Ethnoloog, antropoloog en sociaal wetenschapper
Alice Cunningham Fletcher was een pionier in de wetenschap van de etnologie. Zij leefde tussen Amerikaanse Indianen terwijl zij hun cultuur bestudeerde en documenteerde. Fletcher was een leider in de beweging om Indianen in de hoofdstroom van de blanke samenleving te brengen, maar sommige van haar ideeën bleken schadelijk te zijn voor de Indianen.
Jaren
Alice Cunningham Fletcher werd geboren in Havana, Cuba op 15 maart 1838, nadat haar familie daarheen was gereisd in een poging om de gezondheid van haar vader te verbeteren. Haar beide ouders stamden uit rijke families in New England – haar vader was een advocaat in New York en haar moeder kwam uit een vooraanstaande zakenfamilie in Boston. Er is weinig documentatie over haar vroege leven. Na de dood van haar vader in 1839 verhuisde het gezin naar Brooklyn Heights. Haar moeder schreef Alice in op de Brooklyn Female Academy, een exclusieve school voor dochters van de elite.
In haar vroege volwassenheid gaf Fletcher enkele jaren les en gaf af en toe lezingen. In de jaren 1870 was zij zeer actief geworden in feministische en suffrage groepen van de hogere klasse in New York City. Ze was lid van de vrouwenclub Sorosis, en oprichtster en secretaresse van de Association for the Advancement of Women in 1873.
Carrière in de wetenschap
Naarmate haar interesses groeiden, las Fletcher uitgebreid in archeologie en etnologie. Ze begon te werken met de antropoloog Frederic Ward Putnam, directeur van het Peabody Museum of Archaelogy and Ethnology aan de Harvard University, waar ze geïnteresseerd raakte in de Amerikaans-Indiaanse cultuur. Tegen 1878 werkte ze in het veld met Indiaanse overblijfselen in de valleien van de Ohio en de Mississippi, en in 1879 werd ze lid van het Archaeological Institute of America. In 1882 werd ze benoemd tot assistente in de etnologie aan het Peabody Museum.
Leven onder de Omaha
Op grond van het Verdrag van 1854 stonden de Omaha-indianen het grootste deel van hun land af aan de Verenigde Staten. In 1882 wees het Congres land toe aan de stam voor een reservaat in Nebraska, wat hen behoedde voor een volksverhuizing naar Oklahoma zoals zoveel andere stammen; later kregen zij het Amerikaanse staatsburgerschap. Zoals vele Prairie-indianen draaide de economie van de Omaha’s op maïslandbouw en op jagen en verzamelen. In de lente en de herfst woonden zij in permanente dorpen met aarden hutten; tijdens het jachtseizoen woonden zij in tipi’s die gemakkelijk konden worden verplaatst.
In 1881 reisde Fletcher naar Nebraska om tussen de Omaha te leven en hun gewoonten en tradities te onderzoeken onder auspiciën van het Peabody Museum. Fletcher werd op deze reis vergezeld door de Omaha schrijfster-activiste Susette La Flesche en haar halfbroer Francis La Flesche, met wie Fletcher een 40-jarige moeder-zoon relatie begon.
Francis La Flesche
Fletcher en Francis La Flesche begonnen in 1881 samen te werken in Washington DC. Na een reis waarin hij toespraken hield over Indiaanse zaken, keerde La Flesche terug naar Washington DC, waar de Senaatscommissie voor Indiaanse Zaken hem inhuurde als tolk. Fletcher, die twintig jaar ouder was, moedigde La Flesche aan om te studeren en professioneel antropoloog te worden.
Fletcher werkte samen met het Bureau of Ethnology van het Smithsonian Institution aan haar onderzoek, en La Flesche werkte daar ook een tijd. Aanvankelijk hielp hij bij het classificeren van Omaha en Osage artefacten, daarna trad hij op als vertaler en tolk, en uiteindelijk verrichtte hij professioneel onderzoek met Fletcher. La Flesche bezocht ook de National University Law School, waar hij in 1892 afstudeerde en in 1893 een mastergraad behaalde.
Beeld: Fletcher en opperhoofd Joseph
Nez Perce Lapwai Reservaat, Idaho
Credit: Idaho State Historical Society
Fotografeerd door Jane Gay, 1889
Tijdens haar reis naar Nebraska om bij de Omaha te gaan wonen in 1881, ontmoetten Fletcher en haar gevolg het Ponca opperhoofd Standing Bear en zijn reisgezellen. Ze beschreef hen in haar veldwerkdagboek van 1 oktober 1881:
We stapten net in de boot om naar Standing Bear te gaan toen Wajapa riep: “Daar komen de Ponca’s!” En dat deden ze, in wagens, ossenkarren en te paard, galopperend langs de oever, Standing Bear in goede zwarte kleren, maar vrolijke mocassins, stapte uit zijn wagen en kwam naar voren om ons te begroeten. Zijn vrouw, een bevallige vrouw, in stoffen rok en saque zat met zakdoek om haar hoofd. Zij droeg ringen en armbanden, was zeer hoffelijk en beantwoordde onze groet. Bij de vrouwen was de naad van het haar rood geverfd. Rode stoffen kleding met lintborduurwerk aan de voorkant van de rok, kralen bij honderden om hun nek.
