kończysz w komorze echa, wierząc, że wszyscy myślą tak samo jak ty.”
„Rzeczą, która interesuje mnie bardziej niż wychodzenie i mówienie ludziom o naszych przekonaniach, jest odzwierciedlanie świata wokół nas”, mówi Quist. „Mam nadzieję, że możemy wywołać w sobie nawzajem pewną autorefleksję, aby wszyscy pracowali nad tym, by znaleźć się w lepszym miejscu.”
A jeśli nie, Band of Heathens są szczęśliwi, że mogą wyjść na ulicę. Stawiają czoła Armageddonowi z drinkiem i uśmiechem w zawadiackim „Instant Karma” – jak w numerze „Today Is Our Last Tomorrow.”
„W pewnym momencie, kiedy rzeczy są tak niedorzeczne, zrobisz jedną z dwóch rzeczy: zwiniesz się w kącie i będziesz płakał, albo weźmiesz się w garść i będziesz się z tego śmiał. Cały czas zdając sobie sprawę, jak tragiczna jest sytuacja”, mówi Jurdi.
Nie, żeby Band of Heathens mieli fantazje o zagładzie. Pomimo 15 lat kariery jako zespół grający na żywo, który uchronił Covida przed całkowitym wykolejeniem dzięki wirtualnej serii Good Time Supper Club, Quist mówi, że są dalecy od nasycenia.
„Rock rock wydaje się być grą dla młodych ludzi, z powodu implikacji stylu życia. Ale czuję, że zespół po prostu staje się coraz lepszy”, mówi. „Mamy tę rock & rollową maszynę, która jest tak dobra, jak jeszcze nigdy nie była. Staramy się po prostu dalej tworzyć.”
.