Jeśli wydaje się, że Bob Dylan był na zawsze, może to być spowodowane tym, że, dla wszystkich zamiarów i celów, był: Obchodząc dziś swoje 79 urodziny, Dylan wyjechał z Minnesoty w 1961 roku w wieku 19 lat do Nowego Jorku i od tamtej pory jest wyjątkowym i niezrównanym głosem w kulturze popularnej.
Przez ostatnie 60 lat – podczas których Dylan sprzedał miliony płyt, został okrzyknięty „głosem pokolenia”, przeszedł przez kilka samozwańczych wygnań i co najmniej jedno religijne odrodzenie, a także zdobył literacką Nagrodę Nobla – miał również nierozerwalny związek z Bostonem, którego publiczność zawsze wydawała się mieć specjalne uznanie dla pomysłowej gry słów Boba i postawy take-noprisoners.
W szczególności, występ Dylana 31 października 1975 roku w Plymouth, Mass. – część trasy Rolling Thunder Review, o której przypomniał reżyser Martin Scorsese w (częściowo sfabrykowanym) filmie dokumentalnym Netflix z zeszłego roku – jest nadal zapowiadany przez niektórych jako „najlepszy koncert Dylana wszech czasów”. Dylan zatrzymywał się w Massachusetts niezliczoną ilość razy, od koncertu na Tufts University w 1964 roku do występu w Tsongas Arena w Lowell w listopadzie zeszłego roku, z setkami pomiędzy: Czasami był błyskotliwy, czasami niezrozumiały, ale zawsze był Bobem.
Aby uczcić urodziny Boba, obejrzyj „A Hard Rain’s A-Gonna Fall” z koncertu w Plymouth, jak uchwycono w dokumencie Netflix, poniżej, a następnie kilka innych występów Boba Dylana w Bostonie uchwyconych przez nieustraszonych bywalców koncertów w ostatnich latach.
Bonus: Również z dokumentu Netflixa, oto Bob i Allen Ginsberg odwiedzający grób Jacka Kerouaca w Lowell w 1975 roku:
.