Allotment
Leice Fletcher was de eerste vrouwelijke wetenschapper die bij Amerikaanse Indianen ging wonen, en zij werd al snel een voorvechtster van het streven naar allotment – het opdelen van Omaha-stammenland in individuele percelen. Fletcher en andere voorstanders van verkaveling geloofden dat zolang de stam eigenaar was van het land, de mensen geen stimulans hadden om te werken en economische vooruitgang te boeken. Zij vreesden dat zolang Indianen hun land collectief in bezit hadden, naburige blanken hun eigendom van het land niet zouden respecteren.
De blanken begrepen niet dat de Indianen land niet als een bezit beschouwden, maar als een geschenk dat zij moesten gebruiken om te overleven. Indianen zagen verkaveling als een nieuwe manier voor de regering om hun land te stelen, en zij wisten beter dan wie ook dat een groot deel van hun land gewoon te droog of onvruchtbaar was voor landbouw. Zij daagden deze hervormers, die aandrongen op verkaveling, uit door te lobbyen en een petitie in te dienen bij het Congres en weigerden vergaderingen bij te wonen waar de verkavelingen zouden worden toegewezen.
In 1882 huurde het Bureau of Indian Affairs Alice Fletcher in om alle Omaha-landen in kaart te brengen en te beoordelen of ze geschikt waren voor verkaveling. Op een gegeven moment vreesde zij dat de Omaha op het punt stonden hun land te verliezen. Ze reisde naar Washington, waar ze hielp bij het opstellen van een wetsvoorstel om het land van de Omaha’s te verdelen in kleinere percelen, of volkstuinen, en lobbyde bij het Congres totdat de wet was aangenomen.
In 1883 werd ze door president Chester A. Arthur aangesteld om toezicht te houden op de verdeling van het land van de Omaha’s. Met de hulp van Francis La Flesche, voltooide Fletcher de toekenning van de percelen in 1884. Zij werkten professioneel samen en hadden een informele moeder-zoon relatie. La Flesche leefde met haar samen als haar geadopteerde zoon (hoewel niet wettelijk) en werkte professioneel met haar samen tijdens haar studies over inheemse volken en culturen.
Werkend via de Women’s National Indian Association, introduceerde Fletcher een systeem waarbij kleine sommen geld werden geleend aan Indianen die stukken land wilden kopen en huizen wilden bouwen. Ze hielp ook een lening te krijgen voor Susan La Flesche, Susette’s zuster, om haar studie aan de medische faculteit te financieren. Susan La Flesche, die als beste van haar klas afstudeerde, werd de eerste Indiaanse vrouwelijke arts in de Verenigde Staten.
Op verzoek van het Indianenbureau stelde Alice Fletcher een tentoonstelling samen voor de World Cotton Centennial die in 1884 in New Orleans, Louisiana werd gehouden en die de vooruitgang illustreerde van de Indiaanse beschaving in Noord-Amerika gedurende de voorafgaande vijfentwintig jaar. In 1886 bezocht zij de inheemse volken van Alaska en de Aleoeteneilanden om hun onderwijsbehoeften te bestuderen voor de commissaris voor onderwijs.
Dawes Act
Alice Cunningham Fletcher hielp bij het schrijven en aannemen van de Dawes Act van 1887, die een systeem van particulier grondbezit oplegde aan Indiaanse stammen voor wie het gemeenschappelijk grondbezit altijd hun manier van leven was geweest. Individuele Indianen kwamen in aanmerking voor landtoewijzingen van maximaal 160 acres. In die tijd dacht Fletcher dat dit de Amerikaanse Indianen in staat zou stellen om zich aan te passen aan de Europees-Amerikaanse gebruiken, wat volgens haar de beste manier was om te overleven:
Nu, hoe kunnen Indianen het beter doen, ingesloten als ze zijn bij het agentschap, beroofd van hun inheemse leven, arm genoeg maar met compensatie en niet volledig ingevoerd in onze manieren van leven, ze zijn gestrand tussen twee manieren van leven.
De initiatiefnemers van de Dawes Act hadden niet voorzien hoe het leven van de Indianen zou verslechteren. De sociale structuur van de stam verzwakte; veel nomadische Indianen konden zich niet aanpassen aan het boerenleven; anderen werden bedrogen uit hun bezit. De daaropvolgende verkoop van de toegewezen landerijen zelf deed het aandeel van de Indianen nog meer slinken. In de daaropvolgende jaren leden de Indianen die op hun individuele percelen leefden onder ziekte, armoede en depressie.
De Dawes Act was verantwoordelijk voor de uiteindelijke opsplitsing van alle Indiaanse reservaten en bepaalde ook dat alle overtollige grond beschikbaar werd gesteld voor verkoop aan blanke Amerikanen. Tegen 1932 was ongeveer 92.000.000 (tweederde) van de 138.000.000 acres die de Indianen in 1887 bezaten, verworven.
