Welkom bij Mijn Verhaal, onze serie gewijd aan creatieven van kleur en hun weg naar succes. Door deze uiteenlopende verhalen en achtergronden voor het voetlicht te brengen, hopen we dat ons begrip van de culturele gesprekken rond schoonheid en mode zal toenemen en dat respect voor onze verschillen zal bloeien.
Door Natasha Bruno
Datum 28 juli 2020
Geboren in de Enoch Cree Nation in Alberta, werd Ashley Callingbull een begrip nadat ze de eerste inheemse vrouw – en Canadese – werd die in 2015 de Mrs. Universe-titel won. De historische overwinning betekende voor Callingbull zoveel meer dan een overwinning in een schoonheidswedstrijd: Haar moment in de schijnwerpers werd een uitgelezen kans om een licht te werpen op zaken die dicht bij huis raakten. Tijdens haar kroontijd gebruikte Callingbull haar Mrs Universe-platform en haar ontluikende aanhang op de sociale media om de broodnodige aandacht te vestigen op mensenrechtenkwesties die van invloed zijn op inheemse gemeenschappen, waaronder het onder de aandacht brengen van het onderzoek naar de vermiste en vermoorde inheemse vrouwen en meisjes in Canada. Ze is ook zeer uitgesproken over de crisis van huiselijk geweld, iets wat ze als kind meemaakte, samen met haar moeder.
Sinds ze uit de schoonheidsverkiezingen kwam, is Callingbull nooit gestopt met het gebruiken van haar stem om een verschil te maken, en is ze acteur, filantroop, spreker, model en merkambassadeur geworden voor mainstream modemerken. Hier deelt ze, in haar eigen woorden, haar rolmodellen, belangrijke levenslessen, en waarom haar grote verkiezing overwinning voelde hard-won.
Om een model muze voor mainstream merken zoals RW & Co:
“Ik hou ervan dat ik in staat ben om deze grote campagnes voor deze organisaties te doen, omdat ze me eigenlijk een stem laten hebben; ze laten je een ambassadeur voor hen zijn, en je bent een ambassadeur van wat je platform is. RW & Co laat me terug doneren aan de verschillende goede doelen waar ik vrijwilliger voor ben. Niet veel organisaties doen dat soort dingen. En het is verbazingwekkend wat je kunt doen met modellenwerk als je een stem hebt – het gaat allemaal over teruggeven. Campagnes gaan niet alleen over jou; ze gaan over wie je beïnvloedt en welke levens je verandert. En zolang ik een stem heb, ben ik blij, want ik hou er niet van om tot zwijgen te worden gebracht. Ik wil altijd mijn mening geven, omdat ik de hele tijd namens andere mensen spreek. Het is zeldzaam om het gezicht van een campagne te zijn en een inheemse vrouw te zijn; het heeft lang geduurd voordat dat gebeurde. Ik ben blij dat we eindelijk worden erkend.”
Bekijk deze post op InstagramThe gals are back! Ik ben er trots op om met deze inspirerende vrouwen te mogen samenwerken. Dank u @rw_co voor het samenbrengen van ons allemaal om positieve verandering te creëren.
Over het feit dat ik van de Enoch Cree Nation ben:
“Ik ben echt trots om van de Enoch Cree Nation te zijn – om een Plains Cree vrouw te zijn. Om uit de kleine gemeenschap te komen waar ik vandaan kom, om alle dingen te doen die ik heb gedaan – en om te zien dat meer inheemse jongeren uit mijn gemeenschap komen en succesvol zijn – is een trots moment omdat er een enorm stereotype over ons bestaat dat we altijd zullen falen. Ik hou ervan het tegendeel van mezelf te bewijzen; ik hou ervan het tegendeel van andere mensen te bewijzen. Niets zal me veranderen, waar ik ook heen ga of waar ik ook succes in heb. Ik ben nog steeds dat meisje uit het reservaat, en ik draag die trots overal mee naartoe.”
Over haar schoonheidsiconen en rolmodellen:
“De twee mensen die het dichtst bij huis staan: mijn moeder en oma. Zij waren degenen die me rechtop hielden. Ik herinner me dat toen ik opgroeide, veel mensen grapjes maakten over mijn huid, dat ik er anders uitzag en dat ik uit het reservaat kwam. Mensen noemden me gewoon alles wat ik niet was. En als ik me slecht voelde over hoe ik eruit zag of waar ik vandaan kwam, praatte ik met mijn grootmoeder en mijn moeder. Mijn grootmoeder liet me altijd mooi voelen. Ze zei me altijd dat het mooi is om eruit te zien zoals we eruit zien en dat we trots moeten zijn op onze achtergrond. Het is gek hoe cultuur je sterk en mooi kan laten voelen.”
