Muzyka Karnatak, także pisana jako Karnatic lub Carnatic, muzyka południowych Indii (generalnie na południe od miasta Hyderabad w stanie Andhra Pradesh), która rozwinęła się ze starożytnych tradycji hinduskich i była względnie nienaruszona przez arabskie i irańskie wpływy, które od końca XII i początku XIII wieku, w wyniku islamskiego podboju północy, charakteryzowały muzykę Hindustani północnych Indii. W przeciwieństwie do stylów północnych, muzyka Karnataku jest bardziej zorientowana na głos. Nawet jeśli instrumenty są używane samodzielnie, są one grane w pewnym sensie naśladując śpiew, zazwyczaj w zakresie wokalnym i z ozdobnikami, które są charakterystyczne dla muzyki wokalnej. Mniej instrumentów są używane w Karnatak niż w północnej muzyki indyjskiej, i nie ma wyłącznie instrumentalne formy.
Podstawowe zasady raga (typ melodii, lub ramy dla improwizacji) i tala (cykliczny wzór rytmiczny) są takie same na południu i północy, ale każda tradycja muzyczna ma swój własny repertuar rzeczywistych ragas i talas, i istnieje wiele różnic stylistycznych, jak również. Muzyka Karnatak, z jej bardziej jednorodną tradycją indyjską, rozwinęła o wiele bardziej uporządkowane i jednolite systemy klasyfikacji ragas i talas. Chociaż improwizacja odgrywa główną rolę w muzyce Karnatak, repertuar składa się również z ogromnej liczby skomponowanych utworów, szczególnie kriti lub kirtana, złożonych pieśni dewocyjnych przez kompozytorów od XVI do XX wieku, szczególnie Purandaradasa i tak zwanej „trójcy” wielkich kompozytorów z początku XIX wieku: Tyagaraja, Muthuswami Dikshitar, i Syama Sastri.
Dla wielu słuchaczy muzyka południa ma powściągliwy i intelektualny charakter w porównaniu z muzyką bardziej świeckich tradycji hindustani. Główne ośrodki dzisiejszej muzyki Karnatak obejmują Tamil Nadu, Karnatakę, Andhra Pradesh i stany Kerala. Największa koncentracja muzyków Karnatak, i najbardziej wybitnych występów, znajdują się w mieście Chennai (dawniej Madras).