Ondanks de beste bedoelingen van hervormers als Fletcher, was de verkaveling een trieste mislukking. Tussen de invoering van de Dawes Act in 1887 en de intrekking ervan in 1934, werden Indianen voortdurend beroofd van veel van hun resterende landerijen. Volgens een studie was tegen de tijd dat de wet werd ingetrokken tweederde van de Indiaanse bevolking “ofwel geheel landloos of bezat niet genoeg land om in haar levensonderhoud te kunnen voorzien.”
Van 1899 tot 1916 zat Fletcher in de redactie van de American Anthropologist, waaraan ze ook regelmatig bijdragen leverde, en in 1908 leidde ze de oprichting van de School of American Archaeology in Santa Fe, New Mexico.
Jane Gay
Fletcher werd benoemd tot speciaal agent van de Verenigde Staten om land van de Winnebago en Nez Perce Indianen te verkavelen. Zij kwam in 1889 aan in het Nez Perce reservaat in Lapwai, Idaho met haar vriendin Jane Gay, met wie zij als kind op kostschool had gezeten. De vrouwen hadden hun vriendschap hervat toen zij elkaar ergens in de jaren 1880 toevallig ontmoetten op een lezing in New York. Velen geloven dat hun relatie ook romantisch was. In ieder geval kookte Gay en deed het huishouden terwijl Fletcher onder de Indianen werkte.
Fletcher ondervond tegenstand in Lapwai, waaronder een confrontatie met de grote Nez Perce leider, Chief Joseph, die weigerde mee te werken aan de verkaveling. Maar ze keerde een aantal jaren elke lente terug naar het reservaat om het land van de stammen in kaart te brengen en te verdelen. Gay leerde fotograferen om Fletcher te helpen kenmerken van de Nez Perce cultuur vast te leggen.
Fletcher genoot van haar rol in het verdelen van Indiaanse landerijen, maar het was zo tijdrovend dat er weinig tijd overbleef voor schrijven en wetenschappelijk werk. In 1890 schonk een rijke weldoener haar een leerstoel in het Peabody Museum, waardoor ze niet langer voor de regering hoefde te werken om in haar levensonderhoud te voorzien.
Afbeelding: Francis en Susette La Flesche
Alice Cunningham Fletcher adopteerde Francis La Flesche informeel in 1891; hij was toen 34 jaar oud.
Literaire en wetenschappelijke ondernemingen
Na de voltooiing van de toewijzing aan de Nez Perce gebruikte Fletcher haar nieuwe vrije tijd om verschillende publicaties te produceren. Sommige schreef ze samen met Francis La Flesche, die een volwaardig antropoloog was geworden. Onder hun werken waren studies van de Omaha cultuur en een Pawnee ceremonie, en talrijke verzamelingen van Indiaanse liederen en muziek, waar Fletcher bijzonder van hield.
Fletcher was een pionier in de studie van de Amerikaans-Indiaanse muziek, die zij diepgaand begon te bestuderen nadat zij in 1893 een voordracht had gehouden voor de Antropologische Conferentie in Chicago. Gefascineerd door hun muziek en dansen, schreef zij honderden van hun liederen over. In 1898 presenteerde ze op het Congres van Musici in Omaha een aantal essays over liederen van Noord-Amerikaanse Indianen. Hieruit groeide haar boek Indian Story and Song from North America (1900) en The Hako: A Pawnee Ceremony (1904).
Fletcher bereikte een enorme professionele bekendheid. Ze was ook actief in professionele organisaties, als president van de Anthropological Society of Washington en in 1905 als eerste vrouwelijke president van de American Folklore Society. Ze was vice-presidente van de American Association for the Advancement of Science, en lange tijd lid van de Literary Society of Washington.
In 1911 publiceerde ze haar belangrijkste werk, The Omaha Tribe, een uitputtende studie geschreven met Francis La Flesche; het wordt nog steeds beschouwd als het definitieve werk over het onderwerp. In totaal schreef ze 46 gedetailleerde studies over etnologie.
Een uittreksel van een artikel over Alice Fletcher op PBS’s New Perspectives on the West werpt enig licht op haar werk:
Vanuit een antropologisch perspectief ligt het grootste belang van Fletchers werk in haar toepassing van de wetenschappelijke strengheid van de archeologie op het veldwerk van de etnologie. Ze probeerde in haar observaties van levende Indianen verder te gaan dan het louter beschrijvende en impressionistische naar het categoriseren van specifieke aspecten van de Indiaanse cultuur en economische praktijken. Zoals bijna alle antropologen van haar tijd ging zij ervan uit dat culturen op een continuüm van wreedheid en beschaving konden worden geplaatst, en dat hoe meer Indianen de blanke cultuur nabootsten, hoe beschaafder zij waren geworden.
Alice Cunningham Fletcher overleed op 6 april 1923 in Washington DC.