Seria morderstw
Później ujawniono by, że od końca 1989 do jesieni 1990, Wuornos zamordowała co najmniej sześciu mężczyzn wzdłuż autostrad na Florydzie. W połowie grudnia 1989 r. na złomowisku znaleziono ciało Richarda Mallory’ego, a w ciągu kolejnych miesięcy odkryto ciała pięciu innych mężczyzn.
Autorzy w końcu byli w stanie namierzyć Wuornosa (który używał różnych pseudonimów) i Moore’a na podstawie odcisków palców i dłoni pozostawionych w rozbitym pojeździe innego zaginionego mężczyzny, Petera Siemsa. Wuornos został aresztowany w barze w Port Orange na Florydzie, podczas gdy policja namierzyła Moore’a w Pensylwanii. Aby uniknąć oskarżenia, Moore zawarła układ i w połowie stycznia 1991 roku wymusiła telefoniczne przyznanie się Wuornosa, który wziął na siebie pełną i wyłączną odpowiedzialność za morderstwa.
Proces i egzekucja
Nad sprawą zapanował szał medialny, po części z powodu jaskrawej natury zbrodni. Podczas procesu, Wuornos twierdziła, że została zgwałcona i napadnięta przez Mallory’ego i zabiła go w samoobronie. Choć nie zostało to ujawnione w sądzie, Mallory odsiadywał wcześniej dziesięcioletni wyrok więzienia za napaść na tle seksualnym. Stwierdziła, że zabicie pięciu innych mężczyzn było również w samoobronie, choć później wycofała się z tych stwierdzeń.
W dniu 27 stycznia 1992 roku ława przysięgłych uznała Wuornos za winną morderstwa pierwszego stopnia w sprawie Mallory’ego i otrzymała karę śmierci. W ciągu następnych miesięcy Wuornos przyznała się do winy w sprawie zabójstw pięciu innych mężczyzn, o których zabójstwa została oskarżona i za każde z nich otrzymała wyrok śmierci. Poza sądem przyznała się później do zabicia Siemsa, którego ciała nigdy nie odnaleziono.
Spędzając dekadę w celi śmierci, Wuornos ostatecznie zdecydowała się zwolnić swoich prawników apelacyjnych, którzy starali się o odroczenie egzekucji. Ale adwokat wyznaczony przez sąd był zaniepokojony komentarzami Wuornos, które sugerowały, że jest ona głęboko oderwana od rzeczywistości. W 2002 roku gubernator Florydy Jeb Bush zniósł tymczasowe zawieszenie egzekucji po tym, jak trzech psychiatrów uznało ją za psychicznie kompetentną do zrozumienia kary śmierci i powodów jej wykonywania.
Wuornos została stracona przez śmiertelny zastrzyk rano 9 października 2002 roku. Jej podobno ostatnie słowa brzmiały: „Chciałabym tylko powiedzieć, że płynę ze skałą i wrócę jak Dzień Niepodległości z Jezusem 6 czerwca. Jak w filmie, wielki statek matka i wszystko. I’ll be back.”
Szczątki Wuronos zostały skremowane i rozrzucone przy drzewie w jej rodzinnym mieście.
Movies
Historia Wuornos została dokładnie sprofilowana w filmie. Brytyjski dokumentalista Nick Broomfield stworzył dwa dzieła – Aileen Wuornos: The Selling of a Serial Killer (1993) oraz Aileen: Life and Death of a Serial Killer (2003), przy czym ten drugi film współreżyserowała Joan Churchill.
Aktorka Charlize Theron, często znana z efektownej ekranowej persony, przeszła poważną fizyczną i emocjonalną transformację, aby sportretować Wuornos w filmie Monster z 2003 roku, napisanym i wyreżyserowanym przez Patty Jenkins, z Christiną Ricci w roli Selby Wall, postaci zainspirowanej przez Tyrię Moore. W porywającej kreacji, którą ciężko było oglądać i która została okrzyknięta przez krytyka Rogera Eberta kamieniem milowym kina, Theron zdobyła Oscara dla najlepszej aktorki w filmie, który wzbudził pewne kontrowersje co do dokładności i zakresu zawartych w nim szczegółów. Życie Wuornosa nadal fascynuje branżę kreatywną, a aktorka Lily Rabe wcieliła się w postać Wournosa w jesiennym sezonie American Horror Story z 2015 roku.