Over de kracht van anders zijn:
“Toen ik opgroeide, was ik nogal een tomboy en pas op mijn achttiende ging ik me opmaken. Toen ik voor het eerst meedeed aan een verkiezing, was dat een totaal andere wereld voor me wat betreft mode, make-up en haar. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt. En het werd meteen een groot probleem dat niemand in mijn omgeving op mij leek, wat het moeilijk maakte om tegen mensen op te kijken. Ik zei tegen mezelf: ‘Als dit gaat gebeuren, zal ik een van de eersten zijn, maar ik zal niet de laatste zijn. Ik ben gewoon mijn eigen ding gaan doen. Nu ik meer inheemse modellen en ontwerpers zie, wordt alles eindelijk op de juiste manier erkend.”
Over het meedingen naar de Mrs. Universe 2015 kroon en haar verkiezingservaringen in het algemeen:
“Ik herinner me nog goed toen ik meedeed, er waren geen inheemse vrouwen die meededen. Het was zelfs zeldzaam om andere vrouwen van kleur in de verkiezing te zien, omdat verkiezing deze standaard van schoonheid had: lang, blank, blond. Het voelde alsof je, als gekleurde vrouw, harder moest werken om die mal te doorbreken. Ik ervoer racisme op een heel nieuw niveau: Veel mensen zeiden dat ik naar huis moest gaan, dat ik hier niet thuishoorde omdat ik me niet kleedde zoals zij, er niet uitzag zoals zij, of mezelf niet presenteerde zoals zij wilden. Maar ik dacht altijd bij mezelf, ik ga mezelf niet veranderen voor iemand. Ik ga je gewoon het beste geven van wat ik heb en wie ik ben. En als je het leuk vindt, vind je het leuk. Zo niet, dan is dat niet mijn probleem. Ik ben trots op wie ik ben. Ik weet nog dat ik in 2010 de eerste inheemse vrouw werd die Miss Canada werd, en ik dacht: ‘Wauw, dit is te gek!’ Ik had nooit gedacht dat ik dat zou zien aankomen. En toen ik meedeed aan internationale verkiezingen, dacht niemand dat ik inheems was. Ze dachten altijd dat ik Latina of Filippino was – ze dachten altijd dat ik iets was wat ik niet was. Nu zie ik veel meer inheemse vrouwen meedoen. Verkiezingen worden zeker meer divers en hebben meer doel. Toen ik nog meedeed, waren er misschien maar een handjevol van ons die het voor het goede doel deden. Maar vandaag de dag, moet je een doel hebben.”
Bekijk deze post op InstagramFirst Nations vertegenwoordigen op het internationale podium was het beste gevoel van de wereld
Over haar definitie van schoonheid:
“Schoonheid heeft voor mij veel te maken met cultuur en gewoon trots zijn op de manier waarop je geschapen bent. Ik zou nooit op iemand anders willen lijken, want ik ben niet voor niets zo gemaakt. Schoonheid gaat over omarmen wie ik ben elke keer als ik wakker word.”
View this post on Instagram@reclaimyourpower ?
Over schoonheidsrituelen die ze van haar grootmoeder en moeder heeft overgenomen:
“Mijn grootmoeder had nooit rimpels. Ik kon het niet geloven! Ze hydrateerde haar gezicht altijd elke avond en droeg nooit make-up. Ze zei altijd tegen me: ‘Draag geen make-up als het niet hoeft. Geef je huid een pauze. Dus als ik niet werk of evenementen doe, draag ik het nooit. Ik ga graag drie keer per week naar de sauna, maar als ik niet kan, kook ik heet water in een pan, haal het van het fornuis, laat mijn hoofd er op een afstand boven rusten en leg een handdoek over mijn hoofd, zodat de stoom mijn poriën opent en mijn huid reinigt. Mijn grootmoeder en moeder hebben me dat geleerd, en moeder doet het vaak. Het is bijna als een kleine sauna voor je gezicht. Ik doe dat misschien twee keer per week als ik niet naar de sauna kan.”
Op toekomstige doelen:
“Ik wil mijn eigen stichting op te richten, en ik wil het te richten op vrouwen en kinderen die worden geconfronteerd met dakloosheid en zijn gegaan door huiselijk geweld. Ik doe veel voor het WIN House in Edmonton, maar het zou geweldig zijn om een stichting te hebben die zich uitsluitend richt op inheemse vrouwen en kinderen, want daar is het percentage het hoogst. Vaak is er geen plaats in opvanghuizen, en dat was het probleem dat ik en mijn moeder hadden toen ik opgroeide en we probeerden te ontsnappen aan huiselijk geweld. Er was geen plaats voor ons. Dus ik weet hoe het is om geen plek te hebben om naar toe te gaan, en ik wil niet dat onze vrouwen lijden zoals ik heb geleden. Als ze nog een kans op leven kunnen krijgen, geef ze die dan. Dat is een groot doel van mij.”