Zakaz, prawne uniemożliwienie produkcji, sprzedaży lub transportu napojów alkoholowych w celu uzyskania częściowej lub całkowitej abstynencji za pomocą legalnych środków. Niektóre próby prohibicji były podejmowane w społeczeństwie azteckim, starożytnych Chinach, feudalnej Japonii, na wyspach Polinezji, w Islandii, Finlandii, Norwegii, Szwecji, Rosji, Kanadzie i Indiach, ale tylko kilka krajów – przede wszystkim niektóre kraje muzułmańskie – utrzymały narodową prohibicję. Większość krajów, które eksperymentowały z zakazem, wkrótce go zniosły. Finlandia, na przykład, przyjęła prohibicję w 1919 roku i uchyliła ją w 1931 roku, a Stany Zjednoczone przyjęły ją w 1919 roku i uchyliły w 1933 roku.
Library of Congress, Washington, D.C.
W krajach Europy Północnej kontrola trunków odzwierciedlała troskę o zapobieganie alkoholizmowi. Fińska prohibicja zdelegalizowała sprzedaż napojów spirytusowych, próbując przekierować ludność w stronę większego spożycia piwa (o niższej zawartości alkoholu). Szwecja eksperymentowała z systemem książeczek alkoholowych w celu ograniczenia indywidualnego użycia trunków.
Różne kultury różnią się znacznie w swoich postawach wobec picia, jak również w swoich systemach kontroli. Wśród Japończyków, na przykład, pijaństwo nie jest silnie potępiane, a pijakowi po prostu zapobiega się przed wyrządzeniem krzywdy sobie lub innym. Inne kultury mogą wykazywać dużą akceptację dla picia jako zwyczaju społecznego z normą nakazującą umiarkowane używanie. W odniesieniu do kontroli wysiłki zostały skierowane na osobę pijącą, jak w Szwecji, lub na sprzedawcę, jak w Stanach Zjednoczonych.
W Stanach Zjednoczonych wczesna fala ruchów na rzecz stanowej i lokalnej prohibicji powstała w wyniku intensywnego odrodzenia religijnego w latach dwudziestych i trzydziestych XIX wieku, które stymulowało ruchy w kierunku perfekcjonizmu istot ludzkich, w tym wstrzemięźliwość i zniesienie niewolnictwa. Precedensem dla poszukiwania umiarkowania poprzez prawo była ustawa z Massachusetts, uchwalona w 1838 roku i uchylona dwa lata później, która zabraniała sprzedaży alkoholu w ilościach mniejszych niż 15 galonów. Pierwsza stanowa ustawa prohibicyjna została uchwalona w Maine w 1846 r. i zapoczątkowała falę takich stanowych ustaw przed wojną secesyjną.
Encyclopædia Britannica, Inc.See all videos for this article
Dążenie do narodowej prohibicji wyłoniło się z ponownego ataku na sprzedaż alkoholu w wielu stanach po 1906 roku. Podstawowe siły działające na rzecz narodowej prohibicji obejmowały antypatię do rozwoju miast (przypuszczalnego miejsca, gdzie pije się najwięcej), ewangelicko-protestanckie nastroje klasy średniej przeciwko obcym i rzymskokatolickie oraz dominację wsi w legislaturze stanowej, bez której ratyfikacja Osiemnastej Poprawki byłaby niemożliwa. Inne siły obejmowały korupcję istniejącą w salonach i zwiększoną troskę pracodawców przemysłowych o zapobieganie wypadkom i zwiększanie wydajności pracowników.
The Anti-Saloon League, założona w 1893 roku, prowadziła stanowe jazdy prohibicyjne w latach 1906-13. W czasie I wojny światowej uchwalono tymczasowy Wartime Prohibition Act, aby ocalić zboże do wykorzystania jako żywność. Do stycznia 1920 roku prohibicja obowiązywała już w 33 stanach, obejmując 63 procent całej populacji. W 1917 roku rezolucja o przedłożeniu Stanom poprawki prohibicyjnej uzyskała w Kongresie niezbędne dwie trzecie głosów; poprawka została ratyfikowana 29 stycznia 1919 roku i weszła w życie 29 stycznia 1920 roku. W dniu 28 października 1919 r. uchwalono National Prohibition Act, popularnie znany jako Volstead Act (od nazwiska jego promotora, kongresmena Andrew J. Volsteada), zawierający wytyczne dotyczące egzekwowania prawa.
Wsparcie rządu federalnego dla egzekwowania prohibicji różniło się znacznie w latach dwudziestych. Nielegalna produkcja i sprzedaż alkoholu odbywała się w Stanach Zjednoczonych na dużą skalę. Ogólnie rzecz biorąc, prohibicja była egzekwowana wszędzie tam, gdzie ludność była jej przychylna. W dużych miastach, gdzie nastroje były zdecydowanie przeciwne prohibicji, jej egzekwowanie było znacznie słabsze niż na wsi i w małych miasteczkach. Wzrost cen trunków i piwa oznaczał jednak, że klasy pracujące prawdopodobnie w znacznie większym stopniu znosiły restrykcje miejskiej prohibicji niż klasa średnia czy wyższe segmenty populacji.
New York World-Telegram and the Sun Newspaper Photograph Collection/Library of Congress, Washington, D.C. (nr neg. LC-USZ62-123257)
Konhibicja powołała do życia nowy rodzaj przestępcy – przemytnika. Kariera Ala Capone była dramatycznym przykładem rozwoju przemytu na wielką skalę. Jego roczne dochody szacowano na 60.000.000 dolarów. Powstanie gangów przemytniczych doprowadziło do szeregu wojen gangów i morderstw. Walentego w Chicago w 1929 roku, kiedy to gang Capone zastrzelił siedmiu członków konkurencyjnego gangu „Bugsa” Morana. Historycy podziemia sugerują jednak, że pod koniec lat 20. przemyt był na granicy kontroli półmonopolu i że zbliżał się koniec wojen gangów.
Sam ruch umiarkowany zmienił się w latach 20.; grupy fundamentalistyczne i natywistyczne objęły większe przywództwo, dążąc do wyparcia mniej wrogich i miejskich sił.
Encyclopædia Britannica, Inc.
Główni zwolennicy prohibicji stopniowo się nią rozczarowywali, powołując się na wzrost przestępczej produkcji i sprzedaży trunków, rozwój speakeasy i zwiększone ograniczenie wolności jednostki jako jej skutki. W 1932 r. Partia Demokratyczna przyjęła platformę wzywającą do jej uchylenia, a zwycięstwo Demokratów w wyborach prezydenckich w 1932 r. zabrzmiało jak śmiertelne bębenki Osiemnastej Poprawki.
W lutym 1933 r. Kongres przyjął rezolucję proponującą Dwudziestą Pierwszą Poprawkę do Konstytucji w celu uchylenia Osiemnastej. 5 grudnia 1933 r. Utah stał się 36. stanem, który ratyfikował poprawkę, a uchylenie zostało osiągnięte. Po uchyleniu poprawki kilka stanów kontynuowało prohibicję, ale do 1966 roku wszystkie z niej zrezygnowały. Ogólnie rzecz biorąc, kontrola nad alkoholem w Stanach Zjednoczonych zaczęła być określana coraz bardziej na poziomie lokalnym.