ATrain Education

Natuurlijke geschiedenis van HIV-infectie

Een persoon met onbehandelde HIV-infectie zal verschillende stadia van infectie doormaken. Deze omvatten virale transmissie, primaire HIV-infectie, seroconversie, asymptomatische HIV-infectie, symptomatische HIV-infectie, en AIDS. Deze stadia worden ook wel de “natuurlijke geschiedenis” van de ziekteprogressie genoemd en worden hieronder beschreven. De natuurlijke progressie van HIV-infectie is in ontwikkelde landen drastisch veranderd door nieuwe medicatie. In landen waar deze dure medicijnen niet beschikbaar zijn, of waar mensen zich pas laat bewust worden van hun HIV-infectie, verloopt de ziekte zoals hieronder beschreven.

Virale transmissie

Virale transmissie is de initiële infectie met HIV. Mensen die met HIV besmet zijn, kunnen binnen 5 dagen besmettelijk worden voor anderen. Ze zijn al besmettelijk voordat er symptomen optreden, en ze blijven de rest van hun leven besmettelijk.

Primaire HIV-infectie

Tijdens de eerste paar weken van de HIV-infectie hebben mensen een zeer hoog virusniveau (viral load) in hun bloedbaan. De hoge viral load betekent dat het individu het virus gemakkelijk aan anderen kan doorgeven. Helaas zijn veel mensen zich er tijdens de primaire infectie niet van bewust dat ze geïnfecteerd zijn.

In dit stadium heeft ongeveer de helft van de geïnfecteerde mensen symptomen van koorts, gezwollen klieren (in de nek, oksels, liezen), huiduitslag, vermoeidheid, en keelpijn. Deze symptomen, die lijken op mononucleosis, verdwijnen na een paar weken, maar het individu blijft besmettelijk voor anderen.

Het is uiterst belangrijk dat zorgverleners de diagnose primaire HIV-infectie overwegen als cliënten zich bezighouden met gedragingen waardoor ze risico lopen op HIV en zich presenteren met de bovenstaande symptomen. Als mensen deze symptomen ervaren na onveilige seks of het delen van naalden, moeten ze medische hulp zoeken en hun zorgverlener vertellen waarom ze bezorgd zijn over HIV-infectie.

Windowperiode en seroconversie

De windowperiode begint bij de eerste infectie en duurt totdat het virus kan worden opgespoord met een HIV-antistoftest. Seroconversie is de term voor het punt waarop HIV-antilichamen aantoonbaar zijn en de window-periode eindigt.

Natuurlijk verloop van onbehandelde HIV-infectie

De eerste twee weken na infectie zijn zeer besmettelijk, maar niet aantoonbaar met HIV-tests (zie onderstaande figuur). Antilichamen kunnen na 2 weken verschijnen, maar het duurt tot 12 weken of langer om seroconversie te bereiken. Zoals te zien is op de lijncurven, blijft de viral load toenemen totdat er voldoende antilichamen zijn om het virus te onderdrukken, maar niet te doden. Zodra de antilichamen actief worden, kan een onbehandelde patiënt 10 jaar lang asymptomatisch zijn voordat de antilichamen niet langer in staat zijn het virus te onderdrukken en de persoon symptomatisch wordt.

Asymptomatische HIV-infectie

Na seroconversie is een met HIV geïnfecteerde persoon asymptomatisch (heeft geen waarneembare tekenen of symptomen). De persoon kan er gezond uitzien en zich gezond voelen, maar kan het virus nog steeds aan anderen doorgeven. Het is niet ongebruikelijk dat een met HIV besmet persoon 10 jaar of langer leeft zonder enige uiterlijke tekenen van progressie naar AIDS. Ondertussen worden het bloed en andere systemen van de persoon door HIV aangetast, wat in laboratoriumtests tot uiting zou komen. Tenzij een persoon in dit stadium op HIV is getest, zal hij waarschijnlijk niet weten dat hij besmet is.

Symptomatische HIV-infectie

In het symptomatische stadium van HIV-infectie begint iemand merkbare lichamelijke symptomen te vertonen die verband houden met de HIV-infectie. Iedereen die dergelijke symptomen heeft en zich schuldig heeft gemaakt aan gedrag dat HIV overdraagt, moet medisch advies inwinnen. De enige manier om zeker te weten of u met HIV besmet bent, is een HIV-antistoftest.

Hoewel geen symptomen specifiek zijn voor HIV-infectie, zijn enkele veel voorkomende symptomen:

• Persistente lage-koorts
• Geprononceerd gewichtsverlies dat niet het gevolg is van diëten
• Peristente hoofdpijn
• Diarree die langer dan een maand aanhoudt
• Moeilijk herstellen van verkoudheid en griep
• Zieker zijn zieker dan normaal bij gewone ziekten
• Verdere vaginale schimmelinfecties bij vrouwen
• Schimmelinfectie in de mond of op de tong

AIDS

Wist u dat …

Een AIDS-diagnose kan alleen worden gesteld door een bevoegd zorgverlener en als de diagnose eenmaal is gesteld, wordt de persoon altijd geacht AIDS te hebben.

Een AIDS-diagnose is gebaseerd op het resultaat van HIV-specifieke bloedtesten en/of op de fysieke toestand van de persoon. Vastgestelde AIDS-afhankelijke ziekten, aantallen witte bloedcellen en andere aandoeningen zijn specifiek gekoppeld aan het stellen van een AIDS-diagnose. Als iemand eenmaal de diagnose AIDS heeft gekregen, zelfs als hij of zij zich later beter voelt, gaat hij of zij niet “achteruit” in het classificatiesysteem voor HIV-infectie. Zij worden altijd geacht AIDS te hebben.

Mensen bij wie de diagnose AIDS is gesteld, kunnen voor een toevallige waarnemer vaak heel gezond lijken, maar zij blijven besmettelijk en kunnen het virus aan anderen doorgeven. Na verloop van tijd hebben mensen met AIDS vaak een verlaagd aantal witte bloedlichaampjes en ontwikkelen zij een slechtere gezondheid. Zij kunnen ook een aanzienlijke hoeveelheid virus in hun bloed hebben, meetbaar als viral load.

Cofactoren

Een cofactor is een aparte toestand die het ziekteverloop kan veranderen of versnellen. Er zijn verschillende cofactoren die de snelheid van de progressie naar AIDS kunnen verhogen. Deze omvatten iemands leeftijd, bepaalde genetische factoren, en mogelijk drugsgebruik, roken, voeding en HCV.

Tijd van infectie tot de dood

Als de infectie onbehandeld blijft, duurt het gemiddeld 10 tot 12 jaar voordat iemand met HIV geïnfecteerd is en overlijdt. Vroege opsporing en voortdurende medische behandeling blijken het leven met nog veel meer jaren te verlengen.

AIDS Surveillance Case Definition

Na uitgebreid overleg en intercollegiale toetsing hebben de CDC en de Council of State and Territorial Epidemiologists de surveillancecasusdefinities voor infectie met het humaan immunodeficiëntievirus (HIV) herzien en gecombineerd tot één enkele casusdefinitie voor mensen van alle leeftijden, waaronder volwassenen en adolescenten van ≥13 jaar en kinderen van <13 jaar. De herzieningen zijn gemaakt om meerdere problemen aan te pakken, waarvan de belangrijkste de noodzaak was om zich aan te passen aan recente veranderingen in diagnostische criteria.

Laboratoriumcriteria voor het definiëren van een bevestigd geval passen nu nieuwe multi-testalgoritmen toe, waaronder criteria voor het differentiëren tussen HIV-1- en HIV-2-infectie en voor het herkennen van vroege HIV-infectie. Een bevestigd geval kan in een van de vijf HIV-infectiestadia worden ingedeeld: 0, 1, 2, 3, of onbekend.

Erge infectie, herkend door een negatieve HIV-test binnen 6 maanden na de HIV-diagnose, wordt geclassificeerd als stadium 0, en verworven immunodeficiëntiesyndroom (AIDS) wordt geclassificeerd als stadium 3. De criteria voor stadium 3 zijn vereenvoudigd door het schrappen van de noodzaak onderscheid te maken tussen definitieve en vermoedelijke diagnoses van opportunistische ziekten.

De klinische (niet-laboratorium) criteria voor het definiëren van een geval voor surveillancedoeleinden zijn praktischer gemaakt door het schrappen van de eis van informatie over laboratoriumtests. De surveillancecasusdefinitie is primair bedoeld voor het monitoren van de HIV-infectielast en het plannen van preventie en zorg op populatieniveau, niet als basis voor klinische beslissingen voor individuele patiënten (CDC, 2014).

Sinds de eerste gevallen van AIDS in 1981 in de Verenigde Staten werden gemeld, hebben surveillancecasusdefinities voor HIV-infectie en AIDS verschillende herzieningen ondergaan om te reageren op diagnostische vooruitgang. Dit nieuwe document actualiseert de oorspronkelijk in 2008 gepubliceerde gevalsdefinities voor surveillance. Het behandelt meerdere kwesties, waarvan de belangrijkste de noodzaak was om zich aan te passen aan recente veranderingen in diagnostische criteria.

Andere behoeften die aanleiding gaven tot de herziening waren onder meer:

• Herkenning van vroege hiv-infectie
• Differentiatie tussen hiv-1- en hiv-2-infecties
• Consolidatie van stadiëringssystemen voor volwassenen/adolescenten en kinderen
• Vereenvoudiging van criteria voor opportunistische ziekten die wijzen op aids
• Herziening van criteria voor het rapporteren van diagnoses zonder laboratoriumbewijs (CDC, 2014)

Clinische manifestaties vs. Opportunistische infecties

Wanneer hun immuunsysteem wordt onderdrukt, hebben mensen een zwakkere afweer tegen de grote verscheidenheid aan bacteriën, virussen, schimmels en andere ziekteverwekkers die bijna overal aanwezig zijn. Een klinische manifestatie is het fysieke resultaat van een of andere ziekte of infectie.

De met HIV geassocieerde opportunistische infecties omvatten alle infecties die deel uitmaken van een AIDS-definiërende classificatie. Bijvoorbeeld, de opportunistische infectie cytomegalovirus veroorzaakt vaak de klinische manifestatie van blindheid bij mensen met AIDS.

HIV in het lichaam

Wetenschappers leren steeds nieuwe informatie over hoe HIV het lichaam beïnvloedt. HIV-infectie lijkt veel lichaamssystemen te beïnvloeden. Het is bekend dat HIV-infectie een geleidelijke, duidelijke afname van de werking van het immuunsysteem veroorzaakt. Mensen met HIV lopen risico op een grote verscheidenheid aan ziekten, zowel gewone als exotische.

HIV beïnvloedt de:

• Soort en aantal bloedcellen
• Hoeveelheid vet en spierverdeling in het lichaam
• Structuur en werking van de hersenen
• Normale werking van het immuunsysteem
• Basismetabolisme van het lichaam

HIV-infectie kan veel pijnlijke of ongemakkelijke aandoeningen veroorzaken, waaronder:

• Confusie of dementie
• Diarree
• Vermoeidheid
• Koorts
• Nausea of overgeven
• Pijnlijke gewrichten, spieren, of zenuwpijn
• Moeilijkheden met ademhalen
• Continentie voor urine of ontlasting
• Visie- of gehoorverlies
• Thrush (schimmelinfecties in de mond)
• Chronische pneumonias, sinusitis, of bronchitis
• Verlies van spierweefsel en lichaamsgewicht

Antwoord: c

HIV bij kinderen

Kinderen vertonen aanzienlijke verschillen in hun HIV-ziekteprogressie en hun virologische en immunologische reacties in vergelijking met volwassenen. Zonder behandeling met medicijnen kunnen kinderen een ontwikkelingsachterstand oplopen, niet goed gedijen, terugkerende bacteriële infecties zoals P. carinii pneumonie hebben, en andere aandoeningen die verband houden met een lage immuunrespons. De antiretrovirale behandelingen die beschikbaar zijn voor HIV-infectie, zijn mogelijk niet beschikbaar in pediatrische formuleringen. De medicijnen kunnen bij kinderen andere bijwerkingen hebben dan bij volwassenen.

Het is van vitaal belang dat vrouwen voor en tijdens de zwangerschap hun HIV-status kennen. Antiretrovirale behandeling vermindert de kans dat hun kind met HIV wordt besmet aanzienlijk. Vóór de ontwikkeling van antiretrovirale therapieën waren de meeste met HIV besmette kinderen op 7-jarige leeftijd erg ziek.

In 1994 ontdekten wetenschappers dat een korte kuur van het medicijn AZT voor zwangere vrouwen het aantal en het percentage kinderen dat perinataal besmet raakte, drastisch verminderde. Een keizersnede bij de bevalling kan in bepaalde gevallen gerechtvaardigd zijn om HIV-overdracht te beperken. Als gevolg daarvan is het aantal perinatale HIV-infecties in de ontwikkelde wereld aanzienlijk gedaald.

Ear vroege diagnose van HIV-infectie bij pasgeborenen is nu mogelijk. Antiretrovirale therapie voor zuigelingen is nu de standaardbehandeling en moet worden gestart zodra bij een test wordt vastgesteld dat het kind HIV-besmet is. Schijnbaar niet-geïnfecteerde kinderen die worden geboren uit HIV-positieve moeders worden momenteel gedurende 6 weken behandeld met antiretrovirale geneesmiddelen om de kans op HIV-overdracht te verkleinen.

Wist u dat. .

Vrouwen met HIV die tijdens de zwangerschap antiretrovirale medicijnen innemen zoals aanbevolen, kunnen het risico op overdracht van HIV op hun baby’s terugbrengen tot minder dan 1%.

Antwoord: b

HIV bij vrouwen

Van bepaalde stammen van HIV kunnen vrouwen gemakkelijker besmet raken. De in Thailand aanwezige HIV-stam lijkt gemakkelijker op vrouwen over te dragen via geslachtsgemeenschap. Wetenschappers denken dat vrouwen en receptieve partners gemakkelijker met HIV besmet raken dan insertieve partners. Receptieve partners lopen een groter risico op overdracht van elke seksueel overdraagbare aandoening, waaronder HIV.

Vrouwen die besmet zijn met HIV lopen een verhoogd risico op een aantal gynaecologische problemen, waaronder bekkenontstekingsziekte (PID), abcessen van de eileiders en eierstokken, en terugkerende gistinfecties.

Enkele studies hebben aangetoond dat HIV-geïnfecteerde vrouwen een hogere prevalentie hebben van infectie met het humaan papilloma-virus (HPV). Baarmoederhalsdysplasie is een precancereuze aandoening van de baarmoederhals die wordt veroorzaakt door bepaalde stammen van HPV. Baarmoederhalsdysplasie bij met HIV besmette vrouwen wordt vaak agressiever naarmate het immuunsysteem van de vrouw afneemt. Dit kan leiden tot invasief baarmoederhalscarcinoom, een aandoening die een AIDS-indicator is. Het is belangrijk dat vrouwen met HIV vaker een Pap-test ondergaan dan vrouwen die niet besmet zijn.

Verschillende studies hebben aangetoond dat vrouwen met HIV in de Verenigde Staten minder gezondheidszorg en HIV-medicijnen krijgen dan mannen. Dit kan komen doordat vrouwen niet zo vaak gediagnosticeerd of getest worden.

Toegang tot medische zorg

Naarmate de medicijnen die beschikbaar zijn om HIV-infectie te behandelen talrijker en complexer zijn geworden, is HIV-zorg een medisch specialisme geworden. Indien mogelijk moeten mensen met HIV-infectie een arts zoeken die deskundig is in de behandeling van HIV en AIDS. Uw plaatselijke gezondheidsdienst kan u deze informatie verschaffen.

Impact of New Drugs on Clinical Progression

Vóór 1996 waren er drie medicijnen beschikbaar om HIV te behandelen. Deze medicijnen werden afzonderlijk gebruikt en hadden een beperkt effect. Onderzoekers ontdekten in 1996 dat het nemen van combinaties van deze en nieuwere medicijnen de hoeveelheid HIV (viral load) in de bloedbaan van een met HIV geïnfecteerde persoon drastisch verminderde. Twee of drie verschillende medicijnen worden in combinatie gebruikt. Elk is gericht tegen een afzonderlijk deel van het virus en de replicatie ervan. De vermindering van het aantal sterfgevallen als gevolg van AIDS in de Verenigde Staten is voornamelijk te danken aan deze combinatietherapie, die zeer actieve antiretrovirale therapie (HAART) wordt genoemd.

Niet iedereen met een HIV-infectie heeft baat bij de nieuwe medicatietherapieën. Sommige mensen kunnen de onaangename of ernstige bijwerkingen van de medicijnen niet verdragen. Anderen kunnen zich niet aan het complexe behandelingsschema houden. Als patiënten hun medicatie niet elke dag volgens de instructies van hun arts innemen, werken de medicijnen niet effectief en kan virusresistentie ontstaan.

De kosten van nieuwe medicatietherapieën kunnen onbetaalbaar zijn. Verzekeringsprogramma’s en overheidsprogramma’s voor mensen met een laag inkomen betalen in veel staten een groot deel van de kosten van de HIV-medicijnen. Deze medicijnen kunnen elke maand meer dan $2.000 per persoon kosten. Mensen die in andere landen wonen waar de medicatie onbetaalbaar is, hebben zeer beperkte toegang tot de nieuwere therapieën.

Hoewel de nieuwe medicijntherapieën voor veel mensen werken om de hoeveelheid virus in hun lichaam tot zeer lage niveaus te beperken, zijn ze geen genezing voor HIV. Zodra de therapie wordt gestaakt, zal de viral load toenemen. Zelfs tijdens de behandeling blijft het virus zich vermenigvuldigen en blijft de persoon besmettelijk voor anderen.

Het is nu gebruikelijk om combinatietherapie simpelweg ART, of antiretrovirale therapie, te noemen. Nieuwe geneesmiddelen en nieuwe richtlijnen voor het gebruik ervan zijn niet ongewoon en informatie hierover kan worden geraadpleegd op de websites van CDC en National Institutes of Health (NIH) AIDSinfo.

Antwoord: d

Resistentie

Veel mensen merken dat het virus na verloop van tijd resistent wordt tegen hun medicatie en dat ze van medicatie moeten veranderen. Dit is vooral het geval wanneer de medicijnen niet correct worden ingenomen, maar het beperkt het aantal mogelijke medicijntherapieën die de persoon zou kunnen gebruiken.

Bijwerkingen

Patiënten hebben vaak onaangename bijwerkingen wanneer ze voorgeschreven medicijnen gebruiken om hun HIV-infectie te behandelen. Deze bijwerkingen omvatten:

• Nausea
• Diarree
• Perifere neuropathie (gevoelloosheid of pijn in voeten en handen)
• Lipodystrofie: veranderingen in de verdeling van lichaamsvet, die zich presenteert met grote vetophopingen achter in de nek, op de buik en in de borstomvang bij vrouwen en met uitgesproken dunner worden van de armen en benen
• Storing van het metabolisme van orale anticonceptiva
• Osteoporose
• Diabetes of andere veranderingen in het glucosemetabolisme
• Zeer hoog cholesterol of triglyceriden
• Aantasting van het zenuwstelsel, lever, en/of andere lichaamsorganen

Alternatieve therapieën

Mensen vertrouwen al zolang HIV bekend is op alternatieve (soms complementaire genoemd) therapieën om HIV-infectie te behandelen. Veel mensen gebruiken deze behandelingen samen met therapieën van hun medische zorgverlener. Andere mensen kiezen ervoor om alleen alternatieve therapieën te gebruiken. Deze therapieën omvatten een breed scala aan behandelingen, waaronder vitamines, massage, kruiden, natuurgeneeskundige middelen, en nog veel meer. Hoewel er geen bewijs is dat deze behandelingen schadelijk zijn, is er ook weinig bewijs dat ze een gunstig effect hebben. Veel van deze middelen zijn nog niet onderzocht om te zien of ze helpen.

Het is belangrijk dat mensen die alternatieve therapieën gebruiken, hun arts vertellen wat ze gebruiken. Er kunnen schadelijke bijwerkingen optreden door de wisselwerking tussen de “natuurlijke” geneesmiddelen en antiretrovirale middelen. St. John’s Wort is bijvoorbeeld een kruidenmiddel dat vaak wordt gebruikt voor depressie en dat een negatieve wisselwerking heeft met HIV-medicijnen.

Andere geneesmiddelen, waaronder vrij verkrijgbare geneesmiddelen, receptgeneesmiddelen en straatdrugs, kunnen ernstige wisselwerkingen hebben met antiretrovirale geneesmiddelen. Het is uiterst belangrijk dat mensen met hiv-medicijnen hun arts, apotheker en maatschappelijk werker vertellen welke andere medicijnen ze gebruiken.

Case Management

Mensen met hiv zoeken vaak de hulp van een hiv-casemanager die kan helpen bij het uitleggen van de verschillende soorten beschikbare diensten. De meeste staten hebben systemen om mensen met hiv en aids te helpen met recepten en medische hulp. Neem contact op met uw lokale gezondheidsafdeling of district om casemanagement in uw gemeenschap te vinden.

Preventiestrategieën

Anthony Fauci, directeur van het National Institute on Allergy and Infectious Diseases (NIAID), heeft verklaard: “Preventie is niet unidimensionaal met hiv, het is een multidimensionale, heterogene combinatie van preventies” (NIAID, 2014a).

Fauci begeleidde de bovenstaande verklaring met een grafiek getiteld “Combinatie HIV-preventie” die omvatte:

• HIV Testing/Counseling
• Treatment as Prevention
• Medical Male Circumcision
• STI Treatment
• Microbicides
• Treatment/Prevention Drugs-/Alcoholmisbruik
• Schone spuiten
• Educatie/Gedragsaanpassing
• Condooms
• Screening bloedvoorziening
• ARV’s voor PMTCT, PEP, PrEP (Fauci, 2014)

Geen enkele preventie-optie werkt altijd bij elke doelgroep, maar elke optie heeft veelvuldig meetbaar succes laten zien bij veel groepen, en doet dat nog steeds. Samen gebruikt, hebben ze aanzienlijke vooruitgang geboekt tegen hiv (Fauci, 2014; NIAID, 2014a).

Behandeling als preventie

De komst in 1996 van krachtige combinatie-antiretrovirale therapie (ART), soms HAART (highly active antiretroviral therapy) of cART (effective combination antiretroviral therapy) genoemd, veranderde de loop van de HIV-epidemie. Deze “cocktails” van drie of meer antiretrovirale geneesmiddelen die in combinatie worden gebruikt, gaven patiënten en wetenschappers nieuwe hoop voor de bestrijding van de epidemie en hebben de levensverwachting aanzienlijk verbeterd – tot tientallen jaren in plaats van maanden.

Jarenlang geloofden wetenschappers dat de behandeling van met HIV besmette mensen ook hun risico op overdracht van de infectie op seksuele en drugsgebruikende partners die het virus niet hadden, aanzienlijk verminderde. Het indirecte bewijs was aanzienlijk, maar niemand had een gerandomiseerde klinische studie uitgevoerd – de gouden standaard om te bewijzen dat een interventie werkt.

Dat veranderde in 2011 met de publicatie van de bevindingen van de HPTN 052-studie (HIV Prevention Trials Network), een gerandomiseerde klinische studie die gedeeltelijk was ontworpen om te evalueren of het vroegtijdig starten van ART de seksuele overdracht van HIV kan voorkomen bij heteroseksuele paren waarbij een partner HIV-geïnfecteerd is en de andere niet. Deze baanbrekende studie valideerde dat vroege hiv-behandeling een groot preventief voordeel heeft; de resultaten toonden aan dat het risico van overdracht van hiv op een niet-geïnfecteerde partner met 96% werd verminderd (HPTN, 2016).

Als concept en strategie verwijst de behandeling van hiv-geïnfecteerde mensen om hun gezondheid te verbeteren en het risico van verdere overdracht te verminderen – soms behandeling als preventie genoemd – naar de persoonlijke en volksgezondheidsvoordelen van het gebruik van ART om de hiv-virale belasting in het bloed en de genitale vloeistoffen continu te onderdrukken, waardoor het risico van overdracht van het virus op anderen wordt verminderd. Deze praktijk wordt sinds het midden van de jaren negentig toegepast om de overdracht van het virus van moeder op kind, of perinatale overdracht, te voorkomen.

Onderzoek dat in 1994 werd gepubliceerd, toonde aan dat zidovudine, beter bekend als AZT, wanneer het aan met HIV besmette zwangere vrouwen en hun pasgeborenen werd gegeven, het risico van perinatale overdracht verminderde van ongeveer 25% tot 8%. Sindsdien heeft het routinematig testen van zwangere vrouwen en het behandelen van besmette moeders met ART tijdens de zwangerschap, de bevalling en tijdens de borstvoeding, wanneer dit volgens de aanbevelingen gebeurt, het risico van de moeder om HIV op haar kind over te dragen met 90% verminderd.

Behandeling alleen zal de wereldwijde HIV-epidemie niet oplossen, maar het is een belangrijk onderdeel van een meervoudige aanval die preventie-inspanningen, verstandige investering van middelen, betere toegang tot screening en medische zorg, en betrokkenheid van iedereen omvat – lokale, staats- en federale overheid; geloofsgemeenschappen; en particuliere groepen en individuen. Behandeling van mensen met hiv moet de eerste prioriteit zijn en om behandeld te kunnen worden, moet men zich bewust zijn van de noodzaak. Zo worden het testen en identificeren van mensen met een hiv-infectie de “centrale ingang naar het medische zorgsysteem voor zowel behandeling als preventie” (CDC, 2013).

Vaccin

Het werk aan een HIV-vaccin gaat drie decennia terug, tot vóór de eerste klinische proef met het HIV-vaccin bij het National Institutes of Health in 1987, maar één onderzoeker heeft onlangs gezegd dat hij gelooft dat het vaccin waaraan hij werkt nog acht tot tien jaar verwijderd is van een werkbaar vaccin bij mensen. Hoe ontmoedigend dat ook mag klinken, het kost veel tijd om het werk te doen dat nodig is om een vaccin te maken, en HIV biedt een aantal unieke uitdagingen (NIAID, 2013; Hayes, 2017; AIDS.gov, 2015).

Vaccins zijn historisch gezien de meest effectieve middelen geweest om infectieziekten te voorkomen en zelfs uit te roeien. Net als pokken- en poliovaccins zou een preventief hiv-vaccin miljoenen levens kunnen redden. Het ontwikkelen van veilige, effectieve en betaalbare vaccins die HIV-infectie bij niet-geïnfecteerde mensen kunnen voorkomen, is de beste hoop om de HIV-epidemie onder controle te krijgen en/of te beëindigen.

Het doel op de lange termijn is om een veilig en effectief vaccin te ontwikkelen dat mensen wereldwijd beschermt tegen besmetting met HIV. Maar zelfs als een vaccin slechts enkele mensen beschermt, zou het toch een grote invloed kunnen hebben op de overdrachtscijfers en kunnen helpen de epidemie onder controle te krijgen, met name voor bevolkingsgroepen waar veel HIV wordt overgedragen. Een gedeeltelijk werkzaam vaccin zou het aantal mensen dat met HIV wordt besmet kunnen verminderen, waardoor het aantal mensen dat het virus op anderen kan overdragen verder wordt verminderd.

HIV is een zeer complex, zeer veranderlijk virus, en het verschilt van andere virussen omdat het menselijke immuunsysteem er nooit volledig van af komt. De meeste mensen die besmet zijn met een virus, zelfs een dodelijk virus, herstellen van de infectie en hun immuunsysteem verwijdert het virus uit hun lichaam. Eenmaal gezuiverd, ontwikkelt zich vaak immuniteit tegen het virus. Maar mensen lijken niet in staat te zijn om HIV volledig op te ruimen en er immuniteit tegen te ontwikkelen. Het lichaam kan geen effectieve antilichamen maken en HIV richt zich op belangrijke cellen die het menselijk lichaam nodig heeft om ziekten te bestrijden, dringt binnen en vernietigt deze. Tot nu toe heeft geen enkele persoon met een HIV-infectie het virus op natuurlijke wijze gezuiverd, en dit heeft de ontwikkeling van een preventief HIV-vaccin bemoeilijkt.

Wetenschappers gaan door met het ontwikkelen en testen van vaccins in laboratoria, op dieren en zelfs op menselijke proefpersonen. Proeven stellen onderzoekers in staat om de werkzaamheid en veiligheid van hun kandidaat-vaccin te testen, en elke proef heeft belangrijke informatie opgeleverd op weg naar de ontwikkeling van een op grote schaal effectief vaccin, maar er zijn nog veel uitdagingen te overwinnen.

Pre-Exposure Prophylaxis (PrEP)

Pre-Exposure Prophylaxis (PrEP) is een manier voor mensen die geen hiv hebben om hiv-besmetting te helpen voorkomen door elke dag een pil in te nemen. De pil bevat twee medicijnen die ook, in combinatie met andere, worden gebruikt om hiv te behandelen. Wanneer iemand wordt blootgesteld aan hiv door seks of injectiedrugsgebruik, kan PrEP helpen voorkomen dat het virus een permanente infectie aanmaakt (CDC, 2014c).

De enige pil die momenteel door de FDA is goedgekeurd voor gebruik als PrEP voor mensen met een zeer hoog risico op het krijgen van een hiv-infectie heet Truvada, en het bevat tenofovir en emtricitabine. Deze geneesmiddelen werken door belangrijke paden te blokkeren die hiv gebruikt om een infectie op te zetten (AIDS.gov, 2014a).

Bij consequent gebruik is aangetoond dat PrEP het risico op hiv-infectie sterk vermindert bij mensen die een aanzienlijk risico lopen. In alle verschillende nationale en internationale klinische studies was het risico op het krijgen van een hiv-infectie lager – tot 92% lager – voor deelnemers die de medicijnen consequent gebruikten dan voor degenen die dat niet deden. PrEP is veel minder effectief als het niet consequent wordt ingenomen (CDC, 2014c).

PrEP is een krachtig hiv-preventiemiddel, en kan worden gecombineerd met condooms en andere preventiemethoden om nog meer bescherming te bieden dan wanneer het alleen wordt gebruikt. Mensen die PrEP gebruiken, moeten zich ertoe verbinden het medicijn dagelijks in te nemen en hun zorgverlener elke 3 maanden te zien voor hiv-tests en andere follow-up (CDC, 2014c).

PrEP is niet voor iedereen, en in 2014 bracht de Amerikaanse Public Health Service de eerste uitgebreide klinische praktijkrichtlijnen voor PrEP uit, Pre-exposure Prophylaxis for the Prevention of HIV Infection in the United States, 2014: A Clinical Practice Guideline, vergezeld van een supplement met formulieren en counseling guidance.

In 2014 lanceerde de CDC, in samenwerking met anderen, ’s lands eerste PrEPline, die clinici (artsen, nurse practitioners en physician assistants) in staat stelt om gratis te bellen om deskundigen te raadplegen over het gebruik van pre-exposure profylaxe (PrEP) met een patiënt. PrEP zal ook schriftelijke en online checklists, richtlijnen, informatiemateriaal en educatieve hulpmiddelen bieden (CDC, 2014c).

Tuberculose, andere SOA’s, en Hepatitis B en C

Omwille van de onderlinge verbanden tussen HIV, tuberculose (TB), seksueel overdraagbare aandoeningen, HBV, en HCV, vereist een korte bespreking van elk een beoordeling door professionals in de gezondheidszorg.

Tuberculose en HIV

Mycobacterium tuberculosis (TB) wordt overgedragen door druppeltjes in de lucht van mensen met actieve pulmonale of laryngeale TB tijdens hoesten, niezen, of praten. Hoewel TB-bacteriën overal in het lichaam kunnen leven, vormt besmettelijke pulmonale of laryngeale TB de grootste bedreiging voor de volksgezondheid.

Oorzaak van TB

Latente infectie, die asymptomatisch en niet besmettelijk is, kan een leven lang duren. De voorlopige diagnose van actieve TB wordt gesteld bij positieve testresultaten of zuurvaste bacillen (AFB) in sputum of andere lichaamsvloeistoffen. De diagnose wordt bevestigd door identificatie van M. tuberculosis op kweek, die moet worden gevolgd door geneesmiddelengevoeligheidstests van de bacterie.

Epidemiologie van TB

Tuberculose is een van de dodelijkste ziekten ter wereld. Eenderde van de wereldbevolking is besmet met TB. Dertien miljoen Amerikanen, naar schatting 4,2%, werden ziek door tuberculose en er waren ongeveer 1,5 miljoen tbc-gerelateerde sterfgevallen. De CDC schatte dat 6% tot 10% van alle tbc-gevallen in Amerika voorkwam bij mensen die hiv-positief waren (CDC, 2016).

In 2013 werden 9.582 tbc-gevallen gemeld in de Verenigde Staten. Dit aantal en het case rate van 3,0 gevallen/100.000, daalden beide ten opzichte van 2012 en zijn in lijn met een voortdurende daling sinds de piek van de TB-heropleving in 1992 (CDC, 2014e).

Transmission and Progression

Wanneer besmettelijke afscheidingen die door een volwassene met longtuberculose zijn geniest of gehoest, door een andere persoon worden ingeademd, kunnen de bacteriën in de longen tot rust komen. Na enkele weken vermenigvuldigen de bacteriën zich en kunnen zich enkele asymptomatische, longontstekingsachtige verschijnselen voordoen. De TB-bacteriën worden door de bloedbaan en het lymfesysteem vervoerd, door het hart gepompt en vervolgens door het lichaam verspreid.

De grootste hoeveelheid bacteriën gaat naar de longen. In de meeste gevallen gaat dit proces, dat primaire infectie wordt genoemd, vanzelf over en ontstaat er iets dat vertraagd-type overgevoeligheid wordt genoemd. Dit wordt gemeten met de tuberculine huidtest. De incubatietijd voor deze primaire infectie is 2 tot 10 weken. In de meeste gevallen ontwikkelt zich een latente staat van TB. Negentig procent van de mensen met latente TB (LTBI) wordt nooit meer ziek. Behalve een positieve tuberculinehuidtest hebben mensen met latente tbc-infectie geen klinische, radiografische (röntgen) of laboratoriumbewijs van tbc en kunnen zij geen tbc op anderen overdragen.

Bij de overige 10% van de geïnfecteerde personen treedt op enig moment reactivatie van de tbc-infectie op en ontwikkelen zij actieve tbc. Ongeveer 5% van de nieuw besmette personen reactiveert binnen de eerste 2 jaar van de primaire infectie en nog eens 5% doet dit op een later tijdstip in het leven.

Symptomen van TB

De periode vanaf de eerste blootstelling tot de conversie van de tuberculine huidtest is 4 tot 12 weken. Gedurende deze periode vertoont de patiënt geen symptomen. De progressie naar actieve ziekte en symptomen (zoals hoest, gewichtsverlies en koorts) treedt gewoonlijk op binnen de eerste 2 jaar na infectie, maar kan op elk moment optreden.

Preventie van TB

Het is belangrijk om de gedragsmatige belemmeringen voor TB-management te onderkennen, waaronder tekortkomingen in behandelingsregimes, slechte therapietrouw van de cliënt aan TB-medicijnen en gebrek aan publiek bewustzijn. Zorgverleners in de eerstelijnsgezondheidszorg moeten adequaat worden opgeleid in screening, diagnose, behandeling, advisering en contactopsporing voor TB door middel van programma’s voor permanente educatie en consultatie van deskundigen.

Om te bevorderen dat patiënten zich houden aan het soms ingewikkelde medicatieschema moet ook rekening worden gehouden met de culturele en etnische perceptie die patiënten hebben van hun gezondheidstoestand. Het aanbieden van strategieën en diensten die de meervoudige gezondheidsproblemen aanpakken die geassocieerd worden met TB (zoals alcohol- en drugsmisbruik, dakloosheid en psychische aandoeningen) bouwt ook vertrouwen op en bevordert de therapietrouw.

Een dagelijks isoniazidkuur gedurende 9 maanden wordt aanbevolen omdat prospectieve, gerandomiseerde onderzoeken bij HIV-negatieve mensen aangeven dat een behandeling van 12 maanden effectiever is dan een behandeling van 6 maanden. Hoewel een 9-maanden-regime van Isoniazid het voorkeursregime is voor de behandeling van LTBI, biedt een 6-maanden-regime wel substantiële bescherming.

In sommige situaties kan behandeling gedurende 6 maanden in plaats van 9 maanden kosteneffectief zijn en nog steeds een gunstig resultaat opleveren. Op basis van de plaatselijke omstandigheden kunnen gezondheidsdiensten of zorgverleners dus besluiten dat een 6-maandelijkse in plaats van een 9-maandelijkse kuur met isoniazid de voorkeur verdient.

Klinische studies hebben aangetoond dat dagelijkse preventieve therapie gedurende 12 maanden het risico op tuberculoseziekte met meer dan 90% vermindert bij patiënten met LTBI die een volledige kuur voltooien. Er zijn aanwijzingen dat 6 maanden preventieve therapie met isoniazide ook ziekte kan voorkomen bij ongeveer 69% van de patiënten die de kuur afmaken. Alles moet in het werk worden gesteld om ervoor te zorgen dat patiënten zich gedurende ten minste 6 maanden aan deze therapie houden. Kinderen moeten ten minste 9 maanden preventieve therapie krijgen.

Behandeling van TB en multiresistente TB

Om resistentie tegen geneesmiddelen te voorkomen en TB te genezen, beveelt de CDC aan TB te behandelen met een multiresistente therapie die 6 tot 12 maanden kan duren.

TB/HIV Co-Infectie

Mensen die zijn geïnfecteerd met HIV/TB lopen een aanzienlijk groter risico op het ontwikkelen van TB-ziekte dan mensen met TB alleen. Studies suggereren dat het risico om de ziekte van TB te ontwikkelen 7% tot 10% per jaar bedraagt voor mensen die besmet zijn met zowel M. tuberculosis als HIV, terwijl het 10% is over een heel leven voor een persoon die alleen besmet is met M. tuberculosis.

Bij een HIV-geïnfecteerde persoon kan de ziekte van TB zich op twee manieren ontwikkelen. Een persoon die al een latente tbc-infectie heeft, kan besmet raken met HIV, waarna de tbc-ziekte zich kan ontwikkelen omdat het immuunsysteem verzwakt is. Of een persoon met HIV-infectie kan besmet raken met M. tuberculosis, en de ziekte van TB kan zich dan snel ontwikkelen omdat het immuunsysteem niet goed functioneert.

Other STDs and HIV

De term STD (seksueel overdraagbare aandoening) verwijst naar meer dan vijfentwintig infectieuze organismen die via seksuele activiteit worden overgedragen en tientallen klinische syndromen die zij veroorzaken. Seksueel overdraagbare aandoeningen komen voor bij mannen en vrouwen en kunnen tijdens de zwangerschap en de bevalling worden overgedragen van moeder op kind. Ze worden ook seksueel overdraagbare aandoeningen (soa’s) genoemd.

Bacteriële, virale en andere oorzaken van soa’s

Bacteriën veroorzaken soa’s, waaronder chlamydia, gonorroe, en syfilis. Virussen veroorzaken herpes, genitale wratten, hepatitis B en HIV. Schurft wordt veroorzaakt door mijten, en schaamluizen veroorzaken “krabben”. Trichomoniasis wordt veroorzaakt door kleine organismen die protozoa worden genoemd en “gist”-infecties worden veroorzaakt door schimmels. Sommige SOA’s, zoals bekkenontstekingsziekten, kunnen meer dan één oorzaak hebben. Een vrouw kan bijvoorbeeld zowel gonorroe als chlamydia hebben, waardoor PID ontstaat. Een man kan meer dan één oorzaak hebben voor epididymitis, meestal gonorroe en chlamydia. Niet-gonokokken urethritis (NGU) wordt meestal veroorzaakt door bacteriën.

STD, nationaal en internationaal

Sinds het begin van de AIDS-epidemie hebben onderzoekers het sterke verband tussen HIV en andere SOA’s opgemerkt. De CDC schat dat er elk jaar 20 miljoen nieuwe SOA-infecties zijn, waaronder gonorroe, chlamydia en syfilis – de drie die artsen verplicht zijn te melden. De helft van deze nieuwe SOA-infecties doet zich voor bij jongeren tussen 15 en 24 jaar en brengt bijna 16 miljard dollar aan kosten voor de gezondheidszorg met zich mee.

Sinds 2015 was er een toename van de drie meldbare SOA’s en 1,5 miljoen nieuwe gevallen van chlamydia was het hoogste van alle aandoeningen die ooit aan de CDC zijn gemeld. Homo- en biseksuele mannen worden geconfronteerd met het hoogste, en voortdurend stijgende, aantal syfilisgevallen, die 90% van alle gevallen vertegenwoordigen. Syfilisinfectie verhoogt de snelheid van hiv-infectie (CDC, 2016).

Wereldwijd doen meer dan 1 miljoen mensen elke dag een seksueel overdraagbare aandoening (soa) op. De term soa wordt vaak gebruikt om aan te geven dat een persoon besmet kan zijn en toch geen ziektesymptomen vertoont. Elk jaar worden 500 miljoen mensen ziek door chlamydia, gonorroe, syfilis en trichomoniasis. Resistentie tegen geneesmiddelen, vooral voor gonorroe, vormt een grote uitdaging voor de bestrijding van deze ziekten wereldwijd (WHO, 2013).

Primaire SOA-infecties kunnen leiden tot zwangerschapsgerelateerde complicaties, aangeboren infecties, onvruchtbaarheid, buitenbaarmoederlijke zwangerschap, chronische bekkenpijn en kanker. SOA’s kunnen ook andere infecties zoals HIV versnellen.

HIV en SOA’s

De aanwezigheid van infectie met andere SOA’s verhoogt het risico op HIV-overdracht omdat:

• SOA’s zoals syfilis en symptomatische herpes kunnen breuken in de huid veroorzaken, die directe toegang bieden voor HIV.
• Inflammatie door SOA’s zoals chlamydia maakt het voor HIV gemakkelijker om het lichaam binnen te dringen en te infecteren.
• HIV wordt vaak gedetecteerd in de pus of andere afscheiding uit genitale zweren van HIV-geïnfecteerde mannen en vrouwen.
• De zweren kunnen gemakkelijk bloeden en komen tijdens seks in contact met vaginaal, cervicaal, oraal, urethraal en rectaal weefsel.
• Inflammation appears to increase HIV viral shedding and the viral load in genital secretions.

STD Transmission

STDs are transmitted in the same way that HIV is transmitted: by anal, vaginal, and oral sex. Daarnaast is huid-op-huidcontact belangrijk voor de overdracht van herpes, genitale wratten en HPV-infectie, syfilis, schurft en schaamluis.

Symptomen van SOA

In het verleden lag er veel nadruk op symptomen als indicatoren van SOA-infectie. Onderzoek heeft dit veranderd. We weten nu dat 80% van degenen met chlamydia, 70% van degenen met herpes, en een groot percentage van degenen met andere SOA’s geen symptomen hebben, maar toch de infecties kunnen verspreiden.

Naast het snel testen en behandelen van degenen die wel symptomen hebben, ligt de nadruk in de Verenigde Staten op het screenen op infectie op basis van het gedragsrisico. Patiënten kunnen er niet van uitgaan dat hun zorgverleners SOA-testen uitvoeren. Met andere woorden, vrouwen die een Pap-test of jaarlijks onderzoek krijgen, moeten er niet zomaar van uitgaan dat ze ook worden getest op chlamydia of een andere SOA.

Preventie van SOA

De volgende stappen helpen SOA-infectie te voorkomen:

• Zich onthouden of in een wederzijds monogame relatie staan met een niet-geïnfecteerde partner.
• Weet dat veel SOA’s geen symptomen hebben.
• Weet dat anticonceptiepillen en -injecties infecties niet voorkomen-je moet condooms gebruiken in combinatie met andere anticonceptiemethoden.
• Ga met je sekspartner(s) mee voor tests.
• Vermijd douchen.
• Leer de juiste manier om condooms te gebruiken en gebruik ze vervolgens correct en consequent elke keer dat je seks hebt.
• Zorg ervoor dat alle sekspartners worden onderzocht en behandeld als zich een SOA voordoet.
• Verander de manieren waarop u seks hebt zodat er geen risico op infectie is.
• Leer hoe u met alle sekspartners over het juiste gebruik van condooms kunt praten.
• Praktiseer de preventie die u hebt geleerd voor hiv en hepatitis.

STD-tests

Op de meeste plaatsen zijn nieuwe urinetests (urineren in een beker) beschikbaar voor sommige STDs. De Western Blot (bloed) test voor herpes en hybride capture tests voor genitale wratten kunnen ook beschikbaar zijn. Op de meeste plaatsen blijven kweken, natte preparaten en bloedafnames voor syfilis echter de standaardtestmethode. Het is van vitaal belang dat vrouwen een Pap-test ondergaan, en dat zowel mannen als vrouwen een geschiedenis van SOA’s bekendmaken tijdens medische onderzoeken.

STD Behandeling

De behandeling van SOA’s is gebaseerd op laboratoriumonderzoek en klinische diagnose. De behandelingen verschillen per ziekte of syndroom. Omdat er zich resistentie ontwikkelt tegen medicijnen voor sommige SOA’s, dient u de meest recente behandelingsrichtlijnen van de CDC te raadplegen.

Hepatitis B en HIV

Hepatitis is een ontsteking van de lever die door veel dingen kan worden veroorzaakt, waaronder virussen. De huidige virussen omvatten hepatitis A (fecale/orale overdracht), B, C, D, en andere. Hepatitis B (HBV) is een virus dat wordt overgedragen via het bloed en de lichaamsvloeistoffen van een besmet persoon. Ongeveer 10% van de mensen met HIV is tegelijk geïnfecteerd met HBV. Overdracht van HBV vindt plaats bij dezelfde gedragingen als het besmet raken met HIV, namelijk onbeschermde seks en via bloedoverdracht door het delen van naalden.

Preventie van HBV

Er is een vaccin beschikbaar om HBV te voorkomen. Hepatitis B-vaccin wordt intramusculair toegediend als een serie van drie doses over een periode van 6 maanden. Meer dan 90% van de mensen die de drie injecties nemen, wordt immuun voor HBV. Waarom wordt niet iedereen tegen HBV gevaccineerd? Het HBV-vaccin is relatief goedkoop voor zuigelingen en kinderen, maar duurder voor volwassenen (het kost ongeveer 150 dollar per persoon). Deze kosten zijn de waarschijnlijke reden dat de meeste volwassenen niet tegen HBV worden gevaccineerd.

HBV Epidemiologie

Elk jaar raken in de Verenigde Staten tienduizenden mensen besmet met HBV. Hiervan wordt ongeveer 2% tot 6% van de volwassenen chronisch infectieus drager van het virus. Er zijn tot 1,4 miljoen dragers van HBV in de Verenigde Staten.

HBV wordt niet overgedragen door:

• borstvoeding
• knijpen
• knuffelen
• hoesten
• het delen van eetgerei of drinkglazen
• voedsel of water
• Letselcontact

Risicofactoren voor HBV-infectie

Niet gevaccineerde mensen lopen een hoger risico op het krijgen van HBV als zij:

• Injectienaalden/ringetjes en apparatuur delen
• Seksuele gemeenschap hebben met een besmet persoon of met meer dan één partner
• Een man zijn en seks hebben met een man
• Werken waar ze in contact komen met bloed of lichaamsvloeistoffen, zoals in een zorginstelling, gevangenis of tehuis voor mensen met een ontwikkelingsachterstand
• De persoonlijke verzorgingsartikelen (scheermesjes, tandenborstels) van een besmet persoon
• Nierdialyse ondergaan
• Geboren zijn in een deel van de wereld waar veel hepatitis B voorkomt (China, Zuidoost-Azië, Afrika, de eilanden in de Stille Oceaan, het Midden-Oosten, Zuid-Amerika, en Alaska)
• Een tatoeage of bodypiercing ondergaan met materiaal dat besmet is met het bloed van iemand die besmet is met HBV

Progressie van HBV

De gemiddelde incubatietijd voor HBV is ongeveer 12 weken. Mensen zijn besmettelijk wanneer zij “hepatitis B-oppervlakte-antigeen-positief” (HBsAg) zijn, hetzij omdat zij pas geïnfecteerd zijn, hetzij omdat zij chronische dragers zijn.

HBV veroorzaakt schade aan de lever en andere lichaamssystemen, die in ernst kan variëren van mild tot ernstig tot fataal. De meeste mensen herstellen van hun HBV-infectie en worden geen drager. Dragers (ongeveer 2%-6% van de volwassenen die besmet raken) hebben het virus maanden, jaren of levenslang in hun lichaam. Zij kunnen anderen besmetten met HBV via hun bloed of ander lichaamsvloeistofcontact.

Symptomen van HBV

Mensen met HBV kunnen zich goed voelen en er gezond uitzien. Sommige mensen die besmet zijn met HBV vertonen slechts milde symptomen, die kunnen bestaan uit:

• Gebrek aan eetlust
• Extreme vermoeidheid
• Buikpijn
• Jezucht (vergeling van de ogen en de huid)
• Gewrichtspijn
• Malaise
• Donkere urine
• Nausea of braken
• Huiduitslag

Anderen die met HBV zijn besmet, ondervinden ernstiger symptomen en kunnen weken of maanden arbeidsongeschikt zijn. Er kunnen ook complicaties op lange termijn optreden, waaronder chronische hepatitis, terugkerende leverziekte, leverfalen en cirrose (chronische leverbeschadiging).

Voorkomen van HBV

Er is sinds 1982 een vaccin voor HBV beschikbaar. Dit vaccin is geschikt voor mensen van alle leeftijden, zelfs voor zuigelingen. Mensen die mogelijk risico lopen op infectie moeten zich laten vaccineren. Om het risico op of de preventie van een HBV-infectie verder te verkleinen, kan een persoon:

• Zich onthouden van geslachtsgemeenschap en/of injecterend drugsgebruik
• Een monogame relatie onderhouden met een partner die niet is geïnfecteerd of gevaccineerd tegen HBV
• Houd veiliger sekspraktijken (zoals gedefinieerd in het hoofdstuk Overdracht)
• Nooit naalden/ringetjes of andere injectiebenodigdheden delen
• Tandenborstels, scheermesjes, neustondeuses, of andere persoonlijke verzorgingsvoorwerpen die in contact kunnen komen met bloed
• Gebruik standaard voorzorgsmaatregelen met al het bloed en lichaamsvloeistoffen

Zuigelingen van moeders die HBV-draagster zijn, hebben meer dan 90% minder kans om met HBV besmet te raken, als ze kort na de geboorte een injectie met hepatitis B immuunglobuline en hepatitis B-vaccin krijgen, plus twee extra vaccindoses voor de leeftijd van 6 maanden. Het is van vitaal belang dat de vrouwen en hun medische zorgverleners zich ervan bewust zijn dat de vrouw draagster is van HBV. Mensen met HBV mogen geen bloed, sperma of lichaamsorganen doneren.

Behandeling van HBV

Er zijn geen medicijnen beschikbaar voor recent verworven (acute) HBV-infectie. Er zijn antivirale geneesmiddelen beschikbaar voor de behandeling van chronische HBV-infectie, maar het succes van de behandeling verschilt per individu. Het vaccin wordt niet gebruikt om HBV te behandelen als een persoon eenmaal is geïnfecteerd.

Hepatitis C en HIV

Hepatitis C is een leverziekte die wordt veroorzaakt door het hepatitis C-virus (HCV), dat wordt aangetroffen in het bloed van mensen die deze ziekte hebben. Hepatitis C is de belangrijkste oorzaak van chronische leverziekte in de Verenigde Staten. Hepatitis C werd ontdekt aan het einde van de jaren 1980, hoewel het waarschijnlijk al minstens 40 tot 50 jaar daarvoor werd verspreid.

HCV Epidemiologie

Wereldwijd zijn 180 miljoen mensen besmet met HCV. Naar schatting 4,1 miljoen Amerikanen zijn geïnfecteerd met HCV en ongeveer 3,2 miljoen zijn chronisch geïnfecteerd (wat betekent dat ze een huidige of eerdere infectie met het virus hebben). De CDC schat dat maar liefst 1 miljoen Amerikanen besmet zijn met HCV door bloedtransfusies, en dat 3,75 miljoen Amerikanen niet weten dat ze HCV-positief zijn. Hiervan zijn 2,75 miljoen mensen chronisch besmet en besmettelijk voor HCV.

In de Verenigde Staten worden 8.000 tot 10.000 sterfgevallen per jaar toegeschreven aan HCV-geassocieerde leverziekte. Verwacht wordt dat het aantal sterfgevallen als gevolg van HCV in de komende 10 tot 20 jaar zal verdrievoudigen.

Overdracht van HCV

HCV wordt voornamelijk overgedragen via bloed en bloedproducten. Bloedtransfusies vóór 1992 en het gebruik van gedeelde of niet-gesteriliseerde naalden en injectiespuiten zijn de belangrijkste oorzaken van de verspreiding van HCV in de Verenigde Staten. De voornaamste manier waarop HCV nu wordt overgedragen is door injecterend drugsgebruik. Sinds 1992 wordt al het bloed voor donatie in de Verenigde Staten getest op HCV.

Seksuele overdracht van HCV wordt als laag beschouwd, maar het komt voor in 10% tot 20% van de infecties. Als een zwangere vrouw besmet is met HCV, kan zij het virus doorgeven aan haar baby, maar dit gebeurt slechts in ongeveer 5% van die zwangerschappen. Overdracht binnenshuis is mogelijk als mensen persoonlijke verzorgingsvoorwerpen zoals scheerapparaten, nagelknippers of tandenborstels met elkaar delen.

HCV wordt niet overgedragen door:

• borstvoeding (tenzij er bloed aanwezig is)
• knijpen
• knuffelen
• zoenen
• hoesten
• delen van eet- en drinkgerei
• delen van eet- en drinkgerei
• eetgerei of drinkglazen
• voedsel of water
• gewoon contact

voortschrijding van HCV

De ernst van HCV verschilt van die van HIV. De CDC stelt dat, voor elke honderd mensen die besmet zijn met HCV:

• Ongeveer 15% herstelt volledig en heeft geen leverschade
• 85% kan een langdurigechronische infectie ontwikkelen
• 70% kan een chronische leverziekte ontwikkelen
• 20% kan cirrose ontwikkelen over een periode van 20-30 jaar
• 1%-5% kan aan een chronische leverziekte overlijden

Symptomen van HCV

Mensen met HCV kunnen tientallen jaren lang weinig of geen symptomen hebben. Wanneer aanwezig, zijn de symptomen van HCV:

• Nausea en braken
• Weakness
• Fever
• Spier- en gewrichtspijn
• Jaundice (vergeling van de ogen en de huid)
• Donkere-gekleurde urine
• Tenderheid in de bovenbuik

Preventie van HCV

Er bestaat geen vaccin om HCV-infectie te voorkomen. Mensen met HCV mogen geen bloed, sperma of lichaamsorganen doneren.

De volgende stappen kunnen bescherming bieden tegen HCV-infectie:

• Volg de standaard voorzorgsmaatregelen om contact met bloed of accidentele naalden te vermijden.
• Verwerf geen tatoeages of huidpiercings buiten een legitiem bedrijf dat universele voorzorgsmaatregelen toepast.
• Vermijd elke vorm van injecterend drugsgebruik of het delen van drugsuitrusting.
• Deel nooit tandenborstels, scheermesjes, nagelknippers of andere persoonlijke verzorgingsproducten.
• Bedek snijwonden of zweren op de huid.
• Mensen die HCV-geïnfecteerd zijn, kunnen het kleine risico op het doorgeven van HCV aan hun sekspartner verlagen door latex condooms te gebruiken en veiliger seks te bedrijven.
• Vrouwen die HCV-geïnfecteerd zijn en kinderen willen krijgen, moeten hun keuzes vooraf bespreken met een medisch specialist.

Behandeling van HCV

Huidig zijn er goedgekeurde antiretrovirale behandelingen voor HCV. De kosten van de behandelingen kunnen hoog zijn, en de bijwerkingen kunnen aanzienlijk zijn (vermoeidheid, griepachtige verschijnselen, misselijkheid, depressie en bloedarmoede). Mensen die besmet zijn met HCV moeten zich onthouden van alcoholgebruik om verdere schade aan de lever te voorkomen.

Testen op HCV

Veel mensen die besmet zijn met HCV zijn zich niet bewust van hun status. Mensen die zouden moeten overwegen zich te laten testen zijn:

• Huidige of voormalige injecterende drugsgebruikers
• Mensen die vóór 1992 bloedtransfusies of een orgaantransplantatie hebben gekregen
• Hemofiliepatiënten die stollingsfactorconcentraten hebben gekregen die vóór 1987 zijn geproduceerd
• Mensen die chronische hemodialyse hebben gekregen
• Zuigelingen geboren uit besmette moeders
• Medewerkers in de gezondheidszorg die beroepshalve zijn blootgesteld aan bloed of die per ongeluk een prikaccident hebben gehad
• Mensen die sekspartner zijn van mensen met HCV

Tests op HCV zijn beschikbaar via artsen en sommige gezondheidsdiensten. In 1999 keurde de Food and Drug Administration de eerste thuistest voor HCV goed. De testkit, Hepatitis C Check genaamd, is verkrijgbaar bij de Home Access Health Company. De test is nauwkeurig als er minstens 6 maanden zijn verstreken sinds de mogelijke blootstelling aan HCV.

HIV/HCV Co-Infection

Veel mensen die door injecterend drugsgebruik met HIV besmet raken, zijn al besmet met HCV. Sommigen schatten dat 40% van de met HIV besmette mensen in de Verenigde Staten ook besmet is met HCV. Mensen die met beide virussen zijn geïnfecteerd en een verzwakt immuunsysteem hebben, kunnen sneller ernstige, chronische of fatale leverschade oplopen. De meeste nieuwe HCV-infecties in de Verenigde Staten vinden plaats bij intraveneuze drugsgebruikers. De meerderheid van de hemofiliepatiënten die met HIV besmette bloedproducten hebben ontvangen, zijn ook besmet met HCV.

De behandeling van HIV bij iemand met HCV kan gecompliceerd zijn omdat veel van de medicijnen die worden gebruikt om HIV te behandelen, de lever kunnen beschadigen; behandeling voor co-infectie is echter in sommige gevallen mogelijk met nauw toezicht van de arts.

.5%

Vergelijkingstabel van HIV, HBV, en HCV
Overdracht door	HIV	HBV	HCV
Bloed	Ja	Ja	Ja
Semen	Ja	Ja	Zelden (waarschijnlijker indien bloed aanwezig)
Vaginaal vocht	Ja	Ja	Zelden (waarschijnlijker als er bloed aanwezig is)
Borstmelk	Ja	Nee (maar kan worden overgedragen als er bloed aanwezig is)	Nee (maar kan worden overgedragen als er bloed aanwezig is)
Saliva	Nee	Nee	Nee
Doelwit in het lichaam	Immuunsysteem	Lever	Liver
Risico op infectie na blootstelling met een injectienaald aan besmet bloed	0,5%	0,5%	1-31%	2-3%
Vaccin beschikbaar?	Nee	Ja	Nee
Voor meer informatie over hepatitis B of C gaat u naar de hepatitis-website van het CDC of belt u de hepatitis-hotline op 888 443 7232 (888 4HEPCDC).