De cultuur en de demografie van het Central District zijn in de loop der jaren herhaaldelijk veranderd. Het begon als een overwegend Joodse buurt. Joodse bewoners bouwden in 1907 Temple De Hirsch aan Union Street; Temple De Hirsch Sinai op de tegenoverliggende hoek van hetzelfde blok is een opvolger van die congregatie; de oorspronkelijke Temple De Hirsch is grotendeels gesloopt, hoewel er nog enkele fragmenten over zijn. Andere voormalige synagogen in de buurt zijn de voormalige Sefardische Bikur Holim synagoge (nu Tolliver Temple), Herzl Congregation synagoge (nu Odessa Brown Clinic), en Chevra Bikur Cholim (nu Langston Hughes Performing Arts Center).
Een paar decennia later werd het Central District een thuis voor Japans-Amerikanen in Seattle. De blokken tussen 14th en 18th Avenues en Yesler Way en Jackson Street hebben nog steeds een sterke Japanse aanwezigheid – de Boeddhistische Kerk, Seattle Koyasan Church, Konko, Wisteria Park, Japanese Congregational Church, Keiro Nursing Home, en het Kawabe Memorial House. Tijdens de Tweede Wereldoorlog maakte presidentiële Executive Order 9066 de verwijdering van Amerikaanse burgers van Japanse afkomst van de westkust mogelijk. Alle Japanse inwoners werden onmiddellijk uit hun huizen gehaald en naar interneringskampen gestuurd. Dit en vele rassenscheidende convenanten in het noorden en zuiden maakten de weg vrij voor veel Afrikaanse Amerikanen om een nieuw thuis te vinden in het Central District als onderdeel van de Tweede Grote Migratie naar de stad op zoek naar werkgelegenheid in de munitiefabrieken tijdens de oorlog en om te profiteren van de naoorlogse economische expansie. Tegen de jaren 1970 werd Central District grotendeels een Afro-Amerikaanse buurt en het centrum van de burgerrechtenbeweging in Seattle. In 1970 maakten zwarten bijna 80% uit van de bevolking van de buurt. Dit betekende echter ook dat de buurt nog twee decennia lang afgleed naar armoede en misdaad.
In het begin van de 21e eeuw veranderen verschillende demografische trends de bevolking van het Central District opnieuw. Segmenten van de bevolking met een laag inkomen trekken zuidwaarts naar de Rainier Valley, terwijl meer welgestelde bewoners, die anders misschien een huis hadden gekocht op Capitol Hill, Madrona, Leschi of Mt. Baker, naar het Central District verhuizen nu onroerend goed en huurwoningen in de voormalige buurten duurder worden en de reistijden en -kosten voor het woon-werkverkeer de voorstedelijke gebieden minder aantrekkelijk maken.
Door deze druk op de markt is de huisvesting in het Central District gemengd, met sommige huizen die op het punt staan te worden gesloopt, en andere die onlangs een grondige renovatie hebben ondergaan. Veel afgekeurde huizen worden vervangen door herenhuizen met meerdere wooneenheden en condominiums. De gemakkelijke toegang tot de Interstate 5, de Interstate 90 en Downtown, evenals de ruime parkeergelegenheid op straat, maken het Central District ook tot een aantrekkelijke en handige plek om te wonen.
Ondanks de demografische verschuivingen sinds het begin van de jaren zeventig, beschouwen veel inwoners het Central District nog steeds als een overwegend Afro-Amerikaanse wijk. Een van de redenen hiervoor is dat, ondanks de afname van de Afro-Amerikaanse bevolking, er een zwarte geschiedenis in de buurt is. Het is de thuisbasis van het Northwest African American Museum.
Tijdens de vroege jaren 1960 was de buurt een broeinest voor de burgerrechtenbeweging van Seattle. In 1963 gingen demonstranten voor burgerrechten de straat op en protesteerden tegen rassendiscriminatie. Later namen ze deel aan een sit-in in het centrum van Seattle. Tegelijkertijd gebruikte de Black Panther Party de buurt als verzamelplaats voor hun beweging.
In 2010 bedroeg de totale bevolking van het Centrale Gebied 29.868 met een bevolking van 59,6% blank of Kaukasisch, 21,4% zwart of Afro-Amerikaans, 9,1% Aziatisch, 0,6% Native American, 0,3% Pacific Islander, 3,2% van andere rassen en 6,1% van twee of meer rassen. Hispanic of Latino van welk ras dan ook bestond uit 7,3% van de bevolking.