W tym roku przypada 42. rocznica Czarnej Środy, kiedy reżim apartheidu zakazał działalności 18 organizacji obywatelskich w ukierunkowanym ataku na wolność mediów i społeczeństwo obywatelskie. Wiele z tych organizacji było powiązanych z Ruchem Czarnej Świadomości. Duża liczba organizacji zdelegalizowanych przez nacjonalistyczny rząd świadczy o szerokim wpływie, jaki Czarna Świadomość wywarła na RPA.
Południowoafrykańczycy często myślą za pomocą uproszczonych narracji historycznych. Na przykład, historyczna rola Czarnej Świadomości (lub BC) jest postrzegana przede wszystkim jako ponowne wyzwanie rzucone państwu apartheidu, które zainspirowało powstanie w Soweto 16 czerwca 1976 roku.
Rzemiosło historyków zostało podsumowane w tak zwanych pięciu C myślenia historycznego: kontekst, złożoność, przypadkowość, przyczynowość i zmiana w czasie. Historycy stosują te zasady, aby jak najdokładniej badać przeszłość. Jest to również znane jako zasada historyzmu.
Przy użyciu tych zasad badałem społeczeństwo obywatelskie RPA w późnych latach 60. i 70. Podczas gdy ten czas był postrzegany jako zastój w opozycji do apartheidu, bliższe badanie podkreśla znaczenie idei, debat i ruchów w tym okresie.
Moja książka, „Black Consciousness and Progressive Movements under Apartheid”, pokazuje, jak aktywiści czerpali z globalnych ruchów zmiany społecznej w swoich odpowiedziach na ucisk apartheidu, o którym dyskutowali, często gorąco. Aby zrozumieć historycznie Czarną Świadomość i jej szerszy wpływ, musimy zrozumieć ten szerszy kontekst. Czarna Świadomość zmieniła czarnych i białych.
Początki Czarnej Świadomości
Po pierwsze, Czarna Świadomość pojawiła się wraz z rosnącym globalnym chrześcijańskim wyzwaniem wobec apartheidu. Światowa Rada Kościołów wyznaczyła wczesny punkt odniesienia podczas Konsultacji w Cottesloe (7-14 grudnia 1960) w odpowiedzi na masakrę w Sharpeville z 21 marca 1960. Podczas konsultacji kościoły południowoafrykańskie, w tym kościoły afrikaans, skutecznie odrzuciły apartheid.
Końcowe oświadczenie brzmiało:
wszystkie grupy rasowe, które na stałe zamieszkują nasz kraj … mają równe prawo do wnoszenia swojego wkładu we wzbogacanie życia swojego kraju.
Światowa Rada Kościołów jeszcze bardziej się zradykalizowała. Do 1970 roku autoryzowała pierwszą z serii dotacji finansowych dla zakazanego Afrykańskiego Kongresu Narodowego i innych ruchów wyzwoleńczych. Wpływ tego chrześcijańskiego wyzwania dla apartheidu będzie odczuwalny na wiele sposobów, nie tylko w ich finansowym wsparciu.
Po drugie, moja książka pomaga umieścić Czarną Świadomość w fali protestów, które rozprzestrzeniły się na całym świecie w 1968 roku. Zasiadanie białych studentów, które miało miejsce na Uniwersytecie Kapsztadzkim, jest zwykle traktowane z dumą. Ale protest czarnych studentów na Uniwersytecie w Fort Hare w 1968 roku doprowadził do szerszej mobilizacji na południowoafrykańskich uniwersytetach.
Podczas strajku studenci Fort Hare śpiewali hymny „Nkosi Sikelel’ iAfrika” i „We Shall Overcome”. Ich wybór pokazał, jak połączyło się ich pragnienie wyzwolenia narodowego i wpływ Global Sixties. Pokazuję również, jak radykałowie w ramach głównie białego Narodowego Związku Studentów RPA (Nusas) szybko uznali zasadność wyzwania Czarnej Świadomości i odpowiednio naciskali na zmiany w Nusas.
Po trzecie, umiejscawiam Czarną Świadomość w odrodzeniu ruchu robotniczego. Organizacja Studentów RPA miała swoją siedzibę w Durbanie na początku lat 70-tych. Dzięki temu aktywiści Świadomości Czarnej znaleźli się w bliskim sąsiedztwie ludzi takich jak filozof Richard Turner z Uniwersytetu Natalskiego i jego kręgu działaczy Nowej Lewicy.
Moja książka wskazuje na ograniczenia binarności, w którą Biko i Turner byli często wrzucani.
Podnoszę argumenty za ich wspólnym rozumieniem wyzysku ekonomicznego jako podstawy apartheidu. Zgadzali się co do potrzeby drastycznych zmian strukturalnych, aby rozwiązać problemy społeczne społeczeństwa południowoafrykańskiego, ale nie zgadzali się co do tego, jak to osiągnąć. Wskazując na myślenie Biko na temat ekonomicznego uzasadnienia apartheidu, narusza się zaszufladkowanie, w którym często umieszcza się go jako teoretyka rasy.
Po czwarte, moja książka uznaje napięcie między Czarną Świadomością a feminizmem. Pokazuję, jak aktywistki w ramach Ruchu Czarnej Świadomości przywłaszczyły sobie wyzwolenie, do którego rościli sobie prawo ich męscy towarzysze. Dystansowały się również od białego ruchu feministycznego.
Na koniec, moja książka przywołuje metaforę „fal uderzeniowych”. Używam tego terminu, by opisać wpływ Czarnej Świadomości na organizacje takie jak Nusas, a także Instytut Chrześcijański. Instytut Chrześcijański był organizacją ekumeniczną, która została założona przez wielebnego Beyersa Naudé i małą grupę holenderskich duchownych reformowanych w sierpniu 1963 r.
Kontakty Naudé z Biko i działaczami Czarnej Świadomości w 1971 r., wraz z wnioskami, jakie wyciągnęli z Study Project on Christianity in Apartheid Society (Sprocas), pomogły zmienić orientację organizacji. Pierwszym znakiem tej zmiany było to, że drugi etap Sprocas, zaczął finansować Black Community Programmes, niezależną, prowadzoną przez czarnych organizację rozwoju społeczności.
Ustanowił również Program Świadomości Białych, który uznał i próbował zająć się problemem białego rasizmu w białym społeczeństwie. Były to organizacyjne przejawy sukcesu argumentów Czarnej świadomości.
Odkrywanie historii
Niezbędne jest badanie przeszłości jako „spisu alternatyw”, do czego zachęcał brytyjski historyk John Tosh. Chociaż optymizm postapartheidowskiego tęczowego narodu już dawno wyparował, RPA ma ważne i często zapomniane historie, które należy odzyskać. Frustracje, którymi manipulują populiści w tym kraju i na całym świecie, muszą zostać właściwie ukierunkowane. Południowoafrykańczycy muszą pamiętać o organizacyjnych i ideologicznych wysiłkach najszlachetniejszych córek i synów swojego kraju i dążyć do pójścia w ich ślady